Wspólny język

[Ci, co raz wrócili? Nie będzie ich potem]

Ci, co raz wró­ci­li? Nie będzie ich potem.

Podob­no wte­dy poła­ma­li nogi, teraz muszą szu­kać
wła­snych pośród cudzych bio­der.

Ale wiatr im przy­pi­sze inne oko­li­ce,
zno­wu poroz­dzie­ra dro­gę, by weszli do środ­ka
wypro­wa­dzić swo­ich.

[Myślałam o tamtej kobiecie]

Myśla­łam o tam­tej kobie­cie.
Któ­rę­dy iść, żeby przejść przez to wszyst­ko
raz jesz­cze? Bra­ku­je miej­sca, by ukryć
przed sobą, że wła­sna twarz teraz potrzeb­na jest
komuś inne­mu. Pyta­ła, dla­cze­go nie chcę pod­pa­lić
z nią świa­ta, jak­by był naszym jedy­nym świad­kiem.

[Głaszcze się po głowie, wypadają jej włosy]

Głasz­cze się po gło­wie, wypa­da­ją jej wło­sy,
ale ona wciąż je spi­na
meta­lo­wą klam­rą.

To niebezpieczne

Wła­sny język, któ­rym trze­ba się dzie­lić
z inny­mi.

[Myśmy już się żegnali]

Myśmy już się żegna­li, pamię­tam,
biegł za mną śle­py pies,
nie poznał swo­je­go pana, twój zapach pozo­stał
na moich rękach i gęst­niał.
W gło­wie war­cza­ły roz­mo­wy za wcze­śnie
urwa­ne.

[Ilekroć kładę się nago, przypominam sobie]

Ile­kroć kła­dę się nago, przy­po­mi­nam sobie
ogrom­ne cia­ła męż­czyzn, tyl­ko bar­dziej zwie­rzę­ce,
wytrwa­łe. Oni przy­glą­da­li się moim poślad­kom,
zła­ma­nej bar­wie brzu­cha. Nie mówi­li­śmy dużo,
łatwo o błąd. Usi­łu­ję wytłu­ma­czyć sobie
w kil­ku sło­wach, że to nie dotyk, a pamięć po doty­ku
zja­da mi skó­rę i skam­le.

[Powstanie raz jeszcze]

Bogu­mi­ło­wi Misa­li

Powsta­nie raz jesz­cze w naj­lep­szych latach
czy­je­goś życia, jak tyl­ko dosta­nie zgo­dę na sie­bie.

A gdy­byś gwiz­dał i pytał, czy nie jest to pomył­ka,
powie ci, że nie jest.
I tego nie poj­miesz.