Wiersze ostatnie

jeszcze jeden dzień

wsta­wał
śle­py dzień
bez świ­tu świa­tła
zaczą­łem wsta­wać
razem z nim
o pią­tej o szó­stej
wsta­wał dzień
otrzą­sał się za oknem
czar­ny strzą­sał wodę
z gałę­zi z piór
wsta­wa­łem
z nie­wi­do­mym dniem
pod kra­czą­cą chmu­rą
ktoś umar­ły
zaplą­tał się w moje
myśli pal­ce piszą­ce
mówi­łem bez sło­wa
z nim do nie­go
wsta­wał jakiś dzień
teraz czę­sto jest sobo­ta
dwa razy w tygo­dniu
wczo­raj był wto­rek albo pią­tek
dzi­siaj nie­dzie­la
wiesz
znów napi­sa­łem wiersz
wczo­raj prze­czy­ta­łem
mój wiersz któ­ry pan napi­sał
przed śmier­cią
ucie­szy­łem się że pisze­my
podob­ne do sie­bie wier­sze
piszę wier­sze któ­re są
podob­ne do wier­szy
wie­lu poetów
speł­nia się marze­nie
moje­go życia
anto­lo­gia pol­skiej poezji
bez dat i bez nazwisk
utwo­ry ano­ni­mów
jakie to pięk­ne
nie ma nagród
za pisa­nie wier­szy

jubileusz

pro­si mnie pan o
nowy wiersz

bie­da w tym
że ten wiersz
gdzieś mi się zapo­dział

szu­kam gorącz­ko­wo

gdzieś mi się zapo­dzia­ły
oku­la­ry

gdzieś mi się zapo­dzia­ła
kra­ina mło­do­ści

nie widzę zegar­ka
gdzie się zapo­dział
czas

mój czas

a pan mnie pro­si
o coś
o nowy
nie­zna­ny mi jesz­cze
wier­szyk

(1921−2011, Wro­cław)

Odaliska Ingres’a

kie­dy pierw­szy raz ją ujrza­łem
pomy­śla­łem
jest jak wąż z sone­tu
Ada­ma Mic­kie­wi­cza
co śli­ską pier­sią doty­ka
się zio­ła
nie wiem do dzi­siaj
gdzie wąż Wiesz­cza
ma pierś gdzie łono
wyżej niżej?
oda­li­ska była zwi­nię­ta
jak wąż
pod wpły­wem cie­pła
i świa­tła zaczę­ła się roz­wi­jać prze­cią­gać

pozby­wa­ła się szat
pły­nę­ła przez wszyst­kie
sale Luw­ru
ktoś powie­dział do mnie
„nagość była sakral­na
to zna­czy nie­czy­sta…”
ktoś w sto lat póź­niej
(przy­pra­wił)
przy­kle­ił do twa­rzy Oda­li­ski
maskę mał­py
to gdzieś w Wene­cji na
tym ostat­nim bien­na­le
spryt­ny arty­sta wiza­ży­sta
zamiast klap­sa i kopa w d…
dostał braw­ko
była fraj­da
faj­ne było to 51. bien­na­le w Benat­kach

Alla Bien­na­le di Vene­zia
„tut­to è per­du­to anche il pudo­re”
(„stra­co­no wszyst­ko łącz­nie ze wsty­dem”)
pisał w lip­cu 1964 roku M. Poręb­ski

Kuchnia wasza nać

kuch­nia wasza mać!
spon­so­rzy szmi­ry i zdzi­ry
kuch­nia wło­ska kuch­nia grec­ka
kuch­nia sta­ro­pol­ska
kuch­nia kuch­nia kuch­nia
kuch­nia wasza mać

kuch­nia jak u ludzi
kuch­nia jak u mamy
kuch­nia jak u cio­ci
kuch­nia domo­wa
gro­chów­ka woj­sko­wa
kur­wa wasza mać

kuch­nia chiń­ska
kuch­nia rosyj­ska
kuch­nia fran­cu­ska
kuch­nia nie­miec­ka
kuch­nia austra­lij­ska (?)
kuch­nia ame­ry­kań­ska (coś takie­go!)

kuch­nia two­ich marzeń
kuch­nia two­ich snów
pie­ro­gi sta­ro­pol­skie
klu­ski mło­do­pol­skie

kuch­nia pas­ca­la
kuch­nia pla­to­na
król duch w bigo­sie
we wła­snym sosie

jaj­ka prze­piór­cze
na płe­twie reki­na
stru­sie na roż­nie
z prę­tów bam­bu­sa

jądra kogu­ta
w gniaz­dach bocia­nich
grusz­ki na wierz­bie
w kisz­kach bara­nich

cdn.

Wszystko jest poezją

Oczy­wi­ście ta banal­na i tyl­ko
do poło­wy prze­my­śla­na pół myśl pół praw­da
pół idea nie jest ory­gi­nal­na (ale zasły­sza­na)
i dla­te­go zna­la­zła natych­miast legion
bez­myśl­nych entu­zja­stów i naśla­dow­ców
któ­rzy pra­gną pod­cią­gnąć rów­nież
swo­je liche wier­sze pod mia­no poezji
bo prze­cież: jeśli wszyst­ko jest poezją
owszem wszyst­ko jest poezją − prócz złych wier­szy­deł
oczy­wi­ście moż­na mówić
że każ­dy czło­wiek jest arty­stą
każ­da kobie­ta Kle­opa­trą i świę­tą Kata­rzy­ną
każ­dy męż­czy­zna Casa­no­vą i Ceza­rem
każ­dy przed­miot jest dzie­łem sztu­ki
(np. deska sede­so­wa, wie­szak, kopy­to)
każ­dy jest twór­cą
oczy­wi­ście!
każ­dy jest poetą
ale nie każ­dy jest dobrym poetą

Dla­cze­go autor, któ­ry tłu­ma­cząc się
powia­da: „bo ja tak czu­ję”, jest raczej
śmiesz­ny. I lepiej by − no wła­śnie − mil­czał

Każ­de dzie­ło sztu­ki jest anio­łem
każ­dy obraz jest mil­czą­cą myślą
każ­dy obraz jest wstrzy­ma­nym odde­chem
jest otwar­ciem na nie­skoń­czo­ność
któ­ra zaczy­na się zaraz pod powierzch­nią
obra­zu − powierzch­nia kra­jo­bra­zu uwo­dzi
amen