Samotność przestrzeni

182

Gdy­bym już nie żyła
Gdy Droz­dy powró­cą,
Niech temu z Czer­wo­nym Kra­wa­tem
Okruch w imie­niu mym rzu­cą.

Gdy­bym nie mogła dzię­ko­wać,
We śnie pogrą­żo­na bez świ­tu,
Prze­cież dzię­ko­wać się sta­ram
Usta­mi z cięż­kie­go Gra­ni­tu!

632

Umysł – bar­dziej bez­kre­sny jest niż Nie­bo –
Gdy – sta­wisz je obok sie­bie –
Pierw­szy tak łatwo wchło­nie dru­gi
Prócz tego – jesz­cze – Cie­bie –

Umysł – jest głęb­szy niź­li morze –
Gdy – porów­nasz Błę­kit­ne Głę­bi­ny –
Pierw­sza wchło­nie dru­gą
Jak Wia­dro – Gąb­ka – to czy­nią –

Na wadze Umysł Boga rów­no­wa­ży
Gdy – cię­żar ich – zwa­żysz w ręku –
Nie będą róż­ne – lub tyle tyl­ko –
Ile Syla­ba jest róż­na od Dźwię­ku.

650

W Cier­pie­niu – jest Mar­twe Pole –
Nie pomni
Swe­go począt­ku – i nie wie
Czy był czas od Bólu wol­ny –

Samo jest sobie – Przy­szło­ścią –
Trwa nie­skoń­cze­nie
W nim Prze­szłość – wzro­kiem jasnym dostrze­ga
Nowe Epo­ki – Cier­pie­nia.

813

Dżen­tel­me­nem był ten cichy Proch i Damą
Mło­dzień­ca­mi był i Panien­ka­mi –
Wes­tchnie­niem, talen­tem, twa­rzą roze­śmia­ną,
Wło­sa­mi w lokach był i Sukien­ka­mi.

To Miej­sce Spo­czyn­ku gwar­ną było lata sie­dzi­bą,
Gdzie Psz­czół roje oraz Kwia­tów wonie,
Wszyst­ko we Wschod­nim roz­kwi­ta Prze­py­chu
I mija, jak one –

1207

Pra­wił o „Sze­ro­ko­ści”, aż w cia­sny kąt go zapę­dzi­ła –
Co Praw­dzi­wie Sze­ro­kie, za nic ma defi­ni­cje –
I o Praw­dzie kazał, aż Kłam­cą go ogło­si­ła –
Praw­da nie da się w Zna­ku zamknąć gra­ni­cy –

Pro­sto­ta pierz­chła przed nadę­tą miną
Jak przed Piry­tem pierz­cha Zło­to –
W jakie zakło­po­ta­nie popadł­by Jezus cno­tli­wy
Przed tak uzdol­nio­ną Isto­tą!

1556

Wize­run­ku Świa­tła, czas w dro­gę –
Dzię­ku­ję ci za roz­mo­wę –
Do jutra więc – do nigdy –
Pre­cep­to­rze cało­ści –
Rówie­śny Kar­dy­na­łom -
Daru­jesz – Ujmu­jesz –

1599

Choć Oce­an pogrą­żo­ny we śnie,
Wąt­pić prze­cież nikt nie śmie
O jego Głę­bo­ko­ści –
Żaden Bóg pło­chy
W Domo­stwie nie zapa­la świe­cy
By je zanu­rzyć w Ciem­no­ści.