Skóra jest elastyczną powłoką, która otacza całe ciało

Mały Bjørn

Myślę, że aby uciec, Bjørn wyko­rzy­stał dzi­kie pta­ki wędrow­ne. Tego ran­ka, gdy wyje­chał, udał się do staj­ni. Gdy tyl­ko wszedł do sto­do­ły, wypeł­ni­ła go słod­ka, cie­pła woń. Konie. Zaczę­ły się roz­kła­dać. Sta­ły spo­koj­nie, bez ruchu, i się roz­pa­da­ły. Połeć mię­sa ode­rwał się od łopat­ki i spadł na ostrą, żół­tą sło­mę. W pachwi­nie pękła dłu­ga rana i roz­padł się cały zad, uda, ogon, krę­go­słup i lędź­wie roz­sy­pa­ły się jak mąka żyt­nia. Z oczo­do­łu wypa­dło oko, zawi­sło na ośli­zgłych sznur­kach, dyn­da­ło przez chwi­lę przy roz­pły­wa­ją­cym się pysku, aż pękł ostat­ni sznu­rek i spa­dło na zie­mię. Ten kwa­śno-słod­ki widok przy­tło­czył Bjør­na, więc gwał­tow­nie oddy­cha­jąc, wybiegł ze staj­ni i zwy­mio­to­wał na śnieg. Tam też były konie. Były wszę­dzie, zamar­z­nię­te na śmierć, jak kamien­ne rzeź­by z wywi­nię­ty­mi war­ga­mi i obna­żo­ny­mi zęba­mi. Ale jeden oddy­chał. To klacz. Z noz­drzy uno­si­ła się sła­ba para. Coś chrup­nę­ło, gdy odwró­ci­ła gło­wę w jego stro­nę. Ciche, lodo­wa­te pęk­nię­cie w szyi. Drgnię­cie gałek ocznych. Kry­sta­licz­nie czy­ste czar­ne źre­ni­ce, spoj­rze­nie ostre jak nóż.

Do widze­nia, powie­dział Mały. Nie odpo­wie­dzia­ła.

Do widze­nia, powtó­rzył. Nie odpo­wie­dzia­ła. Ale patrzy­ła na nie­go.

Byłem głu­pi, powie­dział, wycią­ga­jąc dłoń w stro­nę jej pyska. Musisz mi wyba­czyć.

Wte­dy klacz wysu­nę­ła język spo­mię­dzy odsło­nię­tych, brą­zo­wa­wych zębów, poli­za­ła dwa razy, trzy razy dłoń Małe­go i powie­dzia­ła: Kocham cię. Spró­buj być szczę­śli­wy.

Nie wiem, drżał, nie wyda­je mi się.

Nie stój tak, nie prze­cią­gaj tego, prze­rwa­ła mu klacz.

Prze­cież już pod­ją­łeś decy­zję. Więc idź.

Nie chcia­ła patrzeć, jak pła­cze.

I poszedł.

Wie­rzę, że może­my mieć wspa­nia­łą przy­szłość

Myślę o koniach jak o tra­gicz­nym grec­kim chó­rze, że śpie­wa­ją w nocy. Że roz­pa­da się żela­zna hie­rar­chia i sta­ją się jed­ną wspól­ną wolą, jed­ną cie­pło­krwi­stą pie­śnią; wie­lo­gło­so­wą, har­mo­nij­ną, nie­zau­wa­żal­ną.

Budzę się i myję twarz, nakła­dam odżyw­kę na źle pofar­bo­wa­ne wło­sy, namy­dlam pachy, odbyt, geni­ta­lia i sto­py. Czysz­czę zęby i spłu­ku­ję odżyw­kę, krat­ka jest zapcha­na wło­sa­mi i bru­dem, zakrę­cam wodę, owi­jam ręcz­ni­ka­mi dol­ną część cia­ła i wło­sy, ścią­gam wodę ze ścian, wycie­ram pod­ło­gę, prze­su­wam dez­odo­ran­tem po pachach i nakła­dam krem na twarz. Następ­nie soczew­ki kon­tak­to­we, naj­pierw jed­na, potem dru­ga, tusz do rzęs i pod­pa­ska, figi i spód­nicz­ka z wyso­kim sta­nem, krót­ki spor­to­wy top, kar­di­gan z syn­te­ty­ku, wyso­kie san­da­ły, wło­sy spię­te w kok wsuw­ka­mi, żeby się trzy­mał.

Jestem w koko­nie. Nie jestem już pewien, że się wyklu­ję, mam uczu­cie, że nigdy z nie­go nie wyj­dę.

Cza­sa­mi coś tak dusi mnie w pier­si, że muszę wyjść z kla­sy, pobiec pędem w zaro­śla za boiskiem i zjeść duże gar­ście śnie­gu. Dziew­czy­ny w kla­sie mają zwy­czaj dra­pa­nia przed­ra­mion cyr­klem; ini­cja­ły chło­pa­ka, gwiaz­dy i ser­ca. Mam myśli o pona­ci­na­niu sobie twa­rzy, żeby ludzie zoba­czy­li, że jestem tak samo brzyd­ki na zewnątrz, jak się czu­ję w środ­ku.

Dziś wie­czo­rem chcia­łem przed snem przejść się na mały spa­cer; byłem tak zaklesz­czo­ny w sobie, tak źle się czu­łem. Zatrzy­mu­ję się w przed­po­ko­ju, w oknie, w odbi­ciu, to zno­wu ja. Jestem oble­śnym orga­nem czu­cia, trze­po­tem pta­ka. Jestem małym rodzyn­kiem na biur­ku pew­ne­go pana, obok jego port­fe­la, klu­czy. Jestem krwa­wią­cym żołąd­kiem, mię­cza­kiem połknię­tym przez wie­lo­ry­ba. Jestem dziec­kiem-sta­rusz­kiem, chło­pię­cą cip­ką, wspa­nia­łą powło­ką, jestem dźwię­ka­mi w oczach nocą, spa­lam się po śle­po­tę, nic nie da się zro­bić, nie mam wła­sno­ści moje­go cia­ła. To ja śpie­wam w nocy do two­jej auto­ma­tycz­nej sekre­tar­ki, to ja pla­mię twój kom­bi­ne­zon pilo­ta, jeśli wezmę samo­chód i poja­dę do Fjal­tring, czy mnie wpu­ścisz, czy każesz mi stać w śnie­gu? Na boso?

Te waka­cje mnie zabi­ją.

Wła­śnie przy­szedł twój list, ten o zimo­wym pły­wa­niu w morzu, o bak­te­riach. I o two­im ulti­ma­tum. Odpo­wiedź brzmi jed­no­znacz­nie: tak, prze­sta­nę się ciąć, zro­bię dla cie­bie wszyst­ko, napraw­dę, umo­wa stoi, prze­sta­nę natych­miast, tak.

Byłem taki szczę­śli­wy, gdy prze­czy­ta­łem ten list, że zaczą­łem pła­kać. Nie pła­ka­łem od pierw­szych klas pod­sta­wów­ki, odkąd umarł mój pierw­szy kucyk, opo­wia­da­łem o moim pierw­szym kucy­ku? Miał zło­tą sierść i nie­przy­jem­ny tem­pe­ra­ment, kil­ka razy ugryzł mnie do krwi. Kie­dy odkry­to dla­cze­go, było już za póź­no, umarł z powo­du ano­rek­sji, guza nowo­two­ro­we­go w pysku; pisto­le­tem ubo­jo­wym w czo­ło. Wró­ci­łem wcze­śniej ze szko­ły i zoba­czy­łem go mar­twe­go na podwór­ku, kolos mię­sa, muchy bły­ska­ją­ce w jego sier­ści. Myślę, że to wte­dy moja nie­na­wiść do mat­ki przy­bra­ła na sile, ta stru­na w moim ukła­dzie ner­wo­wym, nie­ustan­nie rosną­ca, wibru­ją­ca, gło­do­wa­łem, soli­da­ry­zu­jąc się z kucy­kiem, pości­łem z sza­cun­ku dla jego nie­przy­jem­ne­go tem­pe­ra­men­tu, nie odzy­wa­łem się przez kil­ka dni.

Mówię ci, chy­ba nie masz poję­cia, jaki jestem sil­ny, jaki nie­zwy­cię­żo­ny z two­ją czar­ną ręka­wi­cą w ustach. A jed­nak gdzieś poza moim polem widze­nia jest ten nie­po­kój, czy chce mi powie­dzieć coś kon­kret­ne­go, jak myślisz? Oczy­wi­ście, celo­wo oka­le­czy­łem two­je sio­dło, mam nie­po­skro­mio­ną tęsk­no­tę za rzu­ce­niem się na głę­bo­ką wodę, wiesz o tym, ale do gło­wy by mi nie przy­szło, że mnie zigno­ru­jesz, nigdy wię­cej nie wol­no ci tego robić. W związ­ku z tym uwa­żam, że musi­my zaostrzyć kon­se­kwen­cje moje­go ewen­tu­al­ne­go nie­po­słu­szeń­stwa, zapo­mi­nal­stwa czy leni­stwa. Oczy­wi­ście nie wiem, na ile mogę mieć na to wpływ, ale widzia­łem na przy­kład film z Titan Men, akcja toczy­ła się w staj­ni, i tam w jed­nej ze scen dwóch musku­lar­nych męż­czyzn biczu­je chłop­ca, po czym sika­ją na jego rany.

Nie uwa­żam, że powin­ni­śmy bać się klisz.

Myślę, że może­my mieć wspa­nia­łą przy­szłość.

Cału­ję, Bjørn.