Tarantula

Na dziwacznym drinku z wysmukłym przybyszem

bada bet­ty, bla­de bety bum ta bum![1] bida mia­ła bobo bum ta bum! uma­wiaj ułom­nych bum ta bum! połóż go na kole bum ta bum! i go wypraż w kawie bum ta bum! tnij go nożem do ryb bum ta bum! wyślij go na stu­dia & pieść do bęb­na pał­ką bum ta bum! blan­szuj go w kubry­ku bum ta bum! przy­rządź­że mu sło­nia bum ta bum! sprze­daj go leka­rzom bum ta bum… bada bet­ty będą bety bum ta bum! bet­ty ma mle­cza­rza bum ta bum! śle go na kator­gę bum ta bum! pępek mu przy­rzą­dza, bum ta bum (przy­trzy­maj cyc, a ja luk­nę. Przy­trzy­maj go fest, a ja huk­nę… bum!) kar­mi go gor­se­tem, kształ­ci go w infek­cjach… bla­da bida, buzi pup­ci bum ta bum! mówi, że miał brewsz­tyk bum ta bum! trzy­ma go w poń­czosz­ce, wpy­cha kar­czoch w ucho, sie­je go wraz z grosz­kiem & sadza go na kom­pas bum ta bum! gdym go ostat­nio soba­czył bum ta bum! stał w otwar­tym oknie, bum ta bum! sto pię­ter wyżej, bum ta bum! z modli­twą & z golonką[2], bum ta bum! bla­da bet­ty, bla­da bet­ty bum ta bum! bet­ty ma pechow­ca bum ta bum! dopa­dłem go na morzu z łań­cusz­kiem maho­me­tan – bum ta bum! gada­li wszy­scy kwak kwak… bum ta bum! gada­li wszy­scy kwak kwak. bum!

tak mi przy­kro, ale chy­ba
muszę zwró­cić ci pier­ścio­nek.
to nic oso­bi­ste­go z wyj. tego,
że mam kło­pot z
pal­cem & już
zaczy­na śmier­dzieć jak
gał­ka oczna! wiesz, co nie, że lubię
wyglą­dać jak dzi­wa­dło, ale jed­nak,
kie­dy na sce­nie gram na ban­dżo, to
muszę mieć ręka­wicz­kę. krót­ko
mówiąc, to mi zaczę­ło prze­szka­dzać
w grze. uwierz mi, pro­szę.
to kom­plet­nie nie wią­że się z
moją miło­ścią do cie­bie…
tak napraw­dę, odsy­ła­jąc ci pier­ścio­nek
mogę spra­wić, że moja miłość do cie­bie
sta­nie się jesz­cze dużo głęb­sza…
pozdrów leka­rza
ści­skam,
Tob­cio Seler

Szeryf w maszynerii

Rubież – mały obłą­ka­niec – poczę­ty w Śro­dę Popiel­co­wą, gdy Wyłu­dzio pozna­je Lizu­skę – no, Wyłu­dzio, ten to jest pogię­ty – kom­plet­ny czub – od cza­su, gdy nizio­łek (któ­ry oka­zał się być akto­rem dzie­cię­cym palą­cym cyga­ro) nadep­nął nań jak na balon, Wyłu­dzio zmie­nił się zupeł­nie – mówio­no, że spa­ra­li­żo­wał sprze­daw­cę sodó­wy w mie­ście rodzin­nym & jak mu się nie spodo­ba­łeś, pusz­czał z kra­nu wodę luzem na cie­bie – wedle mojej wie­dzy, nigdy do tego nie doszło… Lizu­ska – jej nowy nos cią­gle kapie & ile­kroć ona wybie­ra się na przy­ję­cie, zawsze musi zabie­rać ze sobą ogrod­ni­ka – roz­ma­wia z Bisku­pem Mro­zem, któ­ry pyta ją „jak ć’się podo­ba ten obraz Mone­ta? bo mam za sobą wła­śnie pięć dni czy­ta­nia Kier­ke­ga­ar­da – sam na sam w poko­ju, mała – w sen­sie ja & Kier­ke­ga­ard – a jak – & pierw­sze, co widzę po wyj­ściu, to ten obraz – no! oci­pieć? no powiedz, czy ja oci­pia­łem? w sen­sie, czy jarzysz mądrość wyma­lo­wa­ną na tym czo­le? czy jarzysz okrusz­ki w kąci­kach uśmie­chu tej bab­ki?” „tak, według mnie to obraz nad­zwy­czaj… ten obraz jest nad­zwy­czaj…” „mono­gra­ficz­ny?” mówi Wyłu­dzio, chcąc ją pora­to­wać & wystar­to­wać do niej „tak & jesz­cze według mnie jest ponęt­nie inte­re­su­ją­cy” gdy Biskup Mróz poszedł do domu, Lizu­ska kie­ru­je się ku Wyłu­dzio­wi & dzię­ku­je mu „nie wspo­mi­naj nawet o tym” mówi Wyłu­dzio, roz­pi­na­jąc koszu­lę & poka­zu­jąc jej swo­je imię wypi­sa­ne na brzu­chu „kaza­łem se to zro­bić w zeszłym roku w Kada­la­wop­pa – to w Mek­sy­ku, cza­isz” „o, kraj osłów, cza­ję świet­nie – wyśmie­ni­te są tam pla­że – ale ponoć psiar­nia też tam się teraz zalę­gła” „tak, maleń­ka, psiar­nia zro­bi­ła nalot jakoś pod­czas ostat­niej Gwiazd­ki – teraz tam jest ist­na dżun­gla” „masz ocho­tę na prze­jażdż­kę moim ogie­rem – pod­rzu­ci­my po dro­dze ogrod­ni­ka” „jasne, mała – a potem może jesz­cze wró­ci­my & pobi­je­my pia­nę” „dobrze – brzmi super­anc­ko – mam trze­pacz­kę & może­my poga­dać o Kada­la­wop­pa & w ogó­le” „Kada­la­wop­pa, jasne & pozna­łaś tam kie­dy­kol­wiek Jima Chu­chro?” „nie ale co powiesz na Lupe d’Lupe – pozna­łeś go może – to eme­ry­to­wa­ny znaw­ca kawy – pocho­dzi z wybrze­ża?” „tak – o mój boże – pozna­łem – według mnie był nad­zwy­czaj, ee… nad­zwy­czaj…” „to natursz­czyk, kicia – natursz­czyk – jedzie na amfie, ale jest cud­ny – to on mi poka­zał, jaka dżun­gla się tam poro­bi­ła” „no, mnie też – według mnie był nad­zwy­czaj inte­re­su­ją­cy”… noc zapa­da & Wyłu­dzio chwy­ta Lizu­skę za nogę – ona prze­sta­wia sobie usta & oby­dwo­je wycho­dzą tyl­ny­mi drzwia­mi wpa­trze­ni w księ­życ… Rubież zosta­je poczę­ty

popla­mio­na gru­ba gaze­ta leży na ladzie Roge­ra – Roger, wła­ści­ciel Cafe de la Ażdo­ra­na – hisz­pań­skiej restau­ra­cji czyn­nej aż do rana – jest smut­ny pierw­szy raz od 9 mie­się­cy – jego mat­ka prze­pa­dła w Pary­żu & zaczął się lękać, że ci wszy­scy fran­cu­zi mogli sobie nie­źle pouży­wać na tym, co bio­rą za jej tru­pa… roger prze­glą­da rubry­ki w gru­bej popla­mio­nej gaze­cie – tygrys pierzch­nął z klat­ki w hol­ly­wo­od – annet­te & fran­kie ava­lon zosta­li zna­le­zie­ni w oce­anie spokojnym[1] – z ręka­mi zwią­za­ny­mi z tyłu – migaw­ki doku­men­tal­ne kró­li­ka bug­sa wydo­by­to z płuc toma mixa, któ­re­go wszy­scy uwa­ża­li za zmar­łe­go, a tym­cza­sem obja­wił się jako kupon[2] – rebe­lian­ci przy­pu­ści­li atak na Walgreen’s w Fantasii[3] – dyk­ta­tor depe­szu­je o wię­cej sło­dy­czy – Sta­ny wysy­ła­ją pie­cho­tę mor­ską & arnol­da stanga[4] – w Pho­enix męż­czy­zna zja­da swo­ją żonę o dru­giej po połu­dniu – FBI pro­wa­dzi śledz­two / w spi­żar­ni nor­ma­na Mailera[5] wybu­cha bom­ba – pozba­wia go wraż­li­wo­ści na kolo­ry – duże prze­ta­so­wa­nia w dzia­le spor­to­wym – ed Sullivan[6] & Żół­to­dziób, krew­ny księ­cia Rainier[7] & odwie­dza­ją­cy ten kraj na zapro­sze­nie Con­ga Lon­ga, wnu­ka Huey Longa[8] – widzia­no go, jak ucie­kał z ręka­wi­ca­mi łapa­cza – szkła­mi kon­tak­to­wy­mi & tablet­ka­mi odu­rza­ją­cy­mi – Biskup Sheen[9] moc­no zanie­po­ko­jo­ny – zapy­ta­ny o opi­nię – oznaj­mił jedy­nie „nie mogę w to uwie­rzyć – nie mogę uwie­rzyć, że coś takie­go przy­tra­fi­ło się edo­wi – ani chy­bi to przez towa­rzy­stwo, w jakim ostat­nio się obra­cał” – wil­liam śrut junior[10] pisze orien­tal­ną książ­kę kuchar­ską – mar­twi go bar­dzo, że prze­żył upa­dek z tram­po­li­ny w basen pozba­wio­ny wody – wal­ter krętek[11] aresz­to­wa­ny w Utah za zako­sze­nie świe­czek – prze­słu­chi­wa­ny spo­koj­nie oświad­czył, że potrzeb­ne mu były do słu­cha­nia wcze­snych nagrań lit­tle Richarda[12] – Dr. Sponge[13], wyna­laz­ca tru­ci­zny jele­niej & płat­ków trask, prask & chrup[14] – ma ocho­tę wziąć tę spra­wę za nie­wiel­kie hono­ra­rium / małe dziew­czyn­ki spsi­ku­ją kanc­le­rza Erharda[15] sadłem gęsim, gdy przy­by­wa z mia­mi – pre­zy­dent pusz­cza kło­po­tli­we­go bąka przy sto­le ban­kie­to­wym – zrzu­ca winę na jaj­ka – gieł­da zali­cza naj­więk­szy spa­dek od lat – w gary w sta­nie india­na kolo­ro­wy zosta­je postrze­lo­ny dwu­dzie­sto­krot­nie w głowę[16] – sędzia śled­czy mówi, że przy­czy­na śmier­ci pozo­sta­je nie­zna­na… na mie­ście nie pusz­cza­ją żad­nych dobrych fil­mów & tyl­ko jed­na ofer­ta pra­cy w rubry­ce poszu­ku­je się – POTRZEBNY: uczci­wy czło­wiek jako gał­ga­niarz przy przy­ja­znej rodzi­nie – musi być krzep­ki – chęt­nie koszy­karz – musi kochać dzie­ci – spa­nie & toa­le­ta – wyna­gro­dze­nie do uzgod­nie­nia – dzwo­nić MOowaa 1965… Roger odkła­da popla­mio­ną gaze­tę & wcho­dzi nie kto inny jak Wyłu­dzio Lizu­ska – jest wcze­sny ranek & nie są już kochan­ka­mi – są klien­ta­mi

9 mie­się­cy póź­niej rodzi się Rubież – ma krót­kie spoden­ki – idzie na stu­dia – zatrud­nia się w piśmie wojen­nym – poślu­bia pulch­ne dziew­czę, któ­rej ojciec jest natu­ral­nym zwy­cięz­cą / Rubież pozna­je coraz wię­cej ludzi – prze­cho­dzi na die­tę & potem umie­ra

do moich uczniów:
zakła­dam, że wszy­scy prze­czy­ta­li­ście
& zro­zu­mie­li­ście freu­da – dosto­jew­skie­go – św.
micha­ła – kon­fu­cju­sza – coco joe – ein­ste­ina –
melville’a[17] – porgy’ego żmi­ja­rza – joh­na zulu­sa – Kafkę[18] –
sartre’a[19] – płot­kę – & Tołstoja[20] – no więc dobrze –
moje dzie­ło to – to nie­le­d­wie roz­po­czę­cie w tym miej­scu,
gdzie oni zakoń­czy­li – nic wię­cej – tak moż­na by to
ująć w piguł­ce – teraz prze­ka­żę wam moją
książ­kę – ocze­ku­ję, że wszy­scy dacie w nią nura –
egza­min odbę­dzie się za dwa tygo­dnie – każ­dy
ma przy­nieść wła­sną gum­kę do wycie­ra­nia

wasz pro­fe­sor
herold pro­fe­sor

Blues o kowbojskim aniele

a tym­cza­sem w tek­sa­sie – prze­pięk­nym tek­sa­sie [1] – Freud drep­cze w tył & naprzód – bory­ka się z butem, usi­łu­jąc dopić swój wermut „’ste­ty źle pan kom­bi­nu­jesz, Panie Try­pe­lek – gdy­bym był panem, dał­bym spo­kój & zrą­bał­bym te drze­wa dla mat­ki – w koń­cu w każ­dym z nas sie­dzi mała mat­ka” „tak ale dla­cze­go sądzi pan, że wła­śnie tak robię? dla­cze­go sądzi pan, że umyśl­nie roz­nie­cam ogień pod wła­snym łóż­kiem, ile­kroć ona mnie pro­si o ścię­cie tych drzew? dla­cze­go?” „no tak – cóż – Panie Try­pe­lek – może to zew pępo­wi­ny – wie pan – może kie­dy był pan mały, usły­szał pan, jak drze­wo się oba­la & to brzmia­ło ŁUUUUMMM & teraz, jak pan dorósł – ile­kroć pan sły­szy ten dźwięk – oczy­wi­ście w takiej czy innej posta­ci – chce je pan zaraz – o, powiedz­my – pod­pa­lić?” „tak, to wyglą­da logicz­nie – bar­dzo panu dzię­ku­ję – chy­ba teraz pój­dę zrą­bać te drze­wa” „a, ale pamię­taj, synu – oba­la­ne drze­wo w lesie bez dźwię­ku przez niko­go nie będzie sły­sza­ne!” [2] „no tak – cóż – w takim razie będę tam – już wię­cej nie będę roz­nie­cać ognia pod wła­snym łóż­kiem” „dobrze – pro­szę dawać mi znać o pań­skich postę­pach & czy doszło do sytu­acji dra­stycz­nych – pro­szę – pan weź­mie te piguł­ki – przy oka­zji, powi­nien pan na swo­ją mat­kę mówić ‘Stel­la’, żeby wie­dzia­ła, że pan dba o inte­re­sy – o, & kie­dy pan już się za to weź­mie, mógł­by mi pan, pro­szę, narą­bać tro­chę drew?” „tak – pro­szę bar­dzo – jesz­cze raz bar­dzo dzię­ku­ję – naj­moc­niej pana prze­pra­szam – czy pan ma jakiś kło­pot z butem?” „nie – nie – po pro­stu noga nie­co bar­dziej pora­sta mi wło­sa­mi – nic poza tym”… wróć do tego prze­pięk­ne­go tek­sa­su & nie zmie­niaj kro­wy – w Cor­pus Chri­sti [3] pożo­ga – zwy­kli zło­dzie­je – robac­two & milio­ne­rzy han­dlu­ją­cy syna­mi & dola­ra­mi & tur­la­ją­ce się w tył dur­nie – czar­na cygan­ka & sam Bud­dy Hol­ly [4] pro­sto w pal­ne ładun­ki & prze­gro­dy próż­nio­we pod­trzy­my­wa­ne na Mizer­nym Hory­zon­cie przez Lee Marvi­na [5] & czter­dzie­stu roz­bój­ni­ków BŁYSKOTLIWIE & San­cho Pan­za [6] Pamię­ta­ny niczym z arab­skiej księ­gi księ­ży­co­wej & Mal­colm X [7] Zapo­mnia­ny niczym zła­pa­na ryba & myślę – ach myślę, cóż – cóż To ma zna­czyć… Lubie­wo tak żało­sne & doro­śli męż­czyź­ni w pła­czu – kotwi­czą tu wichry & nie zakłó­ca się tu łez ani rzek – nie bie­rze się kąpie­li w porzu­co­nych wan­nach, raczej trze­ba zmie­szać elek­trycz­ne zio­ła & być cer­be­rem Wiel­kiej Bia­łej Góry… Pie­prz­na Fedra [8] – na środ­ku zna­ku Nie Prze­szka­dzać – przy śpie­wie Black Ace’a [9] – usi­łu­je zmie­szać wzro­kiem michę pie­nię­dzy – ona – tak powia­da­ją – jest już jed­ną nogą w gro­bie – u jej stóp Chłop­czy­ca, klaun in spe – w bran­ży zna­ny jest jako Gró­lik z Grub­sza & gra na gita­rze hawaj­skiej domo­wej robo­ty – kie­dy jest narą­ba­ny, nie­źle wgry­za się w temat – Szloch de Kutwa śle­dzi wyda­rze­nia z grzbie­tu zapad­nię­tej kla­czy & przy­pa­la papie­ro­sa od jed­ne­go ze skra­dzio­nych wła­snych listów goń­czych… „miłość to magia” mówi Fedra – Pie­prz­na Fedra – Gró­lik nic nie gada – Szloch de Kutwa mówi „wchodź w to lala!” „miłość jest cudow­na” mówi Fedra „złap ich, nie­zna­jo­ma!” mówi Szloch de Kutwa – Fedra zdej­mu­je stet­so­na – ze środ­ka wyska­ku­je pięć kró­licz­ków & podziu­ra­wio­ny śrut niklo­wy „któ­rę­dy do laosu?” pyta jeden z kró­licz­ków „sztucz­ki jakieś!” mówi Szloch de Kutwa „miłość jest jak szy­bo­wa­nie” „juhuu! a ja będę czar­na faja” mówi Szloch de Kutwa „miłość to deli­kat­ność – mięk­kość – puszy­stość” mówi Fedra – któ­ra wła­śnie sta­cza bitwę na podusz­ki – uzbro­jo­na jest w mate­rac – stoi na opusz­czo­nej pian­ce śla­zo­wej – za wro­ga ma uni­ta­ria­ni­na, co spadł z któ­rejś wyso­kiej sier­ry & prze­żył, by móc świa­tu o tym opo­wie­dzieć – trzy­ma faszy­stow­ski kufel jogur­tu – „miłość jest jaz­dą na prę­go­wa­nej kla­czy przez rów­ni­nę orgii w bar­ba­rzyń­ską nie­dzie­lę” wrzesz­czy Gró­lik z Grub­sza, klaun in spe – to jego pierw­sze sło­wa tego dnia & teraz się waha – Fedra – tym­cza­sem – jest wła­śnie poko­ny­wa­na w wal­ce – „tak wła­śnie jest” mówi Szloch de Kutwa „& potem two­ja klacz koń­czy jak ta – potem wkła­dasz rękę w tem­blak – sto­py do skarb­ca & potem zaczy­nasz pra­co­wać dla wiel­błą­da – co nie?” Fedra – zupeł­nie star­ta na proch w wyni­ku wal­ki – peł­znie z powro­tem – chwy­ta się Gró­li­ka – ścią­ga zeń koszu­lę – wykrę­ca mu rękę za ple­cy & wrzu­ca go w skrzy­dła wia­tra­ka – Szloch de Kutwa zosta­je aresz­to­wa­ny przez Padres & wszyst­kie listy goń­cze fru­ną nad sta­na­mi zjed­no­czo­ny­mi – klacz zosta­je skon­fi­sko­wa­na & zatrzy­ma­na bez kau­cji… Pan Try­pe­lek – tym­cza­sem – skła­da Freu­do­wi kolej­ną wizy­tę „tyl­ko boga­tych stać na pana” mówi „tyl­ko boga­tych stać na michał­ki – czyż nie tak wła­śnie jest?” „a czyż nie tak było zawsze?” Freud na to „no tak” odpo­wia­da P. Try­pe­lek i wzdy­cha „przy oka­zji – jak tam mat­ka?” „o nie­źle – wie pan, ma na imię Micha­łek – zara­bia kupę for­sy” „noo?” „tak – opo­wie­dzia­łem jej o panu – musi pan kie­dyś wpaść do nasze­go domu” „tak” Freud na to z uśmie­chem à la mar­tha raye [10] „tak – nie­wy­klu­czo­ne, że zaj­rzę”… Fedra grzmo­ci knyk­cia­mi w skra­wek wody – dra­pie się w żmi­jo­we ząb­ki – ucie­ka­ją­cy wóz prze­jeż­dża, wio­ząc: trzech kłam­li­wych myśli­wych znad rze­ki Bra­zos – dwie gapią­ce się przez okno mat­ki, z któ­rych każ­da trzy­ma zmur­sza­łe zdję­cia lili st. cyr [11] – przy­staw­kę z beko­nu – kil­ku upo­śle­dzo­nych obie­cu­ją­cych zawod­ni­ków nafa­sze­ro­wa­nych dek­se­dry­ną – mala­rza z tablicz­ką na twa­rzy – jed­ną sztan­gę – Dra­ku­lę ćmią­ce­go papie­ro­sa & posi­la­ją­ce­go się anio­łem – ducha che­ety [12], mada­me nhu [13] & bri­dey mur­phy [14] owi­nię­te całe w pastę do zębów – pudeł­ko z różdż­ka­mi cza­ro­dziej­ski­mi & jed­ne­go nie­win­ne­go przy­god­ne­go widza… rozu­mie się samo przez się – w wozie nie ma już miej­sca – Fedra chmu­rzy się & grzmi „miłość GONI W PIĄTKĘ” & butel­ka wina pęka – tek­sas wybu­cha & kola­cja nad morzem – dowódz­two stat­ku o rysach ide­al­nych – są widocz­ni – są widocz­ni dla kie­row­ców cię­ża­ró­wek – kie­row­cy cię­ża­ró­wek skła­da­ją zaża­le­nie w związ­ku z porwa­niem & widzą, jak dowódz­two stat­ku wjeż­dża ruma­ka­mi wprost w ryczą­cą Zato­kę Mek­sy­kań­ską & otóż poja­wia się Fedra „miłość goni w piąt­kę”… idąc, mija Pana Try­pel­ka – któ­ry ma na twa­rzy uśmiech – czap­kę nosi na lewą stro­nę – zaja­da owo­ce dobre – Z NIM wszyst­ko będzie dobrze – z Panem Try­pel­kiem – z nim będzie dobrze

dro­gi bzycz­ku:
chciał­bym objąć biblie trzy­dzie­sto­pro­cen­to­wą mar­żą –
żeby jakoś uza­sad­nić mar­żę, chciał­bym do każ­dej biblii
dodać dar­mo­wą szczot­kę do wło­sów – poza tym cze­ko­la­do­wych
jezu­sów nie będzie­my sprze­da­wać na połu­dniu… jesz­cze
jed­no, co doty­czy gry w koniec
świa­ta – może gdy­byś miał do tego woj­nę
bak­te­rio­lo­gicz­ną, mógł­byś sprze­da­wać wszyst­ko za podwój­ną cenę – tu
robi się jak­by burz­li­wie – w biu­rze cha­os –
sekre­tar­kę ostat­nio zmio­tło – zgad­nij, co się sta­ło
z por­tre­ta­mi pre­za? otóż jakiś
kawa­larz dory­so­wał mu kol­czyk na ory­gi­nal­nej odbit­ce
& dział pro­duk­cji jakoś to prze­oczył –
nie muszę doda­wać, że nie zdo­ła­li­śmy tu
opy­lić żad­ne­go z nich, to wię­cej niż pew­ne, więc trze­ba
było je hur­tem wysłać do puer­to rico – ogól­nie
jed­nak jakoś poszło nie­źle – nasi lokal­ni sprze­daw­cy mówi­li, że
szły jak cie­płe bułecz­ki… nie­mal tak samo szyb­ko, jak czer­wo­no-
bia­ło-nie­bie­skie zesta­wy z ham­bur­ge­ra­mi – aha – cho­dzi­ło mi
o to, że może gdy­byś zro­bił znacz­ki „gło­so­wa­łem na
zwy­cięz­cę” w kształ­cie trój­ką­ta, to zeszły­by
nie­co szyb­ciej… przy oka­zji, mówi­łem ci,
żebyś wysłał chu­s­tecz­ki z napi­sem „jestem bitlo­żer­ny” do
domi­ni­ka­ny & Nie do anglii – ‘ste­ty chy­ba
popeł­ni­łeś tu drob­ny błąd, bzycz­ku kocha­ny! jak
już mówi­łem, w biu­rze cha­os – mam nowe­go dzie­cia­ka, ale zaraz
wpadł do butli z zim­ną wodą… teraz pro­ce­su­je się
z nami za uła­ma­ne zęby – no kupa pro­ble­mów
widzi­my się w kafej­ce
ser­decz­ny kum­pel
syd nie­bez­piecz­ny

Preludium do brzdąkania kostką

mamuś / cho­ciaż nie pró­bu­ję nawet zdys­kwa­li­fi­ko­wać cie­bie w mrocz­nym kapry­śnym nastro­ju. mamuś, co wzię­łaś żało­sne­go paste­rza na bara­na. na pal­cu masz bry­lant za dwa­dzie­ścia cen­tów. już się nie bawię wła­sną duszą jak małym maj­ster­ko­wi­czem / teraz mam wiel­błą­dzie oczy & śpię wisząc na haku… glo­ry­fi­ka­cja two­ich udręk przy­szła­by bar­dzo łatwo, ale nie ty jesteś kró­lo­wą – dźwięk jest kró­lo­wą / ty jesteś księż­nicz­ką… & ja jestem two­ją uświet­nio­ną zie­mią. czuj się zapro­szo­na & ja cię nie ugo­dzę
„są jakieś pyta­nia?” pyta
nauczy­ciel. mały
blon­da­sek w pierw­szym rzę­dzie
pod­no­si rękę & pyta
„jak dale­ko do mek­sy­ku?”
bied­na muza optycz­na zna­na jako wujek & co dźwi­ga bry­łę wia­tru & drze­wa z łąki & taki wujek, co mawia „o cie flo­rek” łagod­nym szep­tem, spo­ty­ka far­me­ra, któ­ry mówi „chodź. dam ci tro­chę gło­du” & kła­dzie sobie nie­co wykwint­nej robo­ty na mdła­wym podoł­ku / izba han­dlo­wa usi­łu­je prze­ka­zać bied­nej muzie, że spa­ślak z Minnesoty[1] pocho­dził z Kan­sas & wca­le nie był z nie­go taki spa­ślak, był tyl­ko potwor­nie cięż­ki, ale po dru­giej stro­nie łąki szy­ku­ją super­mar­ket & że powi­nien zaopie­ko­wać się far­me­rem
„czy któ­reś z was chcia­ło­by zostać czymś
nie­ty­po­wym?” pyta
nauczy­ciel. naj­mą­drzej­sze dziec­ko
w kla­sie, któ­re przy­cho­dzi do szko­ły
pija­ne, pod­no­si rękę & mówi
„tak pro­szę pana. chciał­bym
być dola­rem”
pogo­dy­nek dada wycho­dzi z biblio­te­ki po laniu, jakie obe­rwał wewnątrz od ban­dy opry­chów / otwie­ra skrzyn­kę na listy, wła­zi do środ­ka & zasy­pia / opry­chy wyła­żą / cho­ciaż nie mają o tym poję­cia, są infil­tro­wa­ni przez ban­dę fana­ty­ków reli­gij­nych… cała grup­ka roz­glą­da się za jakąś łatwą zdo­by­czą… & decy­du­je się na pew­ne­go bile­te­ra kino­we­go po godzi­nach pra­cy, ubra­ne­go w koc & czap­kę pilot­kę / za sekun­dę będzie 4 lip­ca & on nawet się nie bro­ni / pogo­dy­nek dada zosta­je nada­ny do Mona­ko. gra­ce kel­ly ma kolej­ne dziecko[2] & wszyst­kie opry­chy zmie­nia­ją się w pija­nych przed­się­bior­ców
„kto potra­fi powie­dzieć, jak się
nazy­wa trze­ci pre­zy­dent
sta­nów zjed­no­czo­nych?” dziew­czyn­ka z
ple­ca­mi cały­mi w atra­men­cie pod­no­si
rękę & mówi „ernest tubb”[3]
jesz­cze nie­bie­skich pigu­łek ojcze & pochłoń oso­bli­we pigu­łecz­ki / te try­ska­ją­ce łabę­dzie, rytu­ały & kur­cza­ki, kie­dy śpisz / dosta­li OK & gwa­ran­cję sza­lo­nych poszu­ki­wań tak & ty, sła­wet­ny Wikin­gu, pod­wę­dzasz Sofii[4] bom­bę zega­ro­wą z jej papie­ro­sa z fil­trem, wal­nij tro­chę jac­ka daniel­sa & wyłaź na spo­tka­nie z Jame­sem Cagneyem[5]… wiru­ją­cy pan­cer­nik dla twe­go przy­ja­cie­la, twa wier­na mafia & mona lisa tuż za tobą… Boże mam­ciu, wybran­ko­wie go pie­ką & jak­że żału­ję, że nie mogę ulgi mu przy­nieść & uczcić go poko­jem pro­sto w żyły. przy­nieść mu uko­je­nie. wszech­mo­gą­cy & zgładź strasz­li­we­go hipo­po­ta­ma jego kosz­ma­rów noc­nych… lecz ja nie przyj­mę imie­nia żad­ne­go męczen­ni­ka ani nie uśpię sie­bie w powie­wach z lochu & jestem cho­ry od dziu­ry… prze­śmiesz­ne, umar­ła anie­li­ca, mono­po­li­zu­ją­ca moje stru­ny gło­so­we, zaga­nia swą owcę mat­kę wprost & pro­sto do domu w nekro­log. jest wro­go nasta­wio­na. jest sta­ro­żyt­na… are­tha – zło­te cudeń­ko / któ­rej nagość to coś przej­mu­ją­ce­go – jest jak wino­rośl / twój język szczę­ścia nie naba­wi mnie roz­kła­du
„czy kto­kol­wiek w kla­sie będzie
umiał mi podać dokład­ną godzi­nę, kie­dy jego
lub jej taty nie ma w domu?” pyta
nauczy­ciel. wszy­scy
rap­tem upusz­cza­ją ołów­ki
& wybie­ga­ją za drzwi – wszy­scy z wyj.
oczy­wi­ście chłop­ca w ostat­nim
rzę­dzie, któ­ry nosi oku­la­ry & ma
z sobą jabł­ko
soczy­ste róże na zgro­ma­dze­nie kasz­lą­cych rąk & sku­bać mi hym­ny naro­do­we! cześć i chwa­ła! boisko fut­bo­lo­we pło­nie gołę­bi­ca­mi & alej­ka­mi, któ­ry­mi wędru­ją auto­sto­po­wi­cze & pod­pa­la­ją wła­sne kie­sze­nie, aż huczą mnisz­ki & włó­czę­dzy & wyklu­cza­ją paty­ko­wa­te­go Syryj­czy­ka, przy­pły­wy pół­ro­zu­mu, jasie & mał­go­sie & wosko­we­go Micha­ela z kościel­ne­go polet­ka, co pła­czą w kwie­cie wie­ku & krztu­szą się swy­mi bliź­nia­ka­mi… puste stat­ki na pusty­ni & gli­nia­rze na mio­tle & szlo­cha­ją & trzy­ma­ją się kur­czo­wo dur­ne­go mło­ta kowal­skie­go & wszyst­kie puzo­ny roz­ła­żą się na czę­ści, ksy­lo­fo­ny pęka­ją & fle­ci­ści tra­cą naj­bliż­szych przy­ja­ciół… w koń­cu cała orkie­stra jękli­wie odrzu­ca wszel­kie mia­ry & pul­sy ser­ca & tym­cza­sem opła­ca się wie­dza, że nie masz żad­nych kole­gów… tak samo opła­ca się wie­dzieć, cze­go nie mają twoi kole­dzy – przy­jaź­niej jest mieć to, za co się pła­ci
precz z tobą, samie. precz też z twy­mi
odpo­wie­dzia­mi. hitler nie zmie­nił
histo­rii. hitler BYŁ histo­rią / jasne
możesz uczyć ludzi, jak być pięk­nym,
ale czyż­byś nie wie­dział, że ist­nie­je
siła więk­sza od cie­bie, któ­ra ich
uczy, jak być naiw­nym – no, nazy­wa się
siłą pro­ble­mo­wą / oni wszyst­kim przy-
pisu­ją pro­ble­my / twój pro­blem pole­ga na tym, że
chcesz nazwać świet­niej świat…
nie możesz zabi­jać żywe­go i ocze­ki­wać, że
nikt się nie zorien­tu­je. histo­ria żyje /
oddy­cha / kończ już głod­ne pomy­je /
idź policz, ile masz ryb. muszę lecieć. mają
przyjść poskro­mić moją złośnicę6. mam na-
dzie­ję, że pomyśl­nie usu­nię­to ci płu­co. pozdrów
sio­strę

cału­ję
Lamus, Twój
Pira­ci­sko

Tak jakby zderzenie w czarną noc

mię­dzy pisz­czą­cym mate­ra­cem w kuch­ni & Cza­sem, tajem­ni­czy tygo­dnik – Tao – z odci­skiem pal­ca na pod­bród­ku, ze zde­rza­ją­cy­mi się kola­na­mi – Tao – poka­zu­je wnę­trze ust kolum­nie twa­rzy „czy to zna­czy, że musisz się dziś zdrzem­nąć?” & Phil Silvers [1] zja­da bana­na – znaj­du­je się wewnątrz kolum­ny twa­rzy – Tao zacho­wu­je spo­kój & Phil sztur­cha Duf­ka Boha­te­ra – skąp­ca z Morza Egej­skie­go – w jego łbie wiel­ka pusty­nia – ma mnó­stwo pew­no­ści sie­bie & pozwa­la kmiot­kom na prób­ne eks­plo­zje w swo­im mózgu – „miłość to coś jak duch” mówi Dufek „prze­ni­ka wprost przez czło­wie­ka!” Tao spi­na się – ma nie­mal por­no­gra­ficz­ny wygląd „jakieś mig­dał­ki!” powia­da Phil, teraz w dłu­gich pod­wiąz­kach & mówi Duf­ko­wi, żeby ten nie tra­cił pew­no­ści sie­bie „pew­ność sie­bie jest zwod­ni­cza” mówi P. O’toole – mał­żo­nek dys­ku­syj­nych cnót „ludzi bez jaj obda­rza poczu­ciem męsko­ści” „czy two­ja żona posia­da kro­wę?” pyta Phil, któ­ry wła­śnie zmie­nił się w nie­kosz­tow­ne­go pro­te­stanc­kie­go amba­sa­do­ra z Nebra­ski & któ­ry mówi z wyśmie­ni­tym akcen­tem „o co cho­dzi z tym, czy moja żona posia­da kro­wę?” „czy­li jesteś z Chi­ca­go?” pyta amba­sa­dor… twarz Tao – w mię­dzy­cza­sie – rośnie tak bar­dzo – że zni­ka „dokąd poszedł?” pyta Dufek – któ­ry już wca­le nie jest takim zno­wu boha­te­rem, ale weso­lut­kim mło­dzień­cem, co nie­na­wi­dzi dege­ne­ra­tów & tak w ogó­le to powi­nien być w szko­le… P. O’toole – wypa­da z krze­sła „muszę zna­leźć tory kole­jo­we – muszę przy­ło­żyć ucho do torów – muszę nasłu­chi­wać pocią­gu” – kolum­na twa­rzy – już wszy­scy razem – chór prze­żu­wa­czy „NIE DAJ SIĘ ZABIĆ” – jesz­cze raz – „nie daj się zabić”… no więc mię­dzy tym pisz­czą­cym mate­ra­cem & tym tajem­ni­czym tygo­dni­kiem pokła­dzio­ne są hrab­stwa z nie­wol­nic­twem – Doris Day już nie ma & mgła pacy­ficz­na – stu­de­ba­ker w pół­mro­ku – krak­sa – & wyła­ma­ne drzwi do baru coun­try & dziw­ni lewo­ręcz­ni księ­ży­ca­nie [2] – z Arkan­sas & Tek­sa­su & włó­czę­dzy z pisem­ka­mi dla dziew­cząt z Reed [3] – piw­ni­ce & Kró­lo­we – wszy­scy krzy­czą „spójrz na mnie Tao – spójrz – jestem na haju – tyl­ko spójrz na mnie!”… to smęt­ne uczu­cie – para­li­żu­ją­ce – to smęt­ne uczu­cie – albo are­tha – moja mama nie wycho­wa­ła głup­ka – nie jestem w sta­nie nicze­go dodać w kwe­stii tego uczu­cia… poślizg na wymio­tach – lepiej niż pra­ca szu­flą – Odrzu­ce­nie – Boże Bło­go­sław Świę­ty Fan­to­mizm & chrza­nić przy­ję­cia poże­gnal­ne – rocz­ni­ki sta­ty­stycz­ne – poli­ty­ków… kolum­na twa­rzy – już wszy­scy razem – uno­szą fla­gę & gapią się na powsta­łą w niej dziu­rę – into­nu­ją „to hal­lo­we­en! czy Tao może wyjść się poba­wić?” – ale żad­nej reak­cji – & krzy­czą gło­śniej – już uni­so­no – „TO HALLOWEEN… CZY TAO MOŻE WYJŚĆ SIĘ POBAWIĆ?”

daj spo­kój – daj spo­kój – już po stat­ku: wra­caj
do san ber­nar­di­no [4] – już nie pró­buj
mon­to­wać zało­gi – każ­dy sobie, legła
przy­jaźń – z cie­bie męż­czy­zna czy jaźń? kie­dy
dotrze tam straż przy­brzeż­na, powstań
dum­nie & pokaż – nie graj boha­te­ra – każ­dy
jest boha­te­rem – bądź inny – nie bądź kon­for­mi­stą –
zapo­mnij te wszyst­kie pie­śni żeglar­skie – tyl­ko
stań & powiedz „san ber­nar­di­no” głę­bo­ko
jed­no­staj­nie… każ­dy zro­zu­mie prze­kaz

twój dobro­dziej
Jur­ny Moto­gli­na