rozmowa trwa dalej

echa jednego głosu

czas nie zna żad­nych okru­cieństw,
oprócz ciszy po nas. każ­de­go lata
pali zie­mię lawi­na wczo­raj­szych śla­dów,
rze­ka obmy­wa usta spuch­nię­te od roz­gry­za­nia gło­gu
i ciem­nych liter na brze­gach podar­te­go
w mil­cze­niu pisma. cią­gle jesz­cze
nale­ży­my do minio­nych poża­rów,
odbla­sków czy­stych jak wra­ca­ją­cy z anglii,
bla­dy hra­bia st ives. tygo­dnie
nasy­ca­ją krwio­bieg spie­nio­ną kością,
kie­dy przy­ła­pu­je­my się w win­dach,
szpi­ta­lach, lustrach. ciem­ność,
okrę­gi wody i zwi­ja­ją­ca się głę­bia

aż tu doszli­śmy

curriculum vitae

krze­wy przy sta­cji uzdat­nia­nia wody,
gdzie po raz pierw­szy zna­la­złeś ścier­wo
i domy­śli­łeś się sam
lub powie­dzia­no ci o tym

odtąd musisz biec
przez popie­la­te gale­rie z beto­nu i kwar­cu,
przez nigdy nie­za­sy­pia­ją­ce uli­ce

prze­pły­wa­jąc przez gło­wy klę­czą­cych obok, zaraź­li­we,
przez śli­skie oczy zmar­łych z samot­no­ści
albo z zatło­cze­nia

wchła­nia­nie w bla­sku reflek­to­rów,
zwra­ca­nie w rytm regu­la­mi­nu – to odtąd two­je,
zabierz, to two­je na zawsze

to odtąd two­ja mat­ka,
wciąż strą­ca­ją­ca cię tam – w kon­wa­lie
obok oczysz­czal­ni ście­ków

do tego miej­sca,
gdzie leża­ło ścier­wo,
żebyś porów­nał zapach swój i jego

rodzaje nocnej alchemii

z każ­dej ozdo­by wyto­pi­łem czerń,
to jest moż­li­we. wil­goć two­rzą­ca samo­żyw­ne bry­ły
w przed­sion­kach łaź­ni, pomy­je, w któ­re zmie­nił się
czas bez­pow­rot­nych cho­rób czy waka­cji. jesz­cze
tam sto­isz, w krze­wach ostrę­żyn przy rze­ce
błysz­czy się jesz­cze twój bagaż,
cień – prze­no­śny posąg krwi. myślę:
lato prze­su­wa­ją­ce zega­ry w zbo­żu,
sub­tro­pi­kal­ny las, nigdy cię
nie spo­tkam. iskro. iro­nio.
zatrzy­ma­na we mnie na zawsze,
każ­dej nocy mar­twa ina­czej

wyznawcy

może to chiń­ski astro­nau­ta,
mkną­cy przez roz­bły­ska­ne noce galak­ty­ki
(teraz noce wyta­pia się w chi­nach).
może ta łuna od hiper­mar­ke­tów,
kasjer­ki w świą­tecz­nych czap­kach
prze­li­cza­ją­ce kule, w któ­rych śnieg pró­szy na grzbie­ty del­fi­nów,
i wte­dy widzą: wście­kłość,
szkla­ny łagier. może to zga­śnie.
przej­dzie. niech już mnie
nie trzy­ma: ten gniew
wez­bra­ny w opusz­cze­niu rąk na ter­mi­na­le, obręcz
argo­no­we­go bla­sku nad gło­wa­mi tłu­mu – anioł
krze­wie­nia wia­ry i pede­ra­stii, islam boże­go naro­dze­nia,
islam – bestia z gór

trasy kolejowe

Mar­ko­wi Lobo Woj­cie­chow­skie­mu

w stycz­niu. nad zamar­z­nię­tą wodą przy torach.
dźwi­ga­jąc prę­ty zbro­je­nio­we,
czer­wo­ne krę­gi z pie­ca kuchen­ne­go
na pery­fe­rie cza­su czy lito­ści

gdzie ślep­com śni się ogień
w żel­be­to­wych strzel­ni­cach. potrą­ca­jąc tych,
któ­rzy wyru­szy­li na poszu­ki­wa­nie,
polo­wa­nie na żyły lśnią­ce

pod śnie­giem – na życie wiecz­ne;
ści­ga­jąc oko ska­czą­ce po bia­łych
pod­kła­dach – oko, któ­re widzia­ło:
świat się pod nami roz­pro­szył

i zosta­li­śmy z nie­po­trzeb­ny­mi
narzę­dzia­mi w rękach, z gło­wa­mi gasną­cy­mi w pur­pu­ro­wym
mro­ku – tam, gdzie nikt się
nie zja­wi, nikt nigdy nie zapy­ta

dla­cze­go, po co byli­śmy