Seans na dnie morza

zgubiony tancerz

zwię­dły suk­nie i wachlarz z piór stru­sich
czas opa­da jak chmu­ra sza­rań­czy
wszyst­ko koń­czy się prę­dzej niż musi
gra muzy­ka lecz nie ma z kim tań­czyć

tan­cerz miły odszedł w dal­szą dro­gę
gdzie jest nie wiem ani wy nie wie­cie
jeśli tu go odszu­kać nie mogę
jak­że znaj­dę go w wiel­kim wszech­świe­cie

Stwórca

A więc mnie nikt nie prze­pro­si za wszyst­ko to, co się sta­ło?
Nikt się nie będzie tłu­ma­czył, że nie mógł wymy­ślić lepiej?
Nikt mi nie powie: Maleń­stwo, jak­żeś się dziel­nie trzy­ma­ło!
Nikt mi meda­lu nie przy­zna ni po ramie­niu pokle­pie?

Nikt mi nie powie, dla­cze­go? Nikt mi nie powie, dla kogo?
Nie wyj­mie mi z ser­ca strza­ły? Nie zdzi­wi się, że z nią żyłam?
Nie poca­łu­je mnie za to? I przej­dę samot­ną dro­gą,
zgu­bię się i zarzu­cę, tak jak­bym nigdy nie była?

Achil­les pła­kał z roz­pa­czy zabiw­szy Pen­te­sy­le­ja –
lecz ten, co mnie życie odbie­rze, nie krzyk­nie z żalu i stra­chu.
Pole­ci za moty­la­mi, do kwia­tów się roze­śmie­je
i zaśnie w zło­tym powie­trzu, w sie­ci naj­now­szych zapa­chów…

Szpilki

Srebr­ne są małe szpil­ki. Żół­ta jest pan­na Anna,
Klę­cząc upi­na suk­nię sto­ją­cej bla­dej hra­bi­ny.
Hra­bi­na spo­śród jedwa­bi wzno­si się jak fon­tan­na,
Jak smut­na wierz­ba pła­czą­ca ubra­na w crêpe-de-chi­ny.

I rze­cze pan­na Anna klę­czą­ca na kobier­cu:
„Nie­szczę­ście, pani hra­bi­no! oto zabra­kło nam szpi­lek!”
„O, dro­ga pan­no Anno! Znaj­dą się. W moim ser­cu.
Oprócz śmier­tel­nej strza­ły jest ich tam tyle, tyle…

Mia­łam podusz­kę do szpi­lek. Kró­licz­ka z bia­łe­go atła­su.
Dziś już weń szpi­lek nie wbi­jam. Ach, czło­wiek coraz mniej błą­dzi…
Kró­li­czek: jak ser­ce moje. Nie czy­nił wpraw­dzie hała­su,
Lecz może cier­piał tym wię­cej. Jak pan­na Anna sądzi?”

Królowa Mrozu

Oto Kró­lo­wa Mro­zu idzie przez uli­cę,
oto­czo­na przez dzi­ką śnie­ży­cę.
Usta ma bla­de, zaci­śnię­te twar­do
i kape­lusz z zaśnie­żo­ną kokar­dą –

w ręku list. Czar­ne sło­wa na bia­łym papie­rze,
z któ­rych mróz swój począ­tek bie­rze.
Idzie pręd­ko ku rze­ce. Zamar­z­łe ma oczy.
Rze­ka sta­nie, gdy Kró­lo­wa w nią sko­czy.

Zawód w miłości

Okru­cień­stwo Natu­ry, ten zarzut suro­wy,
Lecz słusz­ny, choć go ser­ce z roz­pa­czą odga­nia,
Ten błąd wiecz­ny, tyrań­ski wyrod­nej uro­dy,
Nie­po­koi mnie nocą, aż się gwiaz­dy mącą,
Zmie­nia­jąc kon­ste­la­cje w zna­ki zapy­ta­nia.

I nie cie­szy mnie wię­cej róża, wino­gro­no,
Rzew­na zie­leń majo­wa czy jesien­ne zło­to.
Smut­na jestem jak cór­ka, któ­rej dowie­dzio­no,
Że jej mat­ka, rodzo­na, kocha­na gorą­co,
Jest czar­nym cha­rak­te­rem, okrut­ną isto­tą.

Trzy godziny

Pierw­sza godzi­na cze­ka­nia to radość i strach z gorącz­ką.
Tu kwia­ty, a tu papie­ro­sy… masz, per­fum się wylał na mar­mur!
Lustrza­ne drzwi sza­fy skrzy­pią. Gdzie wstąż­ka? Jak gorą­co!
Pokój musi pach­nąć i wzdy­chać, i być pełen, pełen lękli­we­go charme’u…

A dru­ga godzi­na cze­ka­nia to uważ­ne, czuj­ne słu­cha­nie.
Ktoś prze­szedł i nie zapu­kał. Wró­cił, zapu­kał: słu­żą­ca.
Minu­ty jak bla­dy maka­ron leni­wie toną w dywa­nie…
Cisza szep­cze, że jest za póź­no i że jest śpią­ca…

A trze­cia godzi­na cze­ka­nia to polip o oczach star­ca,
Czar­na kawa daw­no wysty­gła. Nikt nie przy­szedł. I to się zda­rza.
Czło­wiek inte­li­gent­ny sam sobie wystar­cza.
I gwiż­dże na wszyst­ko żało­śnie, jak wiatr wśród cmen­ta­rza. –

Przeciw „keep smiling”

Ach, nie szu­kaj­my zapo­mnie­nia, pociech,
Zębów nie szczerz­my prze­kor­nie, wbrew fali,
W śmie­chu nad siły. Zmę­cze­ni­śmy w locie,
I naj­we­sel­si krzy­żem na świat padli,
I co naj­żyw­si, dzi­siaj są umar­li,
A naj­barw­niej­si, jak róże, prze­mar­z­li.
Był czas rado­ści. A jest chwi­la taka,
Że Bóg naka­zał płacz. Więc lepiej pła­kać.

Black-out Europy

p. Jano­wi Hule­wi­czo­wi

Gasić lam­py! Zasła­niać, gasić wszel­ki blask!
Naka­zu­je­my ciem­ność! Ciem­ność i ciem­no­tę!
– Spójrz­cie, tam dzi­wak jakiś, sto­jąc na bal­ko­nie
Wbrew syre­nom, śmie dumać! Patrzy w gwiaz­dy zło­te,
Z czo­ła bije mu pro­mień! Zała­mu­je dło­nie…
– Cof­nąć się! ściem­nić czo­ło! Przy­ga­sić tę jasność!
Ser­ca, dotąd miło­ścią bliź­nie­go pło­ną­ce,
Zakryć czar­ną żało­bą! Iskrę Bożą zdmuch­nąć!
Jedy­nie dziś bez­kar­nym świe­cić wol­no próch­nom,
Nie słu­chać – tyl­ko gwiaz­dom, a bie­lić się – kościom,
Na roz­bi­tym cmen­ta­rzu pod rumień­cem łuny
Rosną­cym na obli­czu nie­ba pośród mro­ków!

Zabły­sło wiel­kie okno: to tra­fio­ny kościół!
Żad­ne inne nie ujdzie straż­ni­cze­mu oku!
A więc zasła­niać, głu­szyć, tępić każ­dy blask!

1943