Rewolta w niebie

Time Jesum transeuntum et non revertentum

Wezwa­no nas do lasu, więc uda­li­śmy się tam
wiatr wiał cie­pły a wymow­ny
poszu­ki­wa­li­śmy tajem­nic wszech­świa­ta i osa­czy­li­śmy demo­ny
kaza­li­śmy im, by wszy­stek sens nam został wyja­wio­ny
uwią­za­li­śmy je do drzew i łama­li­śmy je po kolei
na skraw­ku papie­ru zapi­sa­ły sło­wa krót­kie
czy­ta­li­śmy je, a słoń­ce prze­bi­ja­ło się przez liście:
„Trwóż­cie się, gdy Jezus przej­dzie, albo­wiem nie powró­ci”

Ruszy­li­śmy znów do nasze­go świa­ta, porzu­ciw­szy las
wie­dza cała o miło­ści śpie­wa­ła w ser­cach nam
lecz jakoś gdzieś po dro­dze zapo­mnie­li­śmy prze­sła­nie
po powro­cie do sie­bie kupi­li­śmy sobie dom
i kupi­li­śmy auto, któ­rym nie jeź­dzi­li­śmy
i kupi­li­śmy dwa śpie­wa­ją­ce pta­ki oraz klat­kę
noca­mi wsłu­chi­wa­li­śmy się w pie­śni kanar­ków
bo oby­dwoj­gu nam już cał­kiem słów zabra­kło

Od tam­tej pory słoń­ce ani księ­życ nie chcą pło­nąć
każ­da gwiaz­da pod złym kątem świa­tło rzu­ca
ale ja wciąż pamię­tam prze­sła­nie od demo­na:
Trwóż­cie się, gdy Jezus przej­dzie, albo­wiem nie powró­ci
nie powró­ci

Jasne rumaki
(Bright Horses)

Jasne ruma­ki uwol­ni­ły się z łąk
to ruma­ki miło­ści, ich grzy­wy pło­ną jak łan
mkną skroś mia­sta jak grot, roz­ja­rzo­ne ruma­ki
i wszy­scy się cho­wa­ją, i szme­ru nie czy­ni nikt
i ja jestem przy tobie, i two­ją ujmu­ję dłoń
ruma­ka­mi cud­ny­mi try­ska two­ja pło­ną­ca dłoń

I każ­de z nas ser­ce ma, i ser­ce to cze­goś łak­nie
zwy­czaj­nie świat wyglą­da, mamy dość tego już
że ruma­ki są ruma­ka­mi, ich grzy­wy wca­le nie pło­ną
że łąki łąka­mi są, że gdzieś prze­padł Bóg
i wszy­scy scho­wa­ni są, i wszy­scy okrut­ni są
mro­wie mamy tyra­nów, mro­wie głup­ców też w krąg
w kory­ta­rza głę­bi tań­czy mały bia­ły kształt
to życze­nie, by czas się nie roz­padł do cna

Świat jak na dło­ni mam
lecz chy­ba nadal moż­na wie­rzyć w coś, a i tak
słoń­ce moje wra­ca tym pocią­giem
sły­szę gwizd loko­mo­ty­wy, sły­szę gło­śny łomot kół
sły­szę jak ruma­ki pędzą wśród nie­bie­skich Bożych pól
pociąg za zakrę­tem, a ja sto­ję, cze­kam tu
wie­zie do mnie moje słoń­ce i się spo­tka­my znów
na świe­cie pew­ne rze­czy nie­po­ję­te są
zbli­ża się pią­ta trzy­dzie­ści, pociąg wjeż­dża, widzę go

Krwawa prawa dłoń
(Red Right Hand)

Przejdź przez mia­stecz­ko, wybierz
na tam­tą stro­nę torów szlak
po wia­duk­cie, w któ­rym szcze­li­ny i dziu­ry
stra­szą jak z inne­go świa­ta ptak
gdzie na rogat­kach szmer, gdzie wycho­dzą na żer
tajem­ni­ce, gdy zapad­nie noc
ej, wiesz, że odwro­tu nie masz już
miniesz plac, miniesz most, miniesz młyn, miniesz płot
nad­cią­ga burza, wraz z nią kro­czy on
ma zapy­lo­ny czar­ny płaszcz i krwa­wą pra­wą dłoń

Otu­li cię i powie, żeś jest dobry człek
i chłop na schwał
marze­nia wskrze­si, któ­reś ty przez całe życie
zdu­sił i pogrze­bał do cna
w sku­lo­nej duszy twej głąb się­gnie i ule­czy ją
ej, wiesz, że bez­rad­nie będziesz patrzeć tyl­ko mógł
oto guru, oto bóg
oto człek, oto duch
w tym wid­mo­wym kra­ju jego imię szep­cze każ­dy dom
lecz ten czar­ny płaszcz skry­wa krwa­wą pra­wą dłoń

Nie masz pie­nię­dzy?
On je dla cie­bie ma
nie masz auta?
On ci je da
nie masz dla sie­bie sza­cun­ku, czu­jesz się jak kun­del
ej, do góry gło­wa, on już nad­cho­dzi tam
przez get­to, przez bar­rio
przez zaklę­ty rewir i przez slums
gdzie sta­nie, cień rzu­ca syl­wet­ką pięk­ną swą
zie­lo­ny plik ści­ska jego krwa­wa pra­wa dłoń

Ujrzysz go w swo­ich kosz­ma­rach
i ujrzysz go w snach
poja­wi się zni­kąd, lecz będzie nie tym
za kogo go masz
ujrzysz go we wła­snej gło­wie i w tele­wi­zo­rze
lecz ej, lepiej wyłącz go, bo to się skoń­czy źle
oto duch, oto bóg
oto guru, oto człek
tyś try­bi­kiem w machi­nie, a zapro­jek­to­wa­ła ją
i zbu­do­wa­ła jego krwa­wa pra­wa dłoń

Nie jesteśmy sami
(We Are Not Alone)

Ska­ły patrzą, słu­cha świat
Natu­ra czai się
ogni­ki oczu w gęstwie, któ­rą jest świat
Natu­ra czai się
dróg wie­le prze­sze­dłem, obser­wo­wa­ny
obser­wo­wa­ny i nie­świa­do­my
dróg wie­le prze­sze­dłem nie­świa­dom, że
jestem obser­wo­wa­ny, wciąż obser­wo­wa­ny

Nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie, nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie widzi­my ich (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie, nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie, nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)
nie jeste­śmy sami (życie, raduj się)

Kuglarz
(The Carny)

Nie widział nikt, jak kuglarz znikł
czas pły­nął dzień po dniu
aż wresz­cie ruszył w dro­gę cyrk
i zosta­wi­li jego wóz
na wzgó­rzu został, stał nie­co w skos
a gdy tru­pa prze­kra­cza­ła most
i wyschłe kory­to deszcz wypeł­niać jął
wóz na skra­ju świe­cił wciąż
w dal, w dal… „Ach, żal” – rzekł ktoś

Dziec­ko-Pies, Pół­czło­wiek, dzi­wo­lą­gi, tra­ga­rze
żad­ne z nich nie powstrzy­ma­ło się, żeby spoj­rzeć wstecz
w nadziei, że kuglarz wró­ci do nich poprzez deszcz

Po kugla­rzu zosta­ła klacz, cha­be­ty cień
któ­rą on nazwał Gorycz
i to w nie­ozna­czo­ny, płyt­ki grób
wrzu­co­no ją bez słów
pośrod­ku cią­gle suchej łąki
i to Kar­łom za zada­nie dano wyko­pać w zie­mi rów
i zewłok szka­py zło­żyć w nim
a szef Bel­li­ni patrzył, jak z lufy wciąż się sączy dym
i mówił: „Padli­na zdy­cha, taki los
zby­tecz­ny nam tu taki dar­mo­zjad koń”
zaś tru­pa sta­ła w krąg bez słów
nie­mal bez tchu
aż Kar­łom, co obsie­dli wjaz­do­wej bra­my żerdź
szef kazał: „Zakop­cie tę przy­nę­tę dla wron”

I oto bęb­nić zaczął deszcz
wszy­scy ucie­kli do swych wozów
plan­de­ki wią­żąc w mig
roz­le­gło się wycie kocu­rów nędz­nych w klat­kach
trze­pot i natręt­ny skrzek dziew­czy­ny-pta­ka
doli­ną niósł się prze­mo­kłych bestii smród
prze­mo­kłych bestii i prze­gni­łych pasz
stwo­ry i stwo­rze­nia
ruszy­ły w mokrą dal

Trzy Kar­ły przez szpa­rę wciąż patrzy­ły w tył
rze­cze Moj­żesz Noemu: „Było głęb­szy zro­bić dół…”
jak mar­twe księ­ży­ce były twa­rze ich
a na nich wciąż nie zmy­ty zie­mi brud
Char­lie, ten naj­star­szy z troj­ki, rzekł:
„Kuglarz już nie poja­wi się chy­ba”
na chwi­lę zamil­kli, czu­jąc żal
że się nie posta­ra­li, by dobrze Gorycz pogrze­bać

W koń­cu tru­pa wje­cha­ła z doli­ny
tam, gdzie wyż­szy grunt
a deszcz nadal we wzgó­rza, w łąkę
i w świe­ży kop­czyk tłukł
nie oszczę­dzał nicze­go, nicze­go do cna
aż Gorycz wypły­nę­ła
znów na sam wierzch
sunąc pośród mułu i zato­pio­nych traw

Wtem nad nią jęło krą­żyć sta­do wron
wpierw jed­na, za nią resz­ta niby czar­ny spa­dły grad
a wóz kugla­rza cią­gle na szczy­cie wzgó­rza stał
chy­lił się, bo zie­mia już się zmie­nia­ła w szlam
i bęb­nił cią­gle deszcz
i bęb­nił cią­gle deszcz
i bęb­nił cią­gle deszcz
i bęb­nił cią­gle deszcz
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
los dziw­nie mie­sza świa­ta szyk

Drzewo jak szkielet
(Skeleton Tree)

Drze­wo jak szkie­let, nie­dziel­ny świt
cóż, za dar­mo nie ma nic
czy dostrze­żesz świecz­kę w oknie?
Widać ją na wie­le mil
drga tele­wi­zor ogniem bia­łym
za suchym liściem liść
po nie­bie wia­trem mkną tar­ga­ne
za dar­mo nie ma nic

Ja wołam i wołam
wcho­dząc tu na klif
ale echo wra­ca głu­che
i za dar­mo nie ma nic

Drze­wo jak szkie­let, nie­dziel­ny świt
kur­czy się, wia­trem wciąż tar­ga­ny
jak okiem się­gnąć, set­ki mil
drga tele­wi­zor ogniem bia­łym

Ja wołam i wołam
wcho­dząc tu na klif
ja wołam i wołam
za dar­mo nie ma nic

Wszyst­ko dobrze już
wszyst­ko dobrze już…

————————————————

Świe­tli­ki
(Fire­flies)

Jezus leżą­cy w ramio­nach Mat­ki swej
to foton zga­słej gwiaz­dy sprzed wie­lu er
nas pro­wa­dzi dro­ga poprzez noc­ny las
z nie­ba na nas mru­ga gwiazd ulot­nych blask
to, cze­go nam tak trze­ba, jest dale­ko hen
nam, foto­nom zga­słych gwiazd sprzed wie­lu er
nam, świe­tli­kom schwy­ta­nym w dziec­ka sieć
nicze­go nie się­gnie­my, tak jak gwiazd na nocy dnie
ja jestem tu, a ty – wiesz naj­le­piej, gdzie

Od bar­dzo już daw­na żyje­my w tym lesie
wiel­kie ster­ty liści przy­kry­wa­ją nas
jeste­śmy cząst­ka­mi czą­stek tego świa­tła
nie śpi­my, bo przed sna­mi nas ogar­nia strach
plan dla nas nie ist­nie­je ani logicz­ny ciąg
dla nas, świe­tli­ków schwy­ta­nych przez chło­pię­cą dłoń
nicze­go nie się­gnie­my, tak jak gwiazd na nocy dnie
ja jestem tu, a ty – wiesz naj­le­piej, gdzie

I tak leży­my wśród ato­mów, ja ci o tym opo­wia­dam
i tyl­ko mam nadzie­ję, że zro­zu­miesz coś
miej­sca brak na prze­po­wied­nie i na kom­pro­mi­sy
plan dla nas nie ist­nie­je ani logicz­ny ciąg
gwiaz­dy to wspo­mnie­nia gwiazd sprzed wie­lu er
my zaś to świe­tli­ki, któ­re w mro­ku jarzą się
my jeste­śmy tu, a wy – naj­le­piej wie­cie, gdzie
my jeste­śmy tu, a wy – naj­le­piej wie­cie, gdzie