Warszafka płonie

Zimno

Idzie zim­no chy­tro z lodem,
kurze łap­ki cho­wa w kie­szeń,
bez nie­spo­dzia­nek, fajer­wer­ków,
kie­szeń peł­na ludo­żer­ców.

Idzie głu­che, nie­wia­do­me,
w ciem­no­ściach nocy nie­sie nam nagro­dę.
Choć­byś miał milio­nów set­ki,
to nie wku­pisz się w jej łaski.

Idzie zim­no chy­tro z lodem,
wieść ogła­sza wszem i wobec,
bez nie­spo­dzia­nek, fajer­wer­ków
ogła­sza naj­waż­niej­sze świę­to.

Idzie głu­che, nie­wia­do­me,
by dać począ­tek na sam koniec.
Powiedz temu, kogo spo­tkasz,
że nie ma koń­ca ta histo­ria.

Sznurowadła

Tęsk­nię, choć wiem, nie powi­nie­nem.
Zosta­łem sam, jak sto­ję.
Z roz­sz­nu­ro­wa­ny­mi buta­mi.
Mam pełen sło­ik sło­nych wspo­mnień o tobie.
O tobie.
Nie ufam wię­cej tak głę­bo­ko,
nie będę stro­ił miny,
wier­ność trud­na jest widocz­nie,
zdra­da krót­ko­wzrocz­na boli tak okrop­nie
Tak okrop­nie.

Tęsk­nię, choć wiem, nie powi­nie­nem.
Zosta­łem sam, jak sto­ję.
Z roz­sz­nu­ro­wa­ny­mi buta­mi.
Mam pełen sło­ik sło­nych wspo­mnień o tobie.
O tobie.

Piję wino, palę skrę­ty z kole­ga­mi.
Wpad­nij kie­dyś ponisz­czyć się z nami
Jesteś zła, zła, ja to wiem…
Sucho mi w gar­dle. Ty jesteś mój tlen.
Kocham cie­bie i patrzę na ręce,
chwi­le miłe i nie ma ich wię­cej.
Nie­waż­ne, co było
Co było.

Tęsk­nię, choć wiem, nie powi­nie­nem.
Zosta­łem sam, jak sto­ję.
Z roz­sz­nu­ro­wa­ny­mi buta­mi.
Mam pełen sło­ik sło­nych wspo­mnień o tobie.
O tobie.

Pełen sło­ik sło­nych wspo­mnień o Tobie.

Jesteście gotowi?

Pano­wie, panie, pozwól­cie, że przed­sta­wię:
pan F, hra­bia Miód-Cud, uni­kat jak numer pesel.
Sza­now­ne panie mówią: „Zesta­rza­łeś się jak mój domo­wy pecet”.
A oto moje dossier,
więc wiesz już, skąd ten pośpiech.
Tak pra­cu­je PR, filar,
co biz­nes w gar­ści trzy­ma.
Wiwat, wiwat pan F,
a nie Mar­cin­kie­wicz pre­mier!
Ja to wiecz­ne dziec­ko,
leciut­kie jak piór­ko,
jak balon nasiąk­nię­ty helem.
Pan F, ale nie z Maril­lion,
jeden na milion,
pło­nie Basty­lion
gdzieś w cen­trum War­sza­wy.
Duże dziec­ko, co taki ma nawyk,
że strze­la serią sko­ja­rzeń jak kara­bin.
Kie­dyś w zerów­ce mały, cwa­ny łobuz,
co mówi „prze­pra­szam”, gdy naro­bi smro­du,
a nie pry­mu­sik,
ani synek mamu­si,
nie omni­bu­sik,
co kablu­je, dono­si,
by wśród gro­na bel­fe­rów zdo­być podziw.
Dziś dzie­cia­ki wita­ją się w zerów­ce: „Elo zio­mek”.
Chcą być rape­ra­mi,
sie­dzieć non stop na ław­ce gdzieś przed domem.
Bla­dzi od ekra­nów jak tru­py,
nasiąk­nię­ci sen­sa­cją jak ekra­nu pupil,
non stop całą dobę jak TVN24,
a tam świat elit
krwa­wy jak Mary,
świat inwek­tyw,
jak Rut­kow­ski detek­tyw,
pod­upa­da na zdro­wiu.
Czy to ja nic nie rozu­miem,
czy oni zwa­rio­wa­li?
Czy ja jestem dziec­ko,
a oni tak doj­rza­li?
Mamy gra­na­ty w ustach,
co mogą nam wypa­lić!

Powiedź­cie, ludzie, jeste­ście goto­wi?
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Zim­ne ner­wy, a ser­ca jak pro­diż.
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Duże dzie­cia­ki, mali chu­li­ga­ni!
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Gra­na­ty w ustach mogą nam wypa­lić!
„Tak, tak! Tak, tak!”

Ogrom­ny tor­ni­ster z Pio­tru­siem Panem,
klu­ski lane,
ser­ca z mar­ce­pa­nem,
mycie zębów, upier­dli­we jak rema­nent
(gumy „Tur­bo” to był na to patent).
„Halo, halo” przez wal­kie-tal­kie,
sko­ki przez kozła,
pierw­sze kap­sle,
Wyścig Poko­ju na wer­sal­ce.
Sen­ty­men­ty, takie tam…
Bącz­ki z sale­try odpa­lam sam.
To ja, Pan Wiecz­ny Dzie­ciak,
z ple­ca­kiem więk­szym niż
worek w ręku dziś.
Świat duplo, kid­die­lan­dów,
a nie pana Tik-Taka i pewek­sów.
Tęczo­wy Music Box to był obciach.
Beastie Boys, Sonic Youth,
naszyw­ki na kost­kach
(kost­ki to ple­ca­ki) -
best­sel­ler na ryn­ku, jak pol­ski hydrau­lik.
Popatrz na te gada­ją­ce gło­wy:
sko­wyt, lanie wody, kło­dy pod nogi.
Ja wolę kid­di­lan­dy,
sen­ty­men­ty
gorą­ce jak pro­diż.
Nie czy­tam gazet,
nie oglą­dam tele­wi­zji,
jak tam spoj­rzę przez ramię,
to nie mogę się nadzi­wić.
Czy to ja nic nie rozu­miem,
czy oni zwa­rio­wa­li?
W ustach mamy gra­na­ty,
co mogą nam wypa­lić!

Powiedź­cie, ludzie, jeste­ście goto­wi?
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Zim­ne ner­wy, a ser­ca jak pro­diż.
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Duże dzie­cia­ki, mali chu­li­ga­ni!
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Gra­na­ty w ustach mogą nam wypa­lić!
„Tak, tak! Tak, tak!”

Pan Wiecz­ny Duży Dzie­ciak
z tor­ni­strem na ple­cach.
Dzie­cia­ki krzy­czą za mną:
„Wyro­śnię­ty ciu­lu, co tak się pod­nie­casz?!”
Kick­fli­py 180, noseslide‘y na ław­kach.
Bez pra­wa do kolo­ru,
co wią­za­ło ręce jak bez­pie­czeń­stwa kaftan.
Pierw­szy kolo­ro­wy tele­wi­zor Sanyo:
„Za chwi­lę dal­szy ciąg pro­gra­mu”,
„Cudow­ne lata”,
„Stra­chy na lachy”.
Z desko­rol­ką pod pachą
mały czło­wiek, chu­dy jak patyk.
„Pro­szę tu nie jeź­dzić, bo hałas jak na pro­duk­cyj­nej hali!”
Oni mają para­gra­fy,
a my mamy gra­na­ty w gębie,
któ­re mogą nam wypa­lić!
Szem­ra­ne typy, co chcą czy­ścić nam mora­le,
zno­wu wma­wiać, że kolo­ro­we zna­czy – sza­re.
Dzie­lić nas, jak nikt dotąd,
leczyć swe kom­plek­sy – ja mam tego potąd.
Czy to ja nic nie rozu­miem,
czy oni zwa­rio­wa­li?
A my mamy gra­na­ty w ustach,
któ­re mogą nam wypa­lić!

Powiedź­cie, ludzie, jeste­ście goto­wi?
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Zim­ne ner­wy, a ser­ca jak pro­diż.
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Duże dzie­cia­ki, mali chu­li­ga­ni!
„Tak, tak, jeste­śmy goto­wi!”
Gra­na­ty w ustach mogą nam wypa­lić!
„Tak, tak! Tak, tak!”

Krew

Sto­ję na wiel­kiej górze, skąd
widać Ocho­tę, Pra­gę i
mój kraj, uli­ce, każ­dy dach,
mia­sto, nie­wie­le poza nim.

Ban­kie­rzy świa­ta czu­ją głód,
zna­ją mój pin, kod DNA.
Mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.
Coś się wyda­rzy, tyl­ko co i gdzie?

Dobie­raj sło­wa, każ­dy gest,
bo tra­cą swój pier­wot­ny sens.
Gdy wszyst­ko poli­ty­ką jest,
mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.

Moje podwór­ko, każ­dy krok,
kolo­ry, miej­sca, każ­dy szept…
Gdy wszyst­ko poli­ty­ką jest,
mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.

Na ter­mo­me­trach rośnie rtęć,
widzisz Ocho­tę, Pra­gę i
mój kraj, uli­ce, każ­dy dach,
mia­sto, nie­wie­le poza nim.

Gaze­ty świa­ta czu­ją głód,
nada­ją pęd, wpra­wia­ją w ruch.
Mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.
Coś się wyda­rzy, tyl­ko co i gdzie?

I każ­de mia­sto, cały kraj,
cokol­wiek teraz sta­nie się…
Gdy wszyst­ko poli­ty­ką jest,
mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.

Moje podwór­ko, każ­dy ruch,
kolo­ry, miej­sca, każ­dy szept.
Gdy wszyst­ko poli­ty­ką jest,
mam cien­ką skó­rę, pod nią krew.

Kółko

- Jestem nie­do­my­ty glon,
drę­czy­dło, co się pastwi.

- Jestem kwiat, leciut­ki puch,
wyko­nu­ję zwiew­ny ruch.

- Jestem trój­kąt.
– Jestem kół­ko.
– Jestem słoń.
– Jestem piór­ko.
– Jestem smród.
– Jestem woń.
– Jestem czerń.
– Jestem róż.
– Jesteś pyłek, a ja kurz.
– Jestem far­ba, a ty tusz.
– Jestem wiel­kie, kolo­ro­we bum.
Jestem defekt, cze­ski film.
– Jestem sen, czy­sty tlen.
– Jestem bli­sko, a ty hen.
– Jestem bli­sko, a ty hen.

Chodź, chodź, chodź
do moich ust,
by z siłą tłuc
w jed­nej z naj­waż­niej­szych żył.

- Jestem mot­to, dekla­ra­cja.
– Jestem pięk­ny wyraz.
– Jestem fra­zes, tru­izm, beł­kot.
– Jestem kolor.
– Jestem sra­ka.
– Jestem piór­ko.
– Jestem muł.
– Jestem pół.
– Dru­gie pół.
– Jestem sufit.
– Jestem stół.
Jestem defekt, cze­ski film.
– Jestem sen, czy­sty tlen.
– Jestem bli­sko, a ty hen.
– Jestem bli­sko, a ty hen.

Chodź, chodź, chodź
do moich ust,
by z siłą tłuc
w jed­nej z naj­waż­niej­szych żył.