Świat w ogniu: wiersze i przemowy

Dlaczego nie jestem ateistą

Trzy­mam się sko­rup nico­ści,
Któ­re wyda­ją z sie­bie stuk­nię­te dźwię­ki
Gdy kła­dę na nie pole­wę z cukru i mle­ka.
Wie­le moż­na by o tym powie­dzieć,
Choć nie bar­dzo jest po co.
Bóg usechł tak daw­no, że już przod­ko­wie
Poza­po­mi­na­li. Nie ma sen­su
Kopać zde­chłe­go noso­roż­ca,
Ani nawet czer­wo­ne­go.

Autonomia stanowi zagrożenie

Nie­na­wi­dzę sztu­czek. Wszyst­kie te
ustroj­stwa całe mnó­stwo barier
posta­wio­nych prze­ciw cze­muś, cze­mu i tak
się nie posta­wisz, tyle pozo­ro­wa­nej
toż­sa­mo­ści w gala­ret­ce
krzy­wych gry­ma­sów. Poezja mnie prze­ra­ża. Bo
to jest wir­tu­al­na ano­ni­mo­wość
brzu­cho­mów­cy, zero ochro­ny zero
barier dla jej wszę­do­byl­skiej
bez­ce­lo­wo­ści, jej spiesz­nych
przy­spie­szeń cze­goś, co może lecz nie musi
wyro­snąć. Oczy doma­ga­ją się
wyli­czan­ki, owe­go nigdzie, któ­re widać wszę­dzie
upo­zo­wa­ne­go bez­gło­su, z któ­re­go każ­dy
chce wyrwać coś dla sie­bie. Drżyj­cie
ile chce­cie, ono i tak
nie przyj­dzie ani odro­bi­nę szyb­ciej,
nie potrwa dłu­żej: ta pom­pa
któ­rej nie da się spo­mpo­wać.

Dysrafia (fragment)

Realia są zawsze śwież­sze
póki nie widzia­łeś ich jesz­cze.
Dobra idź i bądź gdzie jak dotąd cię jesz­cze ponieść
nie mogło – na scho­dy, okna, ram­py. Pozwo­lić,
by to wszyst­ko inne nie tyle się roz­pu­ści­ło, co
wto­pi­ło w hory­zont roz­tar­gnie­nia, w opu­chli­nę,
któ­ra jest doce­lo­wą stre­fą zrzu­tu,
(miej­scem uszczel­nio­nym). Przy­kła­do­wo –
szcze­pie­nia kobal­to­wych posłów boga­tych w dwu­waż­ne
roz­draż­nie­nia, prze­ty­ka­ne bez­wła­dem. Tyle
wam tu skle­ję, ja pełen nadziei. Może powró­żę, dłu­żej zaba­wię
w podró­ży. Gumow­ce, na przy­kład,
ode­szły, ale ty tu jesteś. Katek­sjo nie­trwa­ła, afek­cie
Dop­ple­ra. I nagle lamp­ka
mru­ga w każ­dej gło­wie. „Stwier­dzić zatem
nale­ży, jak mnie­mam, że prze­cież cho­dzi
o podej­ście zespo­ło­we.” Zarze­wie
zamie­szek. Co
się nie mie­ści w metrum
posze­rza sobie spec­trum: fusy
są przy­nę­tą
dla okrop­nych przy­szło­ści – plu­cha
po połu­dniu, powtór­ka z poran­ka. Pro­za,
poza – nie­ugię­ta
bar­dziej kudła­ta.
Poemat, chro­mat. „Nie podo­ba mi się
twój spo­sób myśle­nia”:
umysł to rzecz strasz­na, kie­dy się zuży­wa.
Czy­li tak – w pro­zie zaczy­nasz od świa­ta
i dopa­so­wu­jesz sło­wa; w poezji zaczy­nasz
od słów i znaj­du­jesz w nich świat. „Zupę wnieść
do środ­ka – uwa­ga wrzą­tek”. „Nie
zna­la­zł­byś wyj­ścia
z blan­szo­wa­ne­go ziem­nia­ka.” Cisza
też bywa narzę­dziem,
choć rzad­ko tak traf­nym jak śle­po­ta.

Centrum handlowe nocą

W lesie nie ma cie­nia,
gdy bije­my skrzy­deł­ka­mi o mchy
i zdzie­ra­my płat­ki ze świer­ków,
obna­ża­jąc to, o czym nie ma mowy, a co
się wypo­wia­da, sko­ro­wi­dze luź­nych fak­tów,
któ­rych ster­ty pię­trzą się nad komo­da­mi
i blo­ku­ją kory­ta­rze. Kon­so­nans jest
jedy­ną pocie­chą tego świa­ta, świa­tło gorz­kich
gwiazd gnu­śną nocą, gdy wybu­dzo­ny aku­rat na tyle,
by stra­cić tuzin tro­pów, wymy­ślam w zamian
pie­kar­ski tuzin kolej­nych. Żwir
nie trzy­ma, dro­ga w ruinie,
lecz bli­żej niej, o wie­le, niż brza­sku we wsta­ją­cej
łunie.

Oddaj ten wiersz komuś kto go potrzebuje

Pamię­ta­cie, co mówi­łem wam o czyść­cu?
O otchła­ni? Że wszyst­ko, co się teraz dzie­je, to tyl­ko
takie cze­ka­nie, aż gru­ba ryba zde­cy­du­je,
co z wami zro­bić? Ona czy­ni was taki­mi,
jacy jeste­ście, potem decy­du­je, jak wyszło. Na każ­de
dzie­sięć nie­do­ró­bek zda­rza się klej­not
i, no wie­cie, może wy nim wła­śnie jeste­ście.
Potem są ci, co wypo­wia­da­ją jej imię na próż­no –
jak im tam – reli­gij­ni mora­li­ści;
nie bar­dzo jej z nimi po dro­dze, szcze­gól­nie,
kie­dy pró­bu­ją ode­brać kobie­cie pra­wo wybo­ru,
albo oczer­nia­ją tych, co są pra­wie taki­mi ciot­ka­mi, jak ona.
Cóż, każ­dy błą­dzi. I od tego wła­śnie jest
czy­ściec. Cza­sem się zda­rzy, że
w trak­cie cze­ka­nia poła­piesz się co i jak – wresz­cie
zgo­dzisz się, że sto­isz w dłu­giej kolej­ce po Bóg
wie co. I żad­ne z was dwoj­ga
nie ma poję­cia, o co tu do dia­ska cho­dzi albo co
z tym zro­bić.

Ewolucja teorii

Teo­ria Wadli­we­go Pro­jek­tu nie jest udo­wod­nio­ną nauko­wo
Alter­na­ty­wą dla ewo­lu­cji. Opie­ra się ona na doświad­cze­niu życia
Codzien­ne­go, któ­re pod­po­wia­da, iż dobór natu­ral­ny nie był­by w sta­nie dopro­wa­dzić
Do tak kata­stro­fal­nych skut­ków. Opty­mi­ści oraz ludzie o skłon­no­ściach
Reli­gij­nych będą w spo­sób natu­ral­ny pre­fe­ro­wać ewo­lu­cję jako wyja­śnie­nie,
Ponie­waż doszu­ki­wa­nie się „pro­jek­tu” w kon­dy­cji ludz­kiej jest nie­mal
Nie do znie­sie­nia. Resz­cie z nas nie pozo­sta­je nic inne­go jak upar­te dąże­nie
Do tego by Teo­rię Wadli­we­go Pro­jek­tu naucza­no wespół w zespół,
Łeb w łeb, mano a mano, z domnie­ma­nia­mi pana Dar­wi­na.
Teo­ria ta postu­lu­je ist­nie­nie stwór­cy, któ­ry jest umy­sło­wo
Upo­śle­dzo­ny, bądź to na sku­tek defek­tu gene­tycz­ne­go, bądź też w kon­se­kwen­cji
Nad­uży­wa­nia okre­ślo­nych sub­stan­cji, i któ­ry mie­wa skłon­no­ści do zacho­wań o cha­rak­te­rze
Socjo­pa­tycz­nym, cho­ciaż ist­nie­ją też teo­re­ty­cy, jak sami się nazy­wa­ją, Łagod­nie Wadli­we­go Pro­jek­tu,
Wysu­wa­ją­cy rady­kal­ną alter­na­ty­wę dla powyż­sze­go, wedle któ­rej
Stwór­ca był roz­tar­gnio­ny i nie­uważ­ny, w związ­ku z czym oma­wia­ne tu wady nie wyni­ka­ją
Ze Złej Woli, a są jedy­nie skut­kiem bra­ku kom­pe­ten­cji bądź nie­dy­spo­zy­cji.

Poprawki

Dla Feli­pe Cus­se­na

Nic bym tu już nie zmie­niał. Teraz jest ide­al­nie. Uda­ło ci się coś uchwy­cić; w każ­dym razie w życiu cze­goś takie­go nie widzia­łem. Nie daj sobie wmó­wić, że trze­ba zmie­nić pierw­szy wers. To zna­czy, jasne, to komu­nał, ale ja uwiel­biam komu­na­ły. W dodat­ku obraź­li­wy, cho­ciaż nikt już tak na Żydów nie mówi. Waż­ne, że poka­zu­je twój spo­sób myśle­nia, nawet jeśli to tro­chę strasz­ne. Może w następ­nym wier­szu poszerz tro­chę słow­nic­two. Pew­nie – wiel­kie rze­czy doko­nu­ją się nie­raz za spra­wą naj­bar­dziej zwy­czaj­nych słów, ale war­to też się­gać poza tę gru­pę. Nie żebyś miał zaraz iść w neo-barok! Na Boga. Poza tym, nie musisz jechać w kół­ko na jed­nej emo­cji. Wiem, że jesteś sza­lo­ny i myślisz, że nikt cię nie słu­cha. Tyle, że to nie jest tak, że każ­dy, z kim się nie zga­dzasz to zaraz faszy­sta albo rasi­sta. No wiesz… bo co wte­dy poczniesz z praw­dzi­wy­mi faszy­sta­mi i rasi­sta­mi? Ale w porząd­ku, widzę jak to prze­ka­zu­je twój punkt widze­nia. I to się liczy. Prze­rób­ki, chęć spra­wie­nia, by utwór był cie­ka­wy pod wzglę­dem este­tycz­nym – to takie eli­ta­ry­stycz­ne bzde­ty. Mów cze­go nie­na­wi­dzisz. To jest poezja.

Cisza Boga

Nie bar­dziej zmi­trę­żo­na
Ani nie spryt­niej­sza
Niż dru­gie­go przyj­ścia

Sporadyczny splendor

lek­ka chłod­na mgła opa­da

na Car­roll Park

huś­taw­ka roz­huś­ta­na pusto

ław­ki nago