Siedem przygód Rozalii Grozy

Roza­lia pokłó­ci­ła się ze wszyst­ki­mi.
– No i co teraz będzie, Roza­lio? – spy­ta­ła mama. – Jak widzisz swo­ją naj­bliż­szą przy­szłość?
Roza­lia pokłó­ci­ła się ze wszyst­ki­mi w szko­le. W domu, na szczę­ście, uda­ło jej się zra­zić do sie­bie tyl­ko młod­sze­go bra­ta, któ­ry, bądź­my szcze­rzy, wła­ści­wie uro­dził się zra­żo­ny do Roza­lii, więc to się nie liczy­ło.
– Edu­ka­cja domo­wa? – pod­po­wie­dzia­ła Roza­lia.
– Chy­ba żar­tu­jesz – roze­śmia­ła się mama. – A kto by cię uczył mate­ma­ty­ki? Remek?
Młod­szy brat Roza­lii wie­rzył bowiem głę­bo­ko, że mate­ma­ty­ka jest nie tyl­ko kró­lo­wą nauk, ale rów­nież jedy­ną praw­dzi­wą nauką: „Prze­cież bez mate­ma­ty­ki czło­wiek nie wie­dział­by nawet jak się zabić”, wyja­śnił któ­re­goś razu sed­no swo­je­go uwiel­bie­nia. Mama była tak zdzi­wio­na wystą­pie­niem Rem­ka, że aż uda­ła, że nie sły­szy, ale zaraz na dru­gi dzień nało­ży­ła na nie­go sto­sun­ko­wo sze­ro­ki zakaz kom­pu­te­ro­wy. Inny­mi sło­wy, pozwo­li­ła mu korzy­stać tyl­ko z edy­to­ra tek­stu i pain­ta.
– Te two­je żar­ty, mamuś – powie­dział Remek. – Ale pone­go­cjuj­my.
Osta­tecz­nie sta­nę­ło na tym, że Remek będzie grał mniej, za to w gry afir­mu­ją­ce życie.
– Co to zna­czy „afir­mu­ją­ce”? – spy­tał Remek.
– Że nie będzie tyle zabi­ja­nia – wyja­śni­ła mu Roza­lia.
– Czy Pac Man afir­mu­je życie? – spy­tał Remek.
Roza­lia przy­po­mnia­ła sobie otwar­tą pasz­czę Pac Mana, do któ­rej tra­fia­ły inne lud­ki.
– Raczej nie. – Potem wymie­ni­li wspól­nie jesz­cze kil­ka tytu­łów i ponie­waż w każ­dej grze poja­wia­ły się, jak to okre­śli­ła mama, ele­men­ty prze­mo­cy, zgo­dzi­li się, że życie jest w ogó­le dość trud­ne do afir­mo­wa­nia.
– Życie jest cięż­kie, co nie? – uśmiech­nę­ła się mama. – Więc jaki masz plan na jego resz­tę teraz, kie­dy się ze wszyst­ki­mi pokłó­ci­łaś?
Roza­lia sku­li­ła się na sofie.
– Będę jak Mar­ty­na, cho­dzić do psy­cho­lo­ga i czy­tać książ­ki na prze­rwach.