streszczenie pieśni

boisko do rzutu młotem

I
ci nie­sfor­ni tramp­ka­rze poła­ma­li plac! wynaj­mu­ją
miesz­ka­nia, zapusz­cza­ją wło­sy. jutro spod tej tafli

wycią­gnie się cia­ło, cia­ło oczy­wi­ście kogoś nam przy­po­mni,
kogoś, dla kogo war­to prze­żuć sieć, stra­wić sieć, wysrać sieć.

ster­czy­my nad prze­rę­blem roz­cheł­sta­ną krą,
roz­bieg cho­dzi wko­ło, spuchł jak Pla­ton, mru­czy

II
dra­bi­na w próż­ni: sto­pień
po stop­niu, do same­go koń­ca.

[Kawafis, tak nazwałbym konia]

Kawa­fis, tak nazwał­bym konia, gdy­bym go miał.
mam cie­bie i dach, z któ­re­go nie wiem co dalej,

na razie cho­dzi luzem. wie­czo­ra­mi sto­su­nek prze­je­cha­nych
psów do nie­prze­je­cha­nych opo­wia­da nam baj­ki o pręd­ko­ści:

poci­ski w locie mają dokład­nie sekun­dę na wymy­śle­nie kon­cep­tu
nie­skoń­czo­no­ści. zazdro­ści­my im, w koń­cu sekun­da to musi być

pięk­ne życie. wyobraź sobie: ojciec sie­dzi, cytu­je ścia­nę, napi­sy
koń­co­we cią­gną za sobą jeźdź­ca, przy­wra­ca­jąc zgro­ma­dzo­nym

wia­rę w strze­mio­na.

drakkar jako pępek

był­bym szkut­ni­kiem, ale nie umiem pły­wać.
nie wybie­ra się bycia szkut­ni­kiem, wybie­ra się

dłu­gość desek. sta­do wybu­cha, król ple­cie z mata
kolej­ną koro­nę. tata prze­glą­da się w czaj­ni­ku,

zado­wo­lo­ny rzu­ca: zmarszcz­ki są peł­ne,
jesz­cze nas nimi przy­wią­żą, do sie­bie, ple­ca­mi,
zoba­czysz.

wielki piątek

10.04.2020

na skrzy­żo­wa­niu Fran­cu­skiej i Zwy­cięz­ców obser­wu­ję
dwóch dorod­nych męż­czyzn zapa­trzo­nych w sie­bie.

męż­czy­zna 1 prze­su­wa po męż­czyź­nie 2 oddech,
tak jak prze­su­wa się mebel w celu wycią­gnię­cia

zabaw­ki. to było cał­kiem zabaw­ne, wiesz? taki
mały plu­szo­wy pies i taka wiel­ka drew­nia­na sza­fa.

do roz­sy­pa­nych owo­ców śpie­wa­ły pta­ki,
kobie­ty w rytm fugi rusza­ły bio­dra­mi

o tak.

w wyrwie

pomię­dzy budyn­kiem 1 a 2 nie wywią­zał się
żaden kon­flikt, żaden kon­flikt nie miał wpły­wu

na wynik­nię­cie wyrwy. tłu­ma­czy­łem to psu,
aż uwie­rzył, że mówię do nie­go. pies zna to

miej­sce z wie­czor­nych spa­ce­rów, wła­śnie tam
zako­pał kość inne­go psa. tłu­ma­czy­łem mu to

dłu­go, aż uwie­rzył.

oglądając martwą naturę

jak by nie patrzeć to: owo­ce sra­ją
pod sie­bie, potem lepią z tego miski.

miski – jak każ­dy sza­nu­ją­cy się owoc
sys­te­mu – poże­ra ów skła­da­ją­cy się z:

2 bana­nów, 2 man­da­ry­nek, 2 jabłek
zie­lo­nych, i nas też 2. ist­na arka Noego! –

zauwa­ża Zosia, któ­ra wła­śnie skó­ru­je
trze­cią man­da­ryn­kę.

Jurodiwyj

Mary­ja prze­krzy­wia gło­wę w spo­sób wła­ści­wy psom.
psy robią tak, gdy chcą zro­zu­mieć. przez pierw­sze

trzy dni, gdy byli­śmy sami, sta­wa­łem na rękach, wyłem nowe
pie­śni, wszyst­ko by oglą­dać te mie­dzia­ne zacho­dy i wscho­dy,

tę mat­kę wszyst­kich
psów.

budowałem Babilon z zestawu Lego City

zaczą­łem od domu, cho­ciaż teraz wiem, że powi­nie­nem
zaczy­nać od ratu­sza lub jed­ne­go z cudów świa­ta.

bo konia budu­je się od bok­su – powie­dział kie­dyś archi­tekt pierw­sze­go archi­tek­ta.
na ryn­ku umie­ści­łem więc pomnik Boga, któ­ry okła­da podusz­ką mar­mu­ro­we­go Jezu­ska.

jeże­li wrzu­cisz mone­tę dwu­zło­to­wą w spe­cjal­ny otwór umiej­sco­wio­ny mię­dzy war­ga­mi ojca,
to ten ze śmie­chem wali syna w twarz – i tak w kół­ko. Maria w tym cza­sie

bie­rze prysz­nic, ja przez okno oglą­dam
dzie­ci ski­tra­ne na tyłach kate­dry, jak spo­ży­wa­ją prze­my­co­ne pod języ­kiem hostie.

(niech leci „Save it for later”)

jeże­li tyl­ko jest szan­sa, nie bio­rę udzia­łu w jaseł­kach,
wykrę­cam się sce­nicz­ną drę­two­tą, jako­ścią mura­wy.

sta­ję wśród widzów niby przy­ja­ra­ny Cha­ron i gdy
oni okla­sku­ją swo­je sine z bólu Marie, swo­ich

małych, bied­nych Józe­fów, ja klasz­czę lal­ce, jej
twar­dym, świę­tym oczom. krzą­ta­ni­na w szat­ni:

spadł śnieg, po nim spa­dły pta­ki.

[mieszkanie bawi się w plecy]

miesz­ka­nie bawi się w ple­cy – tam gdzie kie­dyś
się sta­ło, teraz się sie­dzi. maj urósł, widzia­łem,

jak wczo­raj pod posta­cią dziew­czy­ny z labra­do­rem
wrzesz­czał na pta­ki. przy­szła mi wte­dy do gło­wy

defi­ni­cja wio­sła: zachód słoń­ca to dwu­oso­bo­wy
kamień, z któ­re­go trze­ba umieć wysiąść, albo cho­ciaż

umieć nim rzu­cać. ponoć sta­ła tam póź­niej dłu­go,
pro­sząc psa, by wyobra­ził sobie, jak spa­da­ją pie­śni,

ich lśnią­ce brzu­chy oble­pio­ne łuską.