Wieża myśliwych

ukryte

koń ma cho­re nogi, psz­czo­ły przy­la­tu­ją do wody.
samo­chód prze­jeż­dża po bia­łej dro­dze, będzie burza.

u nas nie­wie­le się zmie­ni­ło. wyła­ma­li zam­ki
i nic nie wynie­śli. to jesz­cze nie czas, poda­ro­wa­no nam

kolej­ne dni, może tygo­dnie. cho­ciaż już wia­do­mo,
że jeste­śmy obser­wo­wa­ni, ktoś spi­su­je za nas

wyda­rze­nia z któ­rych nie zapa­mię­ta­my
nawet małej czę­ści. sąsie­dzi opo­wia­da­ją, że widzie­li

jak krę­cą się i przy­pa­tru­ją. przyj­dzie dzień,
kie­dy wynio­są wszyst­ko.

pozamykane

pta­ki roją się jak psz­czo­ły. zawsze
jest tak samo, dło­nie sple­cio­ne
jak wień­ce. potem gorą­ca her­ba­ta, różo­we
pła­ty szyn­ki i bia­łe krom­ki. pod sto­łem
pies macha ogo­nem i drżą
kola­na. trze­ba jechać, zanim ciem­ność
wyrzeź­bi kolej­ny sopel pod dachem,
zanim zaspy domkną się nad dro­ga­mi.

żyły kruche jak ciasto

sie­dzi­my z ojcem na bal­ko­nie. jemy bab­kę,
nie roz­ma­wia­my o kobie­tach. struż­ki
potu ści­ga­ją się do pierw­szej zmarszcz­ki.

ojciec oddał krew i dostał kil­ka tabli­czek
peł­nom­lecz­nej. przez trzy dni cho­dził
bla­dy i cze­goś mu bra­ko­wa­ło.

póź­niej odwie­dza­my cho­rą w szpi­ta­lu. w nocy
obsta­wio­no para­wa­nem łóż­ko obok, gra
cie­ni nie pozo­sta­wia­ła wąt­pli­wo­ści.

za oknem falu­ją góry, uśmiech­nię­te pie­lę­gniar­ki
poda­ją lekar­stwa i ter­mo­me­try. wycho­dzi­my
tuż po seria­lu. w lustrza­nej win­dzie potrą­ca­my
kolej­nych odwie­dza­ją­cych.

spełnia się

ten dom sta­rze­je się obok nas, nie wyglą­da na swo­je lata
dzia­dek w nocy wzy­wa Jezu­sa, wycho­dzę na scho­dy. ciem­ność
zaplą­ta­ła się w liście jabłon­ki. bia­ły kot wyska­ku­je z tra­wy
z ogo­nem jak raca, ocie­ra się o nogi. spa­dła gwiaz­da, kocie,

wymrucz życze­nie, tyl­ko nie za gło­śno, ktoś usły­szy i prze­pad­nie.
tuż nad pło­tem rdza­wa krop­ka. prze­po­wied­nie mówią o woj­nie
i znisz­cze­niu, z poko­ju wie­je nudą. zobacz, kocie, nie­szczę­ście jest tak bli­sko,
na wycią­gnię­cie ręki.

moc truchleje

nabie­ram powie­trza przed kolej­ną zwrot­ką kolę­dy
frag­men­ty nie­ba nama­lo­wa­ne na deskach zawie­szo­ne nad gło­wą
anioł z gru­by­mi łyd­ka­mi wycią­ga ręce ku świa­tło­ści, nic wię­cej
nie mogę sobie przy­po­mnieć cho­ciaż oglą­da­łem wie­le razy.
zasta­na­wia­ją­ce jak dużo moż­na osią­gnąć w kwe­stii
nie­uczest­ni­cze­nia, obec­nym być tyl­ko w cudzy­sło­wie
i tak od zawsze. wśród tłu­mu cie­płe­go, opa­rów kadzi­dła,
dez­odo­ran­tów, z wido­kiem na prze­tłusz­czo­ne wło­sy
i małe­go pro­bosz­cza za ołta­rzem.

sztuczki

ura­zy cho­wa­ne głę­bo­ko obra­sta­ją w ciem­ność
wypusz­cza­ją korze­nie kwit­ną gdy mróz roz­szar­pu­je butel­kę
peł­ną wody. jeśli jesz­cze oddy­cha­my, to świat ma smak
roz­gnie­cio­nych rodzy­nek i popio­łu.
pta­ki z roba­ka­mi w dzio­bach, psy zatrzy­ma­ne
w rado­snym bie­gu, scho­dy odwró­co­ne, żeby dojść na górę,
trze­ba zejść w dół. jeśli jest tak jak mówią,
że Bóg ukry­ty jak dziec­ko za sza­fą, gdy zbi­je krysz­ta­ło­wy
wazon, jeśli tak jest, to co.

wieża myśliwych

na wscho­dzie mówią o jesie­ni, słoń­cu, któ­re­go nie odróż­nia­ją
od jar­marcz­ne­go balo­ni­ka wypusz­czo­ne­go przez
wrzesz­czą­cą dziew­czyn­kę. u nas koniec lata przy­po­mi­na patel­nię
na któ­rej dosma­ża­ją się reszt­ki ze sto­łu. na zacho­dzie jest noc
i pora roku, jesz­cze nie­roz­po­zna­na. wszyst­ko wska­zu­je na śro­dek
wiel­kich szu­mów, rze­ki nio­są coraz wię­cej liści, lub cze­goś co z dale­ka,
dla spo­ko­ju, moż­na brać za liście. wese­la, wino­gro­na wymie­sza­ne
z rodzyn­ka­mi. dziec­ko, któ­re przyj­dzie na świat, zosta­nie ochrzczo­ne
w rze­ce infor­ma­cji. tutaj cichy las wycię­ty i zasa­dzo­ny od nowa,
wokół wie­ży myśli­wych roz­rzu­co­na przy­nę­ta: alu­mi­nium, szkło,
pla­sti­ko­we tor­by i pudeł­ka.