Stelle

Warkocz Bereniki

Muszę się pospie­szyć i w koń­cu sfo­to­gra­fo­wać te okna
zaku­rzo­ne, naprze­ciw­ko, w brud­nej kamie­ni­cy, pusto­stan
Nikt tam nie miesz­ka od lat, spa­dek, zanie­dba­ne spra­wy
Muszę sfo­to­gra­fo­wać te szkla­ne kli­sze, sza­rość, ich uro­dzaj
Jest w ramie alu­mi­nio­wa żalu­zja-gilo­ty­na, są tam też stel­le
Przy­kle­jo­ne do szy­by papie­ro­we gwiaz­dy i czar­ny pło­mień
Po prze­kąt­nej trzy, obok też trzy (kto by mi uwie­rzył)
róż­ne zakoń­cze­nia, wiel­ko­ści, świa­tło­czu­łe wyci­nan­ki

W dru­gim oknie są trzy kolej­ne, jest też luster­ko na sznur­ku
kto wie­sza takie w oknie? (zupeł­nie nie­zro­zu­mia­ły prze­kaz?)
I zawią­zu­je się hałas, zaczy­na­ją gene­ral­ny remont kamie­ni­cy
Robot­ni­cy pię­tro wyżej już zaczę­li, ostat­nie porząd­ki, widzę ich
znu­dze­ni plu­ją gdzie popad­nie, przy­cho­dzą straż­ni­cy, dozor­cy
Wiem, znaj­dą je, i za chwi­lę wyrzu­cą sta­re okna na śmiet­nik
a z nimi mój kawa­łek nie­ba, naprze­ciw wycho­dzę z nie-poko­ju
i zni­kam w ciem­ni wywo­łu­jąc w tobie począ­tek wier­sza

Hydra/canto 7
(Canto dopo usita dell‘arca)

Pieśń dla wszyst­kich? Każ­de z żywych jest wol­ne
i gdy tyl­ko znaj­do­wa­ło dro­gę uciecz­ki z arki
zadzi­wia­ją­co szyb­ko odcho­dzi­ło do życia
Et nous y dormi­rions jusqu‘a la fin du mon­de
To jest pieśń śpie­wa­na jed­nym, cichym gło­sem
mla­ska­my ozo­rem, płe­twa­mi, wio­słu­je­my kością
by łódź nie roz­bi­ła się o cią­gle mar­twy brzeg

Koziorożec
The Sumpter Valley Dredge

Gdy nad sadzaw­ką w Sump­ter Val­ley sie­dzi­my śnię­ci
pija­ni razem żuje­my gałąz­ki dzi­kie­go paster­na­ku
Przy­po­mi­nasz mi, że zosta­nie­my wła­ści­wie pomi­nię­ci

Widzi­my ban­kruc­two, czmych­nę­li nie­wol­ni­cy prze­klę­ci?
Zło­to sprze­da­no, trum­nę powle­czo­no war­stwą sze­la­ku
gdy nad sadzaw­ką w Sump­ter Val­ley sie­dzi­my śnię­ci

Suhur-mash-ha-podaj tro­chę wina z ust kra­wę­dzi
Nie przy­nie­sie­my zysku, za dale­ko zbo­czy­li­śmy ze szla­ku
przy­po­mi­nasz mi, że zosta­nie­my wła­ści­wie pomi­nię­ci

My, zbzi­ko­wa­ne dzie­cia­ki, wie­my, co się tutaj świę­ci
Joego wystra­szy­li­śmy tak, że dostał jesz­cze raz ata­ku
gdy nad sadzaw­ką w Sump­ter Val­ley sie­dzi­my śnię­ci

Zło­mia­rze roz­bie­ra­ją bla­sza­ki, jeste­śmy wnie­bo­wzię­ci
strip­tiz tru­pa Maszy­ny, nagość mitycz­ne­go wra­ku
Szep­czesz mi, że zosta­nie­my wła­ści­wie pomi­nię­ci

Nie liczy­my się, będzie­my wpa­try­wać się bez pamię­ci
w wyj­ście w nas, w rdza­wym kra­jo­bra­zie gło­du-bra­ku
Gdy nad sadzaw­ką w Sump­ter Val­ley sie­dzi­my śnię­ci
szep­czesz mi, że zaraz będzie­my tyl­ko sobą zaję­ci

Mały pies (modlitwa wieczorna)

Jestem niczym w two­ich rękach

Rufa (Argo)

Sine pier­si z mar­mu­ru nabrzmia­ły krwią sowi­cie
Wyschnię­ty żeglarz to ja, skwier­czę tra­wio­na gło­dem
piskiem żałob­nych piesz­czot, co nic z doty­ku nie mają
O gło­wę, bur­tę, śmia­ło! Par­szy­we zdro­je pod zie­mią!
Mar­twi, szu­ka­ją pla­ży, luster­ka­mi wska­zu­ją dro­gę
Widzę ich z dale­ka, kru­che latar­nie mor­skie, lon­ty
Stru­gaj­cie kością dla mnie miej­sce cumo­wa­nia na noc
Ale czy te stu­ka­ją­ce pro­gi nie są dla wiel­kich dam?
A ja mam cygań­skie zwy­cza­je, brud­ne oczy i skó­rę
i żuję modrze­wio­wą żywi­cę łupa­ną pro­sto z kolum­ny
(pod­trzy­my­wa­ła splen­dor pod­wod­nych, leśnych świą­tyń)
Oj, mam dość cię­ża­rów przy­brzeż­nych (sło­wa i towa­ry)
Jesio­no­wa łaj­ba zwrot­na jest i dzi­ka, nie ustoi w miej­scu
choć­bym nawo­ły­wa­ła ją do posłusz­nej nawi­ga­cji
to prę­dzej się roz­pad­nie niż do brze­gu ust dobi­je
Słod­kie­go pucha­ru brzeg lśnią­cy? Tyl­ko sól dła­wią­ca
co stra­wi te twar­de dechy, oba­wiam się naj­lep­sze­go

Bliźnięta

Żużel gorz­ki lub słod­kie szysz­ki
Wywi­ja­jąc sło­wa­mi, łapa­mi
to w górę niech drżą wazo­ny
to w dół lecze­nie wdów, dzie­ci
Przy­pa­dłem do boku skal­ne­go
pro­sząc o podwój­ny dzban cia­ła
Potrak­to­wa­no znów moją proś­bę
jako beł­kot dzi­wa­ka – kowa­la!