Rekuhkara

Cletius Ohamara ma kłopoty

głów­nie dla­te­go że jest wyso­ki w pra­cy
woła­ją na nie­go dłu­gas albo czar­nuch chciał­by ich wszyst­kich
oszczę­dzić więc czę­sto uda­je
nie­do­słuch lewe ramię
trzy­ma wyżej niż pra­we mimo to
cią­gle popa­da w tara­pa­ty zwie­sza wte­dy gło­wę
i wle­cze za wło­sy pod wska­za­ny adres: gre­ater man­che­ster

czter­na­ście za tydzień zabi­je tam
Ednę Hamp­ton u któ­rej miał tyl­ko napra­wić okien­ni­ce
i cho­ciaż chciał­by ich wszyst­kich
oszczę­dzić naj­pierw prze­su­nie czo­łem
po jej bia­łych kola­nach

Marnie

zawsze mia­ła pod gór­kę nie tyl­ko dla­te­go że jest cór­ką
Cle­tiu­sa Oha­ma­ry i czy­ści pokła­dy w por­cie
ma duży biust i zad w cie­niut­kich bia­łych
szor­tach a jej imię zawsze myli się z Min­nie
tym­cza­sem to Mar­nie i któ­re­goś dnia pra­wie zna­la­zła miłość

oka­za­ło się jed­nak że jej skó­ra
śmier­dzi mułem i ryba­mi od tej pory budzi się z dłoń­mi
zaci­śnię­ty­mi na bio­drach
w środ­ku ma
roz­bi­tą butel­kę

Cletius Ohamara i jego kolega

Ben di Mam­bro sie­dzą przy żwi­row­ni
w bay­ou chru­piąc pan­ce­rzy­ki
roba­ków wysy­sa­ją mię­so świersz­czy skor­pio­nów i taran­tu­li
ich chi­ty­no­we osłon­ki skrze­czą jak­by woła­ły hiya Cle
how are you? po czym idą spać
naj­smacz­niej­sze są jed­nak poczwar­ki jedwab­ni­ka
Ben zasy­pia wspar­ty na dło­ni a Cle­tius na łok­ciu

spa­lić cza­row­ni­ków krzy­czą
sny w ich wio­sce

La chute

Wró­bel­ku, nie ma cię
The­odo­re Roeth­ke, Ele­gia dla Jane

mój uko­cha­ny odpo­wia­da jak kar­dy­nał Dzi­wisz
nie był nie brał nie lizał
w ciem­no­ści modli się o plo­ny uro­dza­je
ska­pu­ją mu z ręka­wa
isto­ta nie­po­ro­zu­mie­nia miar­ku­je siłę jego ruchów
na wszyst­ko ma czas
mene mene tekel ufar­sin szep­cze
zasy­pia­my

Cletius Ohamara wisi

w sza­fie dłu­go przed tym jesz­cze się wahał
nie mógł zde­cy­do­wać czy umie­ścić impon­de­ra­bi­lia
na wie­sza­kach czy w szu­fla­dach
nie mie­li gar­de­ro­by ani osob­nej sypial­ni
dla­te­go sto­imy tutaj pośrod­ku
bała­ga­nu kloc­ków i misiów

nie mógł zde­cy­do­wać czy ukry­wać się na bagnach
pod­peł­zać pod dom jedy­nie nocą
by cho­ciaż popa­trzeć
z zęba­mi w dło­niach zgra­bia­łych jak szty­le­ty
goto­wy do sko­ku

Edna Hampton

wymy­śla nową cho­ro­bę nigdy na nic nie cier­pia­ła
a tak bar­dzo to lubi (cier­pie­nie uskrzy­dla ją i moty­wu­je do wal­ki)
musi przy tym wspo­mnieć że za komu­ny była pra­ca i wcza­sy mogła od razu umrzeć
na Kubie albo na Pafos

Edna nie potrze­bu­je wol­no­ści bo nie wie
co mogła­by dla sie­bie zro­bić
(zro­bi­ła już prze­cież wszyst­ko: hodu­je nowe cho­ro­by
któ­rym nada­je imio­na jak dzie­ciom
i kwia­tom)

bywa smut­na, kie­dy w tele­fo­nie sły­chać coś nie­zna­ne­go i wte­dy
chcia­ła­by roz­bić nam na ple­cach krze­sło

albo przy­lać kablem

Rekuhkara

te dziw­ne kra­je powin­ny pozni­kać
ze wszyst­kich map z naj­star­szych atla­sów
gło­sy umilk­nąć
ramio­na wyblak­nąć na mniej cze­ko­la­do­we albo cho­ciaż żół­te
jak u mamy Lou kie­dy padła na pia­sek przy stud­ni
żeby póź­niej prze­nieść się
do dusz­nej klit­ki szpi­ta­la w pobli­żu Galve­ston

gdy­by uda­ło się pozdej­mo­wać zło­to z ich kostek
nosa i szyi
tyl­ko tro­chę
jesz­cze tro­chę
te dziw­ne kobie­ty mogły­by nas kar­mić

Rekiniątko

szkli się na maśle w gęstych podu­chach maślan­ki
w mię­dzy­cza­sie pła­czesz na zabić księ­dza i wspo­mi­nasz
rybio­okie­go cwa­niacz­ka któ­ry jed­nak pocze­kał na two­ją peł­no­let­ność opla­ta­jąc sie­cią
miło­snych pier­dół
(ryba naj­le­piej docho­dzi na maśle – mówi­li)
nie uciek­niesz błę­kit­ny nosal­ku zje­my to wszyst­ko
razem do roz­pu­ku

Cletius Ohamara śni

że miesz­ka w Pol­sce z wła­snej woli
porzu­cił wil­got­ne ciem­no­ści bay­ou tutaj ma wię­cej
wszyst­kie­go: świe­że pomi­do­ry twa­ro­gi i śmie­ta­nę
za pół­dar­mo tyl­ko tutaj jed­ni chcą go bić a pozo­sta­li
chcą bić tych któ­rzy jesz­cze nie wie­dzą
kim jest Cle­tius któ­ry prze­cież zawsze ma
kło­po­ty w knaj­pach ładow­niach stat­ków
przy taśmie maszy­ny z kobie­ta­mi i męż­czy­zna­mi
czar­ny albo bia­ły jako ban­kier lub maszy­no­wy Cle­tius śni
i nie ma dla nie­go miej­sca