Świerzb

Pal­ce (frag­ment)

(…)

Valur, musisz sku­mać, że ja zawsze byłam nie­co nie­uf­na w sto­sun­ku do innych. Nigdy nie mia­łam narze­czo­ne­go.

To brzmi jesz­cze gorzej.

Valur, musisz sku­mać, że nigdy nie byłam w poważ­nym związ­ku. Jeśli cho­dzi o moje rela­cje z inny­mi ludź­mi, to cza­sem opo­wia­dam o teo­rii cho­mi­ków. Nazwa pocho­dzi od dwóch cho­mi­ków kar­ło­wa­tych, Fjo­li i Fin­nu­ra, któ­re mia­łam kie­dyś. Fjo­lę dosta­łam na dwu­na­ste uro­dzi­ny, była brą­zo­wa z bia­łą prę­gą na grzbie­cie, a pół roku póź­niej za zaosz­czę­dzo­ne pie­nią­dze w kwo­cie tysią­ca koron pozwo­lo­no mi kupić dla niej sam­czy­ka. Fin­nur był bia­ły, z brą­zo­wą prę­gą na grzbie­cie. Jak tyl­ko wsa­dzi­li­śmy go do klat­ki, Fjo­la od razu się na nie­go rzu­ci­ła, gry­zła go i gry­zła, a Fin­nur tyl­ko popi­ski­wał z roz­pa­czy. Skoń­czy­ło się więc tak, że tata przy­niósł deli­kat­ną dru­cia­ną siat­kę z gara­żu, zain­sta­lo­wał pośrod­ku kar­to­nu i po obu jej stro­nach ulo­ko­wa­li­śmy cho­mi­ki, tak żeby mogły się w sto­sow­nej odle­gło­ści do sie­bie przy­zwy­cza­ić. Moją rolą było czu­wa­nie przy nich przez cały dzień. Wie­czo­rem pod­nie­śli­śmy siat­kę, zwie­rza­ki się ostroż­nie obwą­cha­ły, pro­blem został roz­wią­za­ny. Docze­ka­li się wie­le dzie­siąt­ków mło­dych, któ­re odda­łam do skle­pu zoo­lo­gicz­ne­go w komis. Pięć­set koron za mło­de.

Inny­mi sło­wy: taka jestem. Chcę tyl­ko, nie, muszę się przy­zwy­cza­ić do czy­je­goś zapa­chu, zanim się przed nim otwo­rzę.

Do two­je­go zapa­chu nie potra­fię się przy­zwy­cza­ić.

Nie, okei, spo­koj­nie.

Inny­mi sło­wy: taka jestem. Muszę się przy­zwy­cza­ić do czy­je­goś zapa­chu, zanim cał­kiem się przed nim otwo­rzę. I jesz­cze to, że nigdy nie byłam w poważ­nym związ­ku. Na pew­no jesteś w sta­nie posta­wić się na moim miej­scu, choć oczy­wi­ście wła­śnie zakoń­czy­łeś dość dłu­gi okres wspól­ne­go poży­cia – w każ­dym razie trzy lata to w mojej ska­li dłu­go – ale ja się czu­ję tro­chę, jak­bym pró­bo­wa­ła cią­gnąć to mię­dzy nami na kom­plet­nie popa­pra­nych zało­że­niach. Mia­no­wi­cie na takich zało­że­niach, że muszę wyjść. Trud­no mieć dwa­dzie­ścia dzie­więć lat i od zawsze być sin­giel­ką. Smut­ne to. Poża­ło­wa­nia god­ne. A nie jest faj­nie pozwa­lać się żało­wać. Nie za to. Może być faj­nie pozwa­lać się żało­wać, ale wte­dy czło­wiek musi coś z tego mieć. Uzna­nie, współ­czu­cie, zachwyt, sło­dy­cze i colę.

Kie­dy spo­ty­kam się z moja roz­le­głą rodzi­ną, bez wyjąt­ku zawsze pyta­ją mnie, czy jest w grze jakiś facet, i kie­dy odpo­wia­dam prze­czą­co, ich reak­cja zawsze jest okrop­na, jak na przy­kład: „Jesteś taką ład­ną mło­dą kobie­tą!” albo: „Może chłop­cy się po pro­stu cie­bie boją?”.

Pozna­łeś Steb­bie­go?

To weź mnie po pro­stu omiń, bara­nie jeden.

Dla­cze­go wyma­chu­jesz łap­ska­mi?

No co, uwa­żasz że to najs na kogoś trą­bić?

Może nie powin­nam wspo­mi­nać o Steb­bim.

Może nie­zręcz­nie o tym wspo­mi­nać, ale myślę, że to tłu­ma­czy roz­pacz, jaka chwy­ci­ła mnie jesie­nią, nie­dłu­go zanim spo­tka­li­śmy się na melan­żu przy Sti­gah­lid. Nie powie­dzia­ła­bym, że Steb­bi jest moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem, nie obda­ro­wy­wa­li­śmy się pod cho­in­kę, ale dobrzy z nas kum­ple jesz­cze od liceum i regu­lar­nie się spo­ty­ka­my. W ostat­nich latach sta­wa­li­śmy się sobie coraz bar­dziej bliż­si i bliż­si – nie, chy­ba coraz bar­dziej bli­scy i bli­scy? – i jest na to pro­ste wytłu­ma­cze­nie: obo­je jeste­śmy fore­ver alo­ne.

Skup­my się na pra­cy. Wyre­mon­tuj­my nasze nowo zaku­pio­ne miesz­ka­nia. Idź­my na imprę i idź­my na ran­kę. Obo­je utknę­li­śmy w tym nud­nym sche­ma­cie ruty­no­we­go zako­cha­nia w kimś, kto ma nas w dupie, i potem tra­ci­my zain­te­re­so­wa­nie ludź­mi, któ­rzy actu­al­ly się w nas kocha­ją. I powód, dla któ­re­go przy­szedł mi do gło­wy Steb­bi, jest ten, że on już tak bar­dzo miał dość tego mole­sto­wa­nia pyta­nia­mi, że napi­sał na fej­sie, że jest w związ­ku, okła­mał swo­ją rodzi­nę, że ma narze­czo­ną miesz­ka­ją­cą w Zachod­nich Fior­dach. Nie trwa­ło to spe­cjal­nie dłu­go, bo tro­chę mu było trud­no prze­ko­nać dziew­czy­ny, że tak napraw­dę to on nie pró­bu­je zdra­dzać swo­jej face­bo­oko­wej narze­czo­nej. Ale wte­dy latem to napraw­dę zaczę­ło mnie męczyć, nabra­łam pew­no­ści, że coś ze mną nie tak, i nagle zapra­gnę­łam tyl­ko mieć męża i dzie­ci.

Nic nie dzia­ła­ło. Ani Tin­der, ani impre­zo­wa­nie – bez uprze­dze­nia uma­wia­łam się z chło­pa­ka­mi, cza­sem w jeden week­end mia­łam dwie rand­ki, z Island­czy­ka­mi i obco­kra­jow­ca­mi. A potem któ­re­goś piąt­ko­we­go wie­czo­ru zapro­sił mnie Steb­bi do sie­bie na kola­cję i wino, i po dwóch flasz­kach czer­wo­ne­go opo­wie­dzia­łam mu o tym obcia­chu, a on na to, że powin­ni­śmy spró­bo­wać razem. No i to, co się dzie­je, to, że pró­bu­je­my ze sobą spać, to oczy­wi­ście obrzy­dli­wie nie­zręcz­ne jest, i poca­łun­ki, i to, że nie uda­ło mu się pod­nieść, i kie­dy wresz­cie się uda­ło, to ja nie byłam dość wil­got­na i skoń­czy­li­śmy spra­wę, że no trud­no, i ubra­li­śmy się z powro­tem, i ja poszłam do domu. A zaraz potem spo­tka­łam cie­bie na melan­żu przy Sti­gah­lid i od tego cza­su nie byli­śmy ze Steb­bim w spe­cjal­nym kon­tak­cie, co zro­zu­mia­łe.

Cześć, mamo, pro­wa­dzę samo­chód. Może­my poga­dać póź­niej?

Tak, obie­cu­ję.

Nara.

Nie, okei. Pomiń­my Steb­bie­go. Może po pro­stu: „Pozna­łeś Steb­bie­go?”. Jego histo­ria jest podob­na. Czy­li nie jestem jedy­ną, któ­ra czu­je to ciśnie­nie.

Czy­li że. Wczo­raj oprzy­tom­nia­łam i sku­ma­łam, dla­cze­go chcę, żeby­śmy to cią­gnę­li, cho­ciaż mię­dzy nami brak jakiejś spe­cjal­nej che­mii, jak słusz­nie zauwa­ży­łeś. Byłam u mamy na kawie, a ona zła­pa­ła mnie za ręce i powie­dzia­ła, żebym prze­sta­ła się dra­pać. Znie­cier­pli­wio­na spoj­rza­łam na nią, a potem na ręce, i zauwa­ży­łam, że mam dwa pal­ce czer­wo­ne i podra­pa­ne. Lewy ser­decz­ny i pra­wy środ­ko­wy. Pozo­sta­łe były bia­łe i w porzo. Mama obcię­ła liść swo­je­go alo­esu, poda­ła mi, poszła po pla­stry na pal­ce, żebym wię­cej nie mogła ich roz­ba­bry­wać.

Nie jestem oso­bą prze­sąd­ną. Nie mam pro­ble­mu z prze­ła­że­niem pod dra­bi­ną czy czar­ny­mi kota­mi czy, no wiesz. Mam mało cier­pli­wo­ści dla mamy, któ­ra uwiel­bia wró­żyć z fusów i nie cału­je mnie na powi­ta­nie, dopó­ki nie wej­dę za próg. Ale jak tak sie­dzia­łam przy sto­le w kuch­ni i pozwa­la­łam jej okle­jać pla­stra­mi moje pal­ce – tak, tak, mamin­có­ru­sia – dotar­ło do mnie, co to za pal­ce. Mał­żeń­ski i fak ju.

Prze­sąd to nie jest wła­ści­we sło­wo. To kwe­stia pod­świa­do­mo­ści. To nauko­wo udo­wod­nio­ne cho­ler­stwo.

Swę­dzia­ły mnie pal­ce, bo ona chcia­ła mi coś powie­dzieć.

Pod­świa­do­mość po pro­stu mówi­ła: „Hej, ty musisz coś wybrać. Albo mał­żeń­stwo, albo fak ju”.

W tym sen­sie, że fak ju to odejdź w piz­du, a nie, no wiesz, w sen­sie sek­su­al­nym.

I praw­dę mówiąc, jak teraz to roz­k­mi­niam, to może to być rów­nież fak ju dla mał­żeń­stwa. A że jestem pra­wo­ręcz­na, to fak ju ma pierw­szeń­stwo.

Cześć, Valur, jestem na zewnątrz. Wła­śnie wysia­dam z auta.

Okej, ha, ha.

Do zo za minut­kę.

Musisz sku­mać jed­no, Valur, że ja zawsze żywi­łam podej­rze­nia wobec innych ludzi. Jestem tro­chę taka, jak w tym angiel­skim powie­dze­niu, a tough nut to crack. Ale kie­dy pęk­nie moja sko­rup­ka, to uśmie­cham się od ucha do ucha. Potrze­bu­ję tyl­ko cza­su, żeby się dosto­so­wać, kumasz? I myśla­łam, że my nie funk­cjo­nu­je­my dla­te­go, że jesz­cze przy tobie nie jestem samą sobą, i że kie­dy już będę mogła być sobą i poznasz mnie napraw­dę, wte­dy może będzie­my mogli zostać parą, ale tu oczy­wi­ście masz rację. To po pro­stu nie dzia­ła.

Do domu

Decy­du­jesz się iść na pie­cho­tę. Pogo­da nie­zła, lip­co­wa noc, dopie­ro zaczy­na sza­rzeć. Spo­glą­dasz na swój tele­fon. Jest 3:14. Ana­li­zu­jesz stra­ty tego wie­czo­ru. Może mia­łaś rozum i prze­sta­łaś pić po trze­cim drin­ku. Może prze­sta­łaś pić o pierw­szej. Może jutro pra­cu­jesz. Wyglą­dasz jak­byś jesz­cze była w tym wie­ku, w któ­rym pra­cu­je się w usłu­gach w co dru­gi week­end. Może wła­śnie skoń­czy­łaś dudlić ostat­nie z wie­lu piw – nie jesteś laską, któ­ra zmar­no­wa­ła­by pół piwa, choć­by twoi kum­ple już się zbie­ra­li do domu albo choć­by twój impre­zo­wy part­ner zna­lazł sobie sto­sow­ną prze­lot­ną zna­jo­mość.

Znów lukasz na tele­fon i cho­wasz go z powro­tem do kie­sze­ni. Chwy­tasz za bre­lo­czek w dru­giej kie­sze­ni, prze­kła­dasz klu­cze mię­dzy pal­ca­mi i zaci­skasz pięść. Teraz masz pod pro­chow­cem nie­du­żą maczu­gę w goto­wo­ści. Poczu­łaś się bez­piecz­niej, choć, praw­dę powie­dziaw­szy, nie potra­fisz się bić. Ude­rzysz napast­ni­ka pro­stym w twarz czy wal­niesz pię­ścią łukiem z góry jak kot wysu­wa­ją­cy pazur­ki? Wbi­jasz sobie do łba, żeby spy­tać o to YouTu­ba kie­dy wró­cisz do domu.

Do domu. Jak dale­ko masz do domu? Mapu­jesz w myślach dro­gę, z góry wybie­rasz tra­sę, ana­li­zu­jąc któ­re uli­ce są wąskie i pogrą­żo­ne w cie­niu o brza­sku, a któ­re dobrze oświe­tlo­ne, sze­ro­kie, i gdzie panu­je naj­więk­szy ruch. W pew­nym momen­cie będziesz musia­ła skrę­cić w mało uczęsz­cza­ną ulicz­kę z wyso­ki­mi krza­ka­mi. To tam młod­sza sio­stra two­jej naj­lep­szej przy­ja­ciół­ki zosta­ła napad­nię­ta. A może two­ja naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka? Tą ulicz­ką w nocy nigdy nie pój­dziesz. Tą dru­gą, któ­ra tak napraw­dę jest naj­prost­szą dro­gą do domu, też nie, zwłasz­cza po tym, jak dowie­dzia­łaś się, że dwa lata temu zaata­ko­wa­no tam dziew­czy­nę. Mówi­li w wia­do­mo­ściach. Napast­nik dopchnął ją do ścia­ny i zdarł z niej spodnie, ale zaczę­ła krzy­czeć i uciekł. Nie masz pew­no­ści, jak gło­śno potra­fisz wrza­snąć. Czy w ogó­le jesteś w sta­nie. Może dobrze by było kie­dyś poćwi­czyć. Znów się­gasz po tele­fon, kor­ci cię, żeby zadzwo­nić. Żału­jesz, że nie masz narze­czo­ne­go, któ­ry mógł­by cię ode­brać, gdy wró­cisz do domu, zresz­tą może masz narze­czo­ne­go, ale on aku­rat śpi w domu, w łóż­ku, więc nie masz ocho­ty budzić go z powo­du takiej pier­do­ły. Zasta­na­wiasz się, czy two­im zio­ma­lom chcia­ło­by się gadać z tobą przez tele­fon po dro­dze, bo prze­cież kuma­li­ście się cały wie­czór. Kum­pe­la, któ­ra poszła na szme­gas vegas, oczy­wi­ście odpa­da.

Skrol­lu­jesz odru­cho­wo książ­kę tele­fo­nicz­ną, po to chy­ba tyl­ko, żeby się sku­pić na czymś innym niż na mija­nych ogród­kach. Tych, w któ­re ktoś mógł­by cię wcią­gnąć. Zatrzy­mu­jesz się przy nume­rze mamy. Sku­ma­ła­by bazę, tyle że już daw­no śpiul­ka. Ona nie lubi, jak melan­żu­jesz sama na mie­ście. Nie­raz pro­si­ła cię, żebyś zadzwo­ni­ła, kie­dy wró­cisz na cha­tę. Jeśli wie, że aku­rat vixu­jesz. A ty zawsze zapew­niasz ją, że nie ma się cze­go oba­wiać, jesteś ostroż­na, nigdy nie wle­wasz w sie­bie bez umia­ru i zwy­kle ktoś cię odpro­wa­dza do domu. Wte­dy ona przy­po­mi­na o nie tak daw­nej napa­ści w śród­mie­ściu. Ile prze­stępstw zgło­szo­no w zeszłym roku i że ich licz­ba z roku na rok rośnie. Ty na to odpo­wia­dasz, że nie przy­by­ło prze­stępstw, lecz zgło­szeń. Dzię­ki powszech­nej deba­cie kobie­ty chęt­niej szu­ka­ją dziś pomo­cy po napa­ści. Cza­sem po pro­stu ury­wasz baje­rę. Wte­dy żegnasz ją w tym samym tonie, w jakim kaza­ła­byś psu waro­wać, zarzu­casz zadba­ne wło­sy za ramię i posta­na­wiasz, że nie będzie poten­cjal­na napaść rzą­dzi­ła two­im życiem. Idziesz na imprę. Z tyłu gło­wy jed­nak kieł­ku­je nasion­ko, któ­re zasia­ła, opo­wia­da­jąc ci swo­ją histo­rię. Z tyłu gło­wy nosisz tajem­ni­cę, któ­rej obie­ca­łaś niko­mu nie zdra­dzić, nigdy. Że ona zosta­ła. Nie­waż­ne, w jakich oko­licz­no­ściach ani w jakim była wte­dy wie­ku. Ale że zosta­ła. Świa­do­mość powo­du­je, że prze­sta­jesz wywra­cać gała­mi. Ostrze­że­nia, zamiast wejść jed­nym uchem i wyjść dru­gim, zado­mo­wi­ły się w tobie.

W odle­gło­ści czter­dzie­stu, pięć­dzie­się­ciu metrów zauwa­żasz ziut­ka. Idzie tą samą stro­ną uli­cy, naprze­ciw­ko cie­bie, dość szyb­ko. Czy bar­dzo szyb­ko? Moc­no ści­skasz klu­cze w pra­wej kie­sze­ni. Prze­su­wasz dłoń w górę i w dół i czu­jesz, że łatwo da się wycią­gnąć pięść. Klu­cze nie zaplą­ta­ją się w pro­cho­wiec. Gość szyb­ko się zbli­ża. Chwy­tasz tele­fon w dru­giej kie­sze­ni. Wycią­gasz go, jak­by ktoś do cie­bie dzwo­nił. Wci­skasz 112, masz go w pogo­to­wiu. Uda­jesz, że odbie­rasz. Pod­no­sisz wzrok i znów spusz­czasz go pod nogi. Już cię zauwa­żył. Dzie­li was dwa­dzie­ścia metrów. Rzu­casz do tele­fo­nu, że za momen­cik będziesz, i tak, zaje­bi­ście się bawi­łaś. Na tyle gło­śno, żeby usły­szał. On skrę­ca na jezd­nię i prze­cho­dzi na dru­gą stro­nę. Śle­dzisz go kątem oka. Kil­ka kro­ków póź­niej szyb­ko zer­kasz przez ramię. Widzisz, że się spo­ro odda­lił; nie zaata­ku­je cie­bie od tyłu. Przy­cho­dzi ci do gło­wy, że prze­szedł na dru­gą stro­nę wła­śnie po to, żebyś się nicze­go nie musia­ła cykać.

Zosta­ło ci jesz­cze dzie­sięć minut do domu. Zaczy­nasz żało­wać, że nie wzię­łaś tak­sy. Tyle że miesz­kasz w takiej kło­po­tli­wej odle­gło­ści, pięt­na­ście minut pie­cho­tą od śród­mie­ścia. Na tyle dale­ko, żebyś chcia­ła zamó­wić tary­fę, ale na tyle bli­sko, że było­by to wła­ści­wie nie­wy­ba­czal­ne. Kie­dy byłaś młod­sza i bied­niej­sza, nawet byś o tym nie pomy­śla­ła. Wspo­mi­nasz wszyst­kie powro­ty do domu w tam­tych cza­sach, jak chla­łaś, byle kto sta­wiał ci drin­ki, jak wra­ca­łaś do domu w samych skar­pet­kach; łatwo­wier­na, nie­ku­ma­ta, nawet w obie noce week­en­du. Zda­jesz sobie spra­wę z tego, że masz szczę­ście, że ci się nic nie sta­ło.

Doszłaś do głów­nej arte­rii. Mija­ją cię poje­dyn­cze tak­sów­ki. Zwal­niasz nie­co. Mimo, że jest mrok, a oko­li­ca nie nale­ży do uczęsz­cza­nych. Przy­go­to­wu­jesz się psy­chicz­nie do ostat­nie­go odcin­ka. Ulicz­ki z krze­wa­mi. Nagle przy­po­mi­na ci się roz­mo­wa z naj­lep­szym kum­plem sprzed kil­ku mie­się­cy. W barze sie­dział ziu­tas, któ­ry przez dłu­gi czas miał cię na oku. Krą­żył wokół cie­bie jak mały księ­życ. Nigdy za bar­dzo się nie zbli­żył. Nie był jed­nym z tych napu­szo­nych, nie­mra­wych gości, któ­rzy pro­po­no­wa­li ci drin­ka, a kie­dy zro­bi­łaś groź­ną minę, odcho­dzi­li z pod­ku­lo­nym ogo­nem. Ten był wypro­sto­wa­ny, sku­pie­nie w oczach. Dziw­ny. Nie­okrze­sa­ny. Kie­dy wkła­da­łaś kurt­kę, otarł się o cie­bie i spy­tał, czy pój­dziesz z nim do domu. Czu­łaś pogar­dę. Prze­stra­szy­łaś się. Kum­pel był rowe­rem, ty na pie­cho­tę. Popro­si­łaś, żeby pro­wa­dził jed­no­ślad, nad­ro­bił z tobą dro­gi. Było zim­no, czas mię­dzy zimą a wio­sną, miał pew­ne opo­ry, nie cał­kiem kumał cza­czę. Żar­to­wał tro­chę z two­ich uro­jeń. Potem zgo­dził się pójść z tobą. Obie­ca­łaś zapro­sić go na nale­śni­ki następ­ne­go dnia, ale zapo­mnia­łaś. „Nigdy nie czu­jesz się dziw­nie, wra­ca­jąc same­mu do domu?” – spy­ta­łaś, kie­dy­ście już dotar­li do sed­na dziel­ni­cy miesz­kal­nej. „W Rey­kja­vi­ku?” – zapy­tał z nie­do­wie­rza­niem. Spoj­rzał na bez­lud­ną uli­cę jak­by chciał ci uzmy­sło­wić jej nie­win­ność.

Sze­lest liści. Ktoś czai się za two­imi ple­ca­mi. Tuż za tobą. Nagle je sły­szysz. Twar­de, drob­ne kro­ki. Pod­krę­casz tem­po i sły­szysz, że prze­cho­dzień rów­nież przy­śpie­sza. Odwra­ca­jąc się, jesteś przy­go­to­wa­na na atak.

To jakaś dziew­czy­na. Tro­chę młod­sza od cie­bie. Ubra­na zbyt lek­ko. Wyglą­da na nie­co al den­te. Uśmie­cha się do cie­bie. Oddy­chasz z ulgą. Jest was dwie. Nikt nie zaata­ku­je dwóch dziew­czyn. Odwza­jem­niasz jej uśmiech. Wsty­dzisz się za ser­ce, któ­re wali w pier­siach niczym kowal. Spo­ry kawa­łek idzie­cie nie razem. Potem musisz skrę­cić. Ona idzie dalej pro­sto, ręce skrzy­żo­wa­ne pod pier­sia­mi, bar­ki wyostrzo­ne, sztyw­ne, ukła­da­ją się w wiel­kie M. Spo­ro już przy­spie­szy­ła. Poty­ka się nie­znacz­nie na wysta­ją­cej pły­cie chod­ni­ko­wej, ale zaraz łapie rów­no­wa­gę. Wpa­dasz w furię. Tak się bać. Strach ode­brał wam noc. Kie­dyś w dro­dze do domu słu­cha­łaś muzy­ki. Na cały regu­la­tor, choć słu­chaw­ki trzesz­cza­ły. Wydłu­żasz krok. Weszłaś już w zakrza­czo­ne ulicz­ki, z pod­jaz­da­mi, zauł­ka­mi, wyso­ki­mi drze­wa­mi. Niko­go nie widać. Naj­chęt­niej roze­bra­ła­byś się i resz­tę dro­gi prze­szła nago. Powo­li. Krę­cąc arse­nem naj­sek­sow­niej, jak tyl­ko potra­fisz. Kre­śląc kół­ka wokół sut­ków pal­ca­mi od faków, gdy­by ktoś cię mijał. A potem tymiż pal­ca­mi posła­ła cału­sa.

Jesteś już pra­wie w domu. Dzie­lą cię od nie­go tyl­ko dwie minu­ty. Posta­na­wiasz zapu­ścić się w bocz­ną ulicz­kę, żeby skró­cić dro­gę. Czu­jesz się wła­ści­wie cał­kiem trzeź­wa, ale pew­no nie masz racji. Usi­łu­jesz przy­po­mnieć sobie, co masz w lodów­ce. Zja­dłaś już piz­zę z zamra­żal­ni­ka?

Praw­do­po­dob­nie, ale musisz to sobie przy­po­mnieć. Nie wyglą­dasz na dziew­czy­nę, któ­ra zapo­mi­na, czy ma piz­zę w zamra­żal­ce.

Oto i twój dom. Pro­stu­jesz pal­ce, więc maczu­ga w kie­sze­ni znów sta­je się pękiem klu­czy. Wycią­gasz je. Wybie­rasz klucz od drzwi zewnętrz­nych. Ma fio­le­to­wą lub żół­tą nakład­kę gumo­wą na kra­wę­dzi. A może to ten kla­sycz­ny klucz w kształ­cie tra­pe­zu w zło­tym kolo­rze? Jed­no jest pew­ne, chod­nik przed two­im domem tonie w żwi­rze z pod­jaz­du. Tam są scho­dy do drzwi wej­ścio­wych. Na każ­dym stop­niu stoi jakaś rośli­na lub kwiat w pusz­ce po kon­ser­wie, to sąsiad­ka w imie­niu was obu zde­cy­do­wa­ła, że powin­ny tam stać. Jesteś już pod drzwia­mi. Szyb­ko otwie­rasz i wśli­zgu­jesz się do środ­ka. Zamy­kasz. Chwy­tasz za klam­kę. Zamknię­te. Wzdy­chasz. Jesteś zado­wo­lo­na. Jesteś w domu.