wizyjna

samoloty

micha­li­nie

listo­pad i gwiaz­da, któ­ra wska­zu­je mój czas. zni­ka
suł­tan bru­nei i ali­sher usma­nov, zło­ta łazien­ka, naj­lep­szy air­bus- boeing-
licz­ba nie­zna­na (choć dobrze mieć trój­kę lub sió­dem­kę ze sobą);
było mi zim­no, świe­ci­ło mi w oczach, następ­na sta­cja, dło­nie w
kie­sze­niach, naj­dłuż­sza noc na świe­cie, nie wra­cam. vic­to­ria

al secco

naj­lep­sza jest wenus rżnię­ta w krysz­ta­le,
w zło­cie, z dziec­kiem wpół – pas na ramie­niu.
i każ­da inna w kontr­kom­bi­na­cjach
z war­gą obrzmia­łą gaszo­nym wap­nem,
ziar­ni­stym pia­skiem podo­py­cha­na
i choć tak usłuż­na
to pchnię­ta al sec­co.

pitbull darija

pies został powie­szo­ny kie­dy zaszko­dził; tego dnia byłaś sama jak jeden
Bóg, któ­ry jest zawsze tak samo nie­bie­ski.
wier­na ja lecz -
nie pierw­sza ja -
i pies skom­lał ssa­ną koły­san­kę o moich kola­nach
kru­chych jak feta,
i skom­lał jesz­cze, że jestem krysz­ta­łem, któ­ry nie tań­czy blu­esa
lecz szcze­ka.

moja rosja

dło­nie kła­dą się zwin­nie jak łanie zestrze­lo­ne
po cichu; wska­żę ci gwiaz­do­zbiór,
cien­ką mem­bra­nę moje­go brzu­cha, tyl­ko daj, daj
roz­kaz
zgiń.

szkic: sylvia vane

rysu­nek węglem, gdzie twarz to pra­sta­ra spi­ra­la sio­stry archi­me­de­sa. kora­li­ki
życia i śmier­ci nawle­ka­ne na pal­ce błysz­czą,
i błysz­czą sine kost­ki stóp, wiru­ją­ce jak sto­lik do ouija
(wte­dy, gdy umar­ła ostat­nia pan­na vane).

tyl­ko wło­sy, te pierw­sze, jak poszy­cie leśne, spły­nę­ły sło­ną wodą, a nie pla­strem mio­du.