Wniebowstąpienie Ziemi

[Non omnis moriar…]

Non omnis moriar – moje dum­ne wło­ści,
Łąki moich obru­sów, twier­dze szaf nie­złom­nych,
Prze­ście­ra­dła roz­le­głe, dro­go­cen­na pościel
I suk­nie, jasne suk­nie pozo­sta­ną po mnie.
Nie zosta­wi­łam tutaj żad­ne­go dzie­dzi­ca,
Niech więc rze­czy żydow­skie two­ja dłoń wyszpe­ra,
Cho­mi­no­wo, lwo­wian­ko, dziel­na żono szpic­la,
Dono­si­ciel­ko chy­ża, mat­ko folks­doj­cze­ra.
Tobie, two­im niech słu­żą, bo po cóż by obcym.
Bli­scy moi – nie lut­nia to, nie puste imię.
Pamię­tam o was, wyście, kie­dy szli szu­pow­cy,
Też pamię­ta­li o mnie. Przy­po­mnie­li i mnie.
Niech przy­ja­cie­le moi sią­dą przy pucha­rze
I zapi­ją mój pogrzeb i wła­sne bogac­two:
Kili­my i maka­ty, pół­mi­ski, lich­ta­rze -
Nie­chaj piją noc całą, a o świ­cie brza­sku
Niech zaczną szu­kać cen­nych kamie­ni i zło­ta
W kana­pach, mate­ra­cach, koł­drach i dywa­nach.
O, jak będzie się palić w ręku im robo­ta,
Kłę­by wło­sia koń­skie­go i mor­skie­go sia­na,
Chmu­ry roz­pru­tych podu­szek i obło­ki pie­rzyn
Do rąk im przy­lgną, w skrzy­dła zmie­nią ręce obie;
To krew moja paku­ły z puchem zle­pi świe­żym
I uskrzy­dlo­nych nagle w anio­łów prze­mie­ni.

Wniebowstąpienie Ziemi

Ścią­gnąć, zerwać, zmiąć chmu­ry
jak zwiot­cza­ły płat skó­ry –
niech roz­to­pi was słoń­ce,
niech was spa­li gorą­cem –

Ścią­gnąć, zerwać wam twa­rze obo­jęt­nie obłud­ne – –
krzycz­cie raczej nie­na­wiść prze­naj­kr­wi­ściej okrut­ną –
roz­ta­czaj­cie się, niszcz­cie,
świat na mia­zgę prze­gryź­cie,
wyła­duj­cie się w wol­ty i jak wiry się zwirz­cie,
wszyst­ko, wszyst­ko stłu­mio­ne w krwi roz­burz­cie na pia­nę,
rwij­cie modlitw róża­niec,
wpląsz­cie w szcze­rość jak w taniec,
zachły­śnij­cie się pia­ną,
tym, co z życiem wam dano,
w ogniu wła­snym się spraż­cie
i swą praw­dą zaraź­cie
glob.

Zie­mia tłu­sta naj­żyź­niej
na odwiecz­ność zagwiż­dże,
rzu­ci tor wko­ło słoń­ca,
zacznie gwiaz­dy roz­trą­cać –
roz­sza­le­je się wol­na:
rzecz­na, leśna i polna
i w krwi wła­snej pożo­gach – –
– – spad­nie kor­nie do Boga –
– – – – – – – – – – – – – – – –
(nie­wo­lo – poko­ro miło­ści!)
naj­ci­szej, – naj­zwy­klej, – naj­pro­ściej –

Mitologia radosna

Jak Atlas dźwi­gam har­do na bar­kach wła­sne nie­bo –
wzwyż się prze­dłu­żam pio­nem:
azo­tu –
pary –
tle­nu –
baro­metr ser­ca krew ciśnie jak rtęć­ne sre­bro,
by zmie­rzyć cię­żar szczęść
na ska­li pul­su prze­mów;

lecz nie znam wca­le cyfr, o któ­rych cyr­kle pra­wią
i nie znam wca­le liczb baro­me­trycz­nych ciśnień,
gdy nocą brze­mię nieb
w kona­rach
moich
ramion
zakwi­ta jaśnią gwiazd jak drob­no­kwiet­ną
wiśnią –

To jest nie lada sztucz­ka:
udźwi­gnąć wła­sne szczę­ście –
rado­śnie,
świę­to­kradz­ko
nie ugiąć się pod nie­bem –
– jak Atlas dźwi­gam har­do na bar­kach siną prze­strzeń,
na któ­rej słoń­ce z mie­dzi
jaskra­mi
zna­czy
prze­bieg. –

Posucha

Na imię jest tobie: – dziew­czy­na,
a nam jest na imię: – sosny –
Skar­ży­my się tobie, sio­stro, na nie­cier­pli­wy nie­do­syt;
skar­ży­my się tobie, sio­stro,
któ­ra nam pomóc nie umiesz –
szu­ka­my w tobie pokre­wieństw,
nie­do­sko­na­łe
i dum­ne.

Prze­kleń­stwo jało­wym stud­niom
i nie­bu,
któ­re jest cie­płe!
Skwar­nie jest korze w połu­dnie,
choć twar­da mil­czy zacie­kle –
– coraz leni­wiej nas sycą
smo­ły
goręt­sze
i gęst­sze
: tęsk­no jest naszym żywi­com
za nagłą burzą
i desz­czem;
sucho
jest naszym igłom
i sucho
korze­niom naszym,
słoń­ce nas żarzy jak rudę,
pia­sek nas tło­czy i parzy.
Wytłu­macz głód nie­spo­dzian­ki tęsk­no­tom sosno­wych koron
– bła­ga­my
modli­twą drzew­ną
o ostry jak topór pio­run –
o, gdy­byż ciach­nął nam w wierz­choł,
przez pnie nam prze­grzmiał do dołu,
w korze­niu bólem zatrzesz­czał
i w zie­mię zstą­pił i sko­nał.
o, gdy­byż lunę­ło. Nagle.
I zachla­sta­ło. (W igli­wiu).
I roz­cheł­sta­ło się. (W chło­stach).
I roz­huś­ta­ło. (Od zdzi­wień).

Prze­ci­na zachód pnie nożem –
krew górę zle­wa uko­sem.
O, gło­dzie drę­czą­cy prze­mian
o, głod­na udrę­ko posuch!
Skar­ży­my się tobie, dziew­czy­no, któ­ra nam pomóc nie umiesz,
szu­ka­my w tobie pokre­wieństw
nie­do­sko­na­łe
i dum­ne –
róż­nie jest nam na imię
i wszyst­ko jest nam ina­czej,
– a prze­cież poj­miesz nas, mło­da,
gdy w wła­sne oczy
popa­trzysz.

Wyjaśnienie na marginesie

Nie powsta­łam
z pro­chu,
nie obró­cę się
w proch.
Nie zstą­pi­łam
z nie­ba
i nie wró­cę do nie­ba.
Jestem sama nie­bem
tak jak szkli­sty strop.
Jestem sama zie­mią
tak jak rod­na gle­ba.
Nie ucie­kłam
zni­kąd
i nie wró­cę
tam.
Oprócz samej sie­bie nie znam innej dali.
W wzdę­tym płu­cu wia­tru
i w zwap­nie­niu skał
muszę
sie­bie
tutaj
roz­pro­szo­ną
zna­leźć.

Futro

O rysie, żbi­ki i pumy wypcha­ne naj­pu­szy­ściej,
lisy o żół­tych pod­szew­kach i żół­tych oczach ze szkła,
o runo roz­wie­ru­szo­ne, roz­pię­te pła­sko i chy­trze,
poran­ki roz­wie­ru­szo­ne
napię­te cia­sno na snach,
o grzą­skie, wil­cze igli­wo leśne jak sosen wło­sie,
cha­osie niedź­wie­dziej szcze­ci,
zamę­cie zmą­co­nych dni –
– cze­szę cię ostrą pogar­dą
o futro roz­wia­nych mych wio­sen,
syp­kie kosma­te futro
bez mię­sa
kość­ca
i krwi.

Przypowieść

Raz się zeszedł nie­mo­wa z nie­mo­wą,
by się wspól­ną roze­rwać roz­mo­wą

i zaczę­li roz­ma­wiać – bez sło­wa,
jak to zwy­kle z nie­mo­wą nie­mo­wa.

Roz­ma­wia­li ze sobą – na migi,
na sztur­chań­ce, na miny i figi

i od sło­wa takie­go do sło­wa
na tor śli­ski wkro­czy­ła roz­mo­wa.

Jeden pal­ce uło­żył w noży­ce,
a zna­czy­ło to: – Cóż w poli­ty­ce?

Dru­gi mru­gnął, a każ­dy to wie,
że mru­ga­nie takie zna­czy: – Źle!

Wte­dy pierw­szy uśmiech­nął się czu­le,
lecz ten uśmiech powia­dał: – Precz z kró­lem!

Więc i dru­gi uśmiech­nął się, lecz
i ten uśmiech tak­że mówił: – Precz!

Tak się zaczął ten spi­sek dzi­wacz­ny
uśmiech­nię­ty, mru­gnię­ty, dwu­znacz­ny

i już z całej kró­lew­skiej zie­mi
wiel­kim tłu­mem nad­cią­gnę­li nie­mi.

Utwo­rzy­li z nie­mo­wą na cze­le
taki pochód jakich jest nie­wie­le

zbun­to­wa­ny, roz­krzy­cza­ny na migi,
cały gniew wkła­da­ją­cy – w podry­gi.

A gdy przy­szedł, czy­niąc mały hałas,
cały pochód pod kró­lew­ski pałac,

sam król wyszedł na bal­kon zło­co­ny,
żeby spoj­rzeć na tłum nie­zli­czo­ny.

Potem wysłał trzech pachoł­ków spro­śnych,
któ­rzy głos mie­li gło­śny, dono­śny,

żeby z tłu­mu wycią­gnę­li szy­je
i krzyk­nę­li: – Evvi­va! Niech żyje!

I uśmiech­nął się król i dzię­ko­wał
i duka­ty nie­mym roz­da­ro­wał,

a tłum mil­czał, mil­czał jak zaklę­ty,
bowiem mowę i głos miał odję­ty.

I tak stał zbun­to­wa­ny na migi,
cały gniew wkła­da­ją­cy w podry­gi,

aż na koniec się roz­szedł bez sło­wa
jeden z dru­gim mil­czą­cy nie­mo­wa.