Wte i nazad

Początek dnia

Na sto­le leży nad­gry­zio­na buł­ka. Owoc
wczo­raj­szej, wie­czor­nej krzą­ta­ni­ny. Prze­kra­wam
i prze­ły­kam, nie zagłu­sza­jąc gło­du.
I sma­ku­je mi, jak wspo­mnie­nie chwi­li,

któ­ra wygię­ła się we mnie
jak wygiął się kęs. Coś
na kształt łak­nie­nia (uśmie­chasz się) prze­my­ka
przez gar­dło i tra­fia
i obej­mu­je mnie wpół.

Blisko

Potra­fisz zabrać? Nic nie mówię.
Jest bli­sko, będzie bli­żej i bli­żej.
I jesz­cze dalej posu­nie­my bli­skość.
Będzie­my krą­żyć i pro­sić: zabierz

tę tęsk­no­tę z moje­go języ­ka,
powta­rzać sło­wa pio­sen­ki, pusz­czać
na okrą­gło. Powta­rzam: nic nie mówię.
Trze­ba, się zda­je, się chro­nić

przede mną, przede wszyst­kim.
Co, dodać? Ciche zawo­dy, zacho­dy
słon­ka, skra­da­ją­ce się ciem­no­ści,
coraz to cel­niej­sze, wyszu­ka­ne

sło­wa, któ­re nie naświe­tlą fil­mu,
pro­stych histo­rii, błę­dów ani
nie wyja­śnią, ani nie będą ściem­niać.
W nich spo­czy­wa mi imię.

(Nie wybra­łam cię sama.)
Jest pojem­ne, może zbyt obszer­ne.
Może już się zgu­bi­łam, teraz tyl­ko
pro­szę – na wycią­gnię­cie ręki -
nie dawaj mi wię­cej?

Pociąg

Zabrał mnie pociąg, pociąg
nie odbie­rze od resz­ty. Nie mów,
że roz­kła­dy rąk nie obej­mą

mnie. Odbierz od sie­bie.
Popro­szę o bilet – do domu – to
jasne jest jak zamglo­na pio­sen­ka,

któ­ra tkwi pod chłod­ny­mi
pal­ca­mi. Doty­kam słów niczym
kla­wi­szy ryt­micz­ne­go powie­trza,

odde­chu pocią­gu. A Zbysz­ko­wi
z Bog­dań­ca sprze­daw­ca odpu­stów
opo­wia­da o fiol­ce z powie­trzem,

któ­re zba­wia. Bawię się ruchem
pal­ców, zapo­mi­nam, cze­go nie chcę:
to się nie uda­je. To jest przede mną
jak jesz­cze nie­ru­cho­my wiatr.