świat był mój

bieg. robak

mie­li­śmy wyje­chać na mau­ri­tius,
do miast o bar­wie spa­lo­ne­go napo­ju,
gdzie słoń­ce spla­ta z gwoź­dzi
swój czar­ny szkie­let

lub – przy­śni­ło mi się,
że chcąc cię dotknąć, poda­łem ci rękę
i wyle­ciał z niej robak – mózg poru­szy­cie­la –
wychy­lił się nasz bieg

i nasze roz­sta­nie.
prze­szłość. tam się spo­tka­my.

nic inne­go nie ma

zimowe porządki

zmar­ły to cia­ło, w któ­re wcho­dzi
bóg, żeby się prze­spać. ota­cza go
mroź­na, gru­dnio­wa noc, owi­ja
pociąg zatrzy­ma­ny w polu, kobie­ty
z latar­ka­mi na czo­łach – małe
kwa­dra­ty z mosią­dzu i szkła, trzę­są­ce się,
jak gdy­by mia­ły w środ­ku waż­kę
lub nasie­nie. przez mrok
prze­cho­dzą naraz – modli­twy i wycie, dia­ko­ni
z semi­na­rium nio­są respi­ra­tor
i biblię. i talerz, i łyż­kę,
i gąb­kę. nigdy się nie dowie­dzą – zmar­ły to cia­ło
któ­re jest już czy­ste. po bogu sprzą­ta
zie­mia, od tego ją ma

powrozy

kobie­ta, kie­dy się z nią żegnasz,
i śmierć, gdy cię przyj­mu­je,
mówią to samo – musisz iść

nad pogrą­żo­nym w ciszy mia­stem
i dzieć­mi w tym mie­ście, zmie­nia­ją­cy­mi się nocą
w stru­mień twa­rzy i gło­sów, ale okry­tych już krysz­ta­łem, lodem

nagle ptak jak waha­dło z ubi­te­go śnie­gu –
twój cień poprzed­ni

przed nasta­niem cia­ła

i gru­da zie­mi, któ­ra je przy­ję­ła

nikt nie zaśnie

przez pleśń i poskrę­ca­ne korze­nie, przez
kle­pi­sko w kotłow­ni, przez zardze­wia­łe
rury pie­ca cen­tral­ne­go ogrze­wa­nia,
pokry­ty pyłem i roz­pusz­czal­ni­kiem,
przez czte­ry ścia­ny, wyci­na­ją­ce
kawa­łek powie­trza
(dom. dom bez kobie­ty),
zaszy­ty w szczu­rze lub pają­ku
dzi­siej­szej nocy prze­ci­ska się
mesjasz. nikt nie zaśnie
pod zie­mią – przy­się­gam

instrumenty czasu

rok, kie­dy cię nie było. i rok,
gdy cię zabra­kło, złą­czo­ne
przez psy, zaprzęg cią­gną­cy w koszu
boga z kijem do hur­lin­gu

albo isto­tę tej rasy:
dziw­ną, żyją­cą dłu­go. kobie­ty
jak kwa­dra­to­we owce leżą­ce
przy stud­ni: sen,

przy­ja­cie­le – już nigdy,
żaden nie został. i cia­ło –
bęben z płuc i mię­śni,
w któ­ry bili umar­li zwa­bie­ni do krwi

i tam, gdzie ude­rzy­li,
uby­wa­ło go. sta­ło się echem

i teraz jest wszę­dzie

dlatego jest nic

a potem musie­li­śmy się poże­gnać.
pociąg, czer­wo­ne lam­py w ostat­nim wago­nie
jak żar­nik w odda­la­ją­cych się oczach,
wor­ki liści opar­te o drze­wo,
może rzeź­by z odde­chu i bie­żą­cej wody. może:
więc tak nie było. nie wte­dy

tam­te­go roku roz­po­czął się czas,
któ­ry bie­gnie dla wszyst­kich
prócz cie­bie. nic jest – i jest trud­niej­sze,
pocho­dzi od zdol­niej­szych bogów, któ­rzy potra­fią
stwo­rzyć nicość i nauczyć ją
cho­dzić, żeby sama jadła

pusz­ki i gnój leżą­ce na roz­ża­rzo­nej sło­mie
na podwór­kach, deszcz mete­orów
widzia­ny w nocy, daw­no, psy uchwy­co­ne
w bie­gu – to, co oswo­ili­śmy,
co nam się zda­wa­ło

 6 t.c.

zarod­ko­wi

czas świa­tła. powsta­wa­nia powiek
i żal, że nigdy nie zdą­ży­ły drgnąć. tam,
przy toro­wi­sku, gdzie szu­kam ścież­ki,
któ­rą mogli­by­śmy wydep­tać pew­ne­go lata,
poty­ka­jąc się o odda­lo­ne mon­tow­nie,
zaokrą­glo­ne komi­ny, bla­sza­ne pusz­ki
na popiół, śrut. krę­gi pro­mie­ni
deli­kat­nie przy­sta­ją­ce do nagrza­nej
zie­mi jak oczy dla nie­na­ro­dzo­ne­go
jesz­cze dziec­ka, lek­kie i puste.
w spra­wie zapo­mnie­nia nic nie wiem.
moje cia­ło rzu­ca twój cień