Rezydencja surykatek

Translacja

dla TD

Kato­lik powia­da, że towa­rzy­skie wier­sze nie są w Jego typie
Tym­cza­sem ja znaj­du­ję pośród Jego wier­szy wier­sze miło­sne
Czy to więc ozna­cza, że gdy­by­śmy czę­ściej upra­wia­li miłość
zamiast gier towa­rzy­skich, mie­li­by­śmy wresz­cie o czym pisać?

Kato­lik chy­ba nie wie. Ja mogę się tyl­ko domy­ślać, że kie­dy
Nie­bo robi się nie­po­ko­ją­co sza­re, czas zamó­wić drin­ki i przy­stać
na sytu­ację, któ­ra nijak nie myśli na nas poprze­sta­wać. No więc:
to Ber­lin, wła­śnie trwa­ją igrzy­ska i roz­pę­tał się wszech­moc­ny

Dan­cing. I tu wiersz się ury­wa.

Masz w tor­bie podróż­nej wię­cej ksią­żek niż ciu­chów, i wię­cej
papier­ków niż kosme­ty­ków, zauwa­ża chło­pak, z któ­rym nic
mnie nie złą­czy, bo co może złą­czyć z oso­bą skłon­ną do takich,
jak zacy­to­wa­ne powy­żej, roz­po­znań? Jeśli coś, to współ­czu­cie.

No więc tak: to War­sza­wa i humo­ry mamy pra­wie szam­pań­skie,
bo przed­tem był Ber­lin i zaro­bi­li­śmy tro­chę pie­nię­dzy, któ­re
moż­na wydać w Zło­tych Tara­sach, czy innej ochu­ja­łej han­dlo­wej
gale­rii. Tak, Dro­gi Kato­li­ku, wier­sze towa­rzy­skie nie mają

racji bytu. Ale ja na dzień dzi­siej­szy nie wzię­łam żad­nych innych.

Mój sza­cu­nek do sie­bie nie ma Tobie rów­nych. Grze­sząc, bywa­my
wszak bar­dziej, niż nie grze­sząc w bli­skiej obec­no­ści. Ale Jego
bli­ska obec­ność nie każ­de­go urzą­dza w taki miły wie­czór. Sto­sun­ki
towa­rzy­skie w ramach naszej gru­py panu­ją w nor­mie i z posza­no­wa­niem

ele­men­tar­nych zasad higie­ny spo­łecz­ne­go współ­ży­cia. Cokol­wiek
mia­ło­by to zna­czyć w naszym świe­cie bez zna­czeń. A pogo­da
dopi­su­je resz­tę; kie­dy się na sie­bie prze­kła­da­my, bo znu­dzi­ło nam się
być nad lub pod sobą.

Naród czeka (Drugi wiersz) dla Marcina Sendeckiego

Pisz wier­sze, naród cze­ka. Pew­nie wyda mu się,
że mamy romans. Prze­ro­bi­li­śmy jed­nak przed­wczo­raj
w pocią­gu pośpiesz­nym lek­cję „Prze­mi­nę­ło z wia­trem”,

i nie mamy roman­sów. My mamy histo­rię.

Jest nowa. Nie­śmi­ga­na. I nie mam w niej szan­sy
patrzeć na Cie­bie, kie­dy piszesz tek­sty do swe­go
Tygo­dni­ka. Ale go zaku­pię.

Chcia­łeś pić sam w hote­lu, piłeś sam w hote­lu. W ogó­le
w grę nie wcho­dzi przy­mus bez­po­śred­ni.

Tak bar­dzo bym Ci chcia­ła opo­wie­dzieć o tym, co się nie
wyda­rzy­ło, lub, że nie pamię­tam. Ale się boję, że zosta­nę
przez to potrak­to­wa­na jak pisar­ka kla­sy B, lub C.

Latynoskie Odcinki

Jej ser­ce pęka na każ­dym zakrę­cie.
każ­de przy­ję­cie zmie­nia się w har­mi­der
roz­cza­ro­wa­nia.
o co cały ten hałas?

Jej ser­ce ma miej­sce w legen­dzie.
z odcin­ka na odci­nek har­tu­je się metal
i żel­be­to­we prę­ty
tną ją na pohy­bel.

zewsząd wysta­ją meta­lo­we prę­ty

ktoś ordy­nar­nie strze­pu­je na dywan
popiół z jej ręki

kie­dyś mia­ła zabaw­kę magicz­ne trój­ką­ty
coś w rodza­ju
popu­lar­na cze­ska

zabaw­ka z począt­ku lat dzie­więć­dzie­sią­tych.

w dół ale nie tędy
tak ład­nie pro­sił szyb­ko

potem dłu­go pła­ka­ła paląc papie­ro­sy
na scho­dach prze­ciw­po­ża­ro­wych

unik­nąć sta­rych błę­dów

robi nowe błę­dy

Chelsea Hotel No. 5

Kie­dy wspo­mi­nam Cię, widzę tani hotel
Pysko­wa­łaś tak pięk­nie i słod­ko
W wymię­tej poście­li kocha­li­śmy się
A tak­sów­ki cze­ka­ły pod pocz­tą

I nie było spra­wy, trzy­ma­li­śmy twarz
Pie­nią­dze i sła­wy i seks
Miło­ści w zaba­wy nie włą­czał nikt z nas
I nikt nie był cie­ka­wy, czy jest

Ty poszłaś w piz­du, stra­ci­łaś się
Ola­łaś widow­nię i świat
I nigdy o Tobie nie powie nikt, że
Go kochasz, go nie kochasz
Czy temu podob­nych ple ple

Kie­dy wspo­mi­nam Cię, widzę tani hotel
Byłaś zna­na z kolej­nych miło­stek
Wciąż śmia­łaś się, że wiel­ki świat krę­ci Cię
Ale dla mnie zro­bi­łaś wyją­tek

I głos drżał Ci, gdy piłaś za tych jak my
Prze­trą­co­nych przez kanon uro­dy
Maki­jaż robi­łaś po dro­dze do drzwi
Płaszcz zmię­ty wło­ży­łaś, mówi­łaś: Chuj z tym,
Mamy ser­ca, więc po cóż nam mody

I poszłaś w piz­du, stra­ci­łaś się
Ola­łaś widow­nię i świat
I nigdy o Tobie nie powie nikt, że
Go kochasz, go nie kochasz
Czy temu podob­nych ple ple

Ragazza

Chał­tu­ra na pro­win­cji, prze­ce­na – tusz do szmin­ki
Pyta­łaś sie­bie: Ile ja mam lat?
Minę­ły ser­ca bicia, nic nie ma do ukry­cia
Na czy­imś lustrze przy­siadł szmin­ki ślad

On był gwiaz­do­rem roc­ka, Ty w takich się nie kochasz
Lecz znał pio­sen­ki, któ­re zna­łaś Ty
Stro­bo­skop zami­go­tał, rzęs dywan zatrze­po­tał
Błysk iskry wskrze­sił pożar w Two­jej krwi

Nie odda­łaś mu na tam­tej pierw­szej rand­ce
Ani ser­ca, ani cia­ła, nic a nic
I myśla­łaś na przy­stan­ku wcze­snym ran­kiem
O kimś innym, i o innych déja vu

Minę­ły pory roku, znik­nę­ły Ci z wido­ku
Ser­co­we chan­dry i poża­ry krwi
I mówisz: Ach, to głup­stwo,
Jest prze­cież jakieś jutro
Z pew­no­ścią lep­sze od takie­go dziś

On nigdy Ci nie powie, że się zako­chał w Tobie
Nic nie da, i nicze­go nie chce brać
Zapo­mnij o pier­ścion­ku, kon­cer­tach, bia­łym dom­ku
Zmień pościel, weź tablet­ki, kładź się spać

Gwiaz­dor roc­ka musi bywać i nagry­wać
A Ty musisz pisać, spać, mniej tro­chę pić
Jeśli jakaś się rysu­je per­spek­ty­wa (na spo­tka­nie)
To na wywiad do któ­re­goś z Two­ich pism

Nie odda­łaś mu na tam­tej pierw­szej rand­ce
Ani ser­ca, ani cia­ła, nic a nic
I myśla­łaś na przy­stan­ku wcze­snym ran­kiem
Że dla Cie­bie, że dla Cie­bie gra Lou Reed

Dziewczynka w czerwieni

Nigdy nie wyglą­da­łaś tak pięk­nie jak w zeszłą sobo­tę.
Nigdy nie błysz­cza­łaś takim bla­skiem. Byłaś nie­moż­li­wa.
Nigdy ciu­chy tak świet­nie na Tobie nie leża­ły,
a Two­je wło­sy nigdy nie ukła­da­ły się tak ide­al­nie.
A może to ja byłem śle­py?

Dziew­czyn­ko w czer­wie­ni,

nigdy tylu chłop­ców nie marzy­ło o cho­ciaż­by jed­nym
tań­cu z Tobą. Nigdy tylu chłop­ców nie było goto­wych
dla Cie­bie na wszyst­ko. I nie mie­li szans.
Nigdy tyle osób nie zabie­ga­ło o Two­je towa­rzy­stwo,
więc kie­dy odwró­ci­łaś się do mnie,
zapar­ło mi dech.

Dziew­czyn­ko w czer­wie­ni,

nigdy nie czu­łem się tak, jak pro­wa­dząc Cię
tam­tej nocy przez par­kiet do wyj­ścia,
wśród zazdro­snych spoj­rzeń.