Sankcje

Spinario (trzy lata później)

Ten chło­pak z poprzed­niej książ­ki wciąż jesz­cze
tu sie­dzi. I bez sło­wa ze sto­py wycią­ga – co
takie­go? Pinez­kę? Szkło, być może? Pest­ki,
któ­re wypluł sto­pek na ryczał­cie? Ale to było
nie było inna książ­ka. A ty masz swo­je lata i nie jesteś
chłop­cem, choć lubisz na bosa­ka. Sto­pa
dźwi­ga twój cię­żar, zbie­ra, co pogu­bio­ne
na pasach i na chod­ni­ku. Sam tych okru­chów
nie wyj­mę, jeśli się do mnie sło­wem nie odwró­cisz,
tego, co było, na głos nie wypo­wiesz, i
pod nie­bo, żebym czy­tał,
nie obna­żysz sto­py.

Fetysz

Pot twój, kocha­nie, tak upa­ja­ją­cy,
że pił­bym go z two­ich bio­der,
ale za chwi­lę tu wtar­gną, wyła­mią drzwi,
ci rośli face­ci w czar­nych komi­niar­kach,
w gla­nach cięż­kich jak nagan.

Zanim powa­lą mnie twa­rzą do zie­mi,
dosią­dą okra­kiem, przy­gnio­tą kola­nem,
zgaś świa­tło, załóż mi na gło­wę
swo­je czer­wo­ne poń­czo­chy,
nama­luj mi szmin­ką na brzu­chu
krzy­żyk. Kół­ko i krzy­żyk.

Przy­kuj mnie do łóż­ka,
zwiąż w kost­kach rze­my­kiem,
zanim się tu wedrą,
zanim się przed­sta­wią pustym ini­cja­łem,
ci face­ci z obsce­nicz­nym tatu­ażem na ramie­niu,
z kaj­dan­ka­mi lśnią­cy­mi jak srebr­ne bran­so­le­ty,
zanim pod­rą pamiąt­kę two­jej pierw­szej komu­nii,
stłu­ką fla­ko­nik calvi­na kle­ina
i poła­mią tę afry­kań­ską figur­kę z Koszy­ko­wej
– drew­nia­ne­go męż­czy­znę,
któ­ry wszyst­ko może.

Idzie deszcz, idzie sikawica

Ja dezer­te­ru­ję, ty dezer­te­ru­jesz, on
dezer­te­ru­je – kaza­ła mi pod tabli­cą odmie­niać
polo­nist­ka, kie­dy jako przy­kład bez­oko­licz­ni­ka
z głu­pia frant pal­ną­łem: dezer­te­ro­wać. Jeść, pić,
spać – pada­ły zewsząd doj­rzal­sze, co tu kryć,
pro­po­zy­cje kole­gów i kole­ża­nek. Chcia­łem
się popi­sać, przy­zna­ję, pię­cio­sy­la­bow­cem, ale
żeby tak z mar­szu prze­czoł­gi­wać mnie
przez koniu­ga­cję? Uzna­łem to za szy­ka­nę i
zapo­wiedź tor­tur. Po mojej stro­nie sta­nę­ły
tyl­ko żuki i bie­dron­ki.
Dłu­go musia­łem ucie­kać przez
par­ty­zanc­kie lasy i strze­żo­ne osie­dla, przez
sybe­ryj­skie bło­ta i haj­łe­je Środ­ko­we­go
Zacho­du, żebyś mnie, miło­ści, przy­gar­nę­ła,
skry­ła w kuch­ni pod pod­ło­gą. Bez­piecz­nie tu,
miej­sca dość dla dwoj­ga, i tyl­ko kochać się
musi­my, zaty­ka­jąc usta, gdy język, ten łup dla
szmal­cow­ni­ków, rwie się gło­śno do miło­snych
sylab. De zer, zer te, te ru.

Batman rzuca kością

Tam aku­rat być nie mogli­śmy. Oszczę­dził nas
rachu­nek praw­do­po­do­bień­stwa. Ale gdy­by nie w Denver,
a na Bału­tach, nie kino z czer­wo­nym dywa­nem,
a przej­ście przed barem, w któ­rym zje­dli­śmy
naj­lep­szy tatar w mie­ście? Gdy­by nie strzał,
a ude­rze­nie na pasach, nie reming­ton,
a matiz 200? Gdy­by nie
na obraz­kach, a nie na obraz­kach?
Gdy­by, krót­ko mówiąc, nie oni, a my?

Kto by wte­dy pró­bo­wał, wbrew fak­tom, wyja­śniać,
że byli­śmy tam, wbrew pra­wu, ja i ty,
przy­pad­kiem?

Siwe oczka stuśnij

Za oknem zwi­sa­ły porzecz­ki
w gęstych, zasad­ni­czo czer­wo­nych
kiściach. Tak­że, jak to w waka­cje, syp­nę­ło
agre­stem. Za pło­tem, u Olesz­czu­ków, kusi­ły
mali­ny, kasz­ta­ny – u Pre­fe­ran­so­wa. Na skra­ju
łóż­ka przy­sia­dła ciot­ka, od woj­ny
sama, bo mąż prze­padł
w powsta­niu. Życie ciot­ki, w odcin­kach,
mie­li­śmy na dobra­noc. „I bagne­tem wykro­ił jej
pierś. Widzia­łam”. Też widzia­łem –

kie­dy

zga­si­ła świa­tło i zamknę­ła drzwi. Tak
zaczął mi się Pierw­szy Kra­jo­wy Rok Gro­zy, bo
nie minął mie­siąc, a widzia­łem,
jak nawle­ka­ją na pal Olbrych­skie­go
w kolo­rze. Po drew­nia­nej pod­ło­dze jak
piłecz­ki od ping-pon­ga ska­ka­ły nocą bia­łe,
wil­got­ne gał­ki, przed któ­ry­mi
nie szło się skryć. Pac, pac, mówi­ły. Pac, pac,
powta­rza­łem jak echo.

Na wprost

Coś zgrzy­ta w języ­ku miło­ści, pomy­ślał bez słów,
kie­dy leże­li sobie na wprost, a jego pierw­szy raz
był razem, gdy jej na świe­cie nie było. Koja­rzysz?
Był, ale jej nie było. Nie było, a on był.
Jak pięk­nie tęt­ni­ły tęt­ni­ce. Jak dotyk się dookre­ślał,
a skó­ra uczy­ła się mówić otwar­tym jak oczy
tek­stem. Niby tak samo jak dziś.
Nad­ro­bić czas, kto wie? mógł­by w tej chwi­li pomy­śleć,
a plótł trzy po trzy pal­ca­mi. Raz po raz.
I pierw­szy raz. Tym razem zmie­nia­jąc kie­ru­nek,
pstrą­gi wró­ci­ły do źró­deł. Kocha­li się pod prąd.

Thermidor

Musiał z wier­sza powy­ci­nać sło­wa,
któ­re były jej. Nasła­ła na nie­go poli­cję
skar­bo­wą, san­kiu­lo­tów od nie­pra­wych
słów, bóg zresz­tą wie kogo. Musiał wykro­ić
ją z wier­szy, bo nie była jego. Musiał wyjść
z wier­szy na powie­trze i po wodzie
się przejść, a gdy szedł, szedł i widział
mewy, któ­re nie były niko­go,
i ławi­ce do niko­go nie­na­le­żą­cych ryb.
Szedł po morzu lżej­szy niż pia­na na morzu,
cich­szy niż szyfr pęk­nięć na lustrze, w któ­rym
cudze zamie­nia­ło się w nasze. Mógł
zdu­blo­wać Robespierre’a
z oban­da­żo­wa­ną szczę­ką, któ­ry pośród krzy­ków
sta­wiał krok za kro­kiem, zanim
nie roz­stą­pił mu się pod pode­szwą bruk.