Rosa

Wiersz dla błękitnego jeźdźca

Pra­gnie­nie jest w moim śnie. Pra­gnie­nie,
dłu­gi pla­cek zie­lo­nej pla­ste­li­ny.
Ugi­na się, wszel­kie pra­gnie­nie jest prze­szłe,
a aktu­al­ne przez to, że pra­gnie się kogoś.

Wyostrzo­ne poczu­cie obco­ści, kie­dy zaczę­ła się rzeź.
Franz Marc w cza­sie tej woj­ny, w któ­rej poległ,
miał wizję, że jest, on i jego towa­rzy­sze,
że są wmie­sza­ni w woj­sko Juliu­sza Ceza­ra.

To nie było wspo­mnie­nie: dopie­ro w cza­sie tej woj­ny,
w któ­rej poległ, był jed­nym spo­śród tych umar­łych
dwa tysią­ce lat wcze­śniej. Uzdy w nie­prze­li­czo­nych dło­niach,
u dło­ni pal­ce, przez całą wiecz­ność ssa­ne w brzu­chach.

To on napi­sał w liście, że cier­pią­ce konie,
któ­re uwiel­biał, cał­kiem spo­koj­nie powy­strze­lał.
Jak teraz koń­skie war­gi mogą muskać moją dłoń,
kie­dy ja nie dotkną­łem jesz­cze jego żywe­go czo­ła?

Sala del Trono

Tra­dy­cja cięż­kiej melan­cho­lii,
ręko­je­ści kin­dża­łów w kształ­cie nagich kobiet,
ludzie, już zaraz jako nie­mow­lę­ta zawi­ja­ni
w cięż­kie mate­rie, prze­ty­ka­ne zło­tem.

Przy jakim obcią­że­niu jest jesz­cze moż­li­we oddy­chać?
Ile miło­ści
zdo­ła­łem wyrwać ser­cu, któ­re mnie nie cier­pi?

Arka Noego

Nawet swo­je posił­ki czu­ję tyl­ko per simi­li­tu­di­nem,
one zaś ciem­nym szla­kiem wpa­da­ją poza świat.
Wnę­trze cia­ła jest poza świa­tem.
Każ­dy kon­kret­ny byt we mnie woła nie­skoń­czo­ność.
Pod stóp­ką, któ­ra tyle co przy­szła na świat
i nie potra­fi cho­dzić, świat się ugi­na.
Moja dusza, mój umysł, moje zmy­sły są łupem ero­zji.
Ludzie, zwie­rzę­ta, rośli­ny, kra­jo­bra­zy widzę
w olbrzy­miej Arce Noego, nie na świe­cie.
Tym zaś przy­wo­łu­ję potop! Niech ero­zja nastę­pu­je szyb­ciej,
niech mi odbie­rze siłę, z któ­rą go przy­wo­łu­ję!
Mitycz­ne kata­stro­fy niech stra­cą wszel­ki sens, jaki im przy­pi­sa­no!
Niech się pole­ją ze mnie nie­skoń­czo­ne łzy!