Zakłady holenderskie

[z roz­dzia­łu Przyszłość:retake (zakła­dy holen­der­skie)]

[1] Optional sampling; sonet podwójny (jest 2094, RJ kasuje ze starego backupu wspomnienia sprzed)
z Bedoesa, z Marty Podgórnik

matu­ra 2k14, puste ręce robo­ty;
idzie­my i jest nas pię­ciu, świat reagu­je na dotyk,
i każ­dy – mło­dy Rus­sell, i każ­dy – Ken­drick Lamar;
przed nami demon Laplace’a szki­cu­je tra­jek­to­rię;

kto opo­wie­dział wam przy­szłość jak owoc nie­zna­nej odmia­ny,
a jaka go zry­wa koniecz­ność? jest noc: poświa­ta ekra­nu
odpro­wa­dza was w było, uważ­na i czu­ła na dotyk;
na dys­ku demon Laplace’a odpro­wa­dza was wzro­kiem;

matu­ra 2k14, biblią jest chy­ba Šala­mun,
fau­stem Ken­drick Lamar; ekra­ny są już na dotyk,
powie­trze jesz­cze na tlen; przed nami demon Laplace’a
odry­so­wu­je mapę, pła­cze z każ­de­go powo­du;

że jeden z was, przy­naj­mniej, będzie was kaso­wał
w przy­szło­ści zle­pio­nej w kul­kę odle­głą i zim­ną jak Mars;
że rosła wam wte­dy przy­szłość jak owoc nie­zna­nej odmia­ny
i żaden nie miał poję­cia, i wszy­scy mie­li­ście czas;

noc jest, więc każ­dy – Šala­mun, każ­dy – Ken­drick Lamar;
za nami zero­we, przed nami dwu­dzie­ste, czas jest z bro­ka­tu,
łyka­na jest prze­strzeń, demon Laplace’a wykre­śla za nami powie­trze;

kto opo­wie­dział wam przy­szłość jak owoc nie­zna­nej odmia­ny,
a kto go pod­mie­nił na inny? kto was zamie­nił miej­sca­mi,
a kto pod­mie­nił miej­sca? jaki w was myślał mecha­nizm,
a jaki znał tra­jek­to­rie, czu­le pod­mie­niał wam kro­ki?

co jeden to Ken­drick Lamar, co przy­szłość to peł­na jak Mars,
co sen to lek­ki jak przy­szłość; w noc jak w pokój z wido­kiem
idzie­my i jest nas pię­ciu i cały świat dzia­ła na dotyk;

(jest noc i pię­ciu nas idzie i świat jest czu­ły na dotyk;
przed nami demon Laplace’a puste ma ręce robo­ty)

[z roz­dzia­łu Por­n­hub Ele­gies]

[0]

Gdzieś­kol­wiek jest, jeśliś jest, jakie cię nio­są łącza,

a jakie auto­stra­dy? Gdzieś mi się podzia­ła,

po jakich paskach postę­pu wyszłaś z tam­te­go poko­ju,

jaki­mi ser­we­ra­mi z mia­sta, jeśli wyszłaś,

ze sta­nu Maine jesie­nią jak z pustej szkla­nej kul­ki,

tym znik­nie­niem swo­im jakie kar­misz kame­ry

jede­na­ście lat póź­niej? W ilu prze­glą­dasz się lustrach

a na ilu mir­ro­rach? Gdzieś mi się podzia­ła,

ile zer i jedy­nek unio­słaś na rękach

a ile cie­bie unio­sło? Na ilu moni­to­rach

już cię nie odzo­ba­czą? Przez jede­na­ście lat stre­amu

jakie umar­łym śnią się przy­wi­dze­nia,

gdy trosk cię­ża­ry odrzu­ci­li z sie­bie?

Gdzie­kol­wiek jest, jeśli jest, jak daw­no zgu­bio­ne hasło

do nie­ak­tyw­nej sub­skryp­cji, czy wró­ci tam­to nagra­nie,

i na jakich ser­we­rach, i czy będziesz na nim?

Chcia­łem dla cie­bie wiersz i nie mam wier­sza dla cie­bie,

pełen nie­do­wie­rza­nia jak usu­nię­te cia­stecz­ko.

[z roz­dzia­łu Przy­szłość]

[6] Elon Musk podłącza się

Naj­pro­ściej w świe­cie: wyku­pić kon­to pre­mium
w naj­do­god­niej­szym ze świa­tów: zostać czę­ścią zamien­ną,
wymie­nić się za całość. - Kali­bruj, ściem­nia się.

I będziesz bił walu­tę, kupo­wał ukła­dy sło­necz­ne
jak kru­che zabaw­ki ze sznur­ka i szkła. Ze świa­ta wyj­ście
naj­prost­sze w świe­cie: wyku­pić kon­to pre­mium

tam, gdzie go wcze­śniej nie było; wypro­fi­lo­wać siat­ków­kę
na spek­trum VIP-only, dło­nie otu­lić sia­tecz­ką sen­so­rów
jak opa­rze­nia ban­da­żem. – Kali­bruj, ściem­nia się.

I będzie miesz­ka­ne pomię­dzy, gdzie­kol­wiek jest jakieś pomię­dzy,
któ­re się daje opła­cić. I śmier­ci już wię­cej nie będzie,
naj­pro­ściej w świe­cie: wyku­pisz kon­to pre­mium

w naj­śmier­tel­niej­szym ze świa­tów; tkan­ki zaple­ciesz w war­ko­czyk
z węgla, kapry­su i krze­mu, wysy­cisz jeden mecha­nizm
dru­gim, zmyśl­niej­szym i gład­szym. – Kali­bruj, ściem­nia się.

Co było zbit­ką neu­ro­nów, opusz­cza zbit­kę neu­ro­nów;
co było nie­opła­co­ne, daje się wresz­cie opła­cić
naj­pro­ściej w świe­cie. Wyku­pić kon­to pre­mium
w tym naj­lep­szym ze świa­tów.

- Kali­bruj, ściem­nia się.

[z roz­dzia­łu Dzie­sięć hym­nów dla smut­nych żab]

/trv/

Let the app lead the way!
z mate­ria­łów rekla­mo­wych Ube­ra

Dokąd, zie­lo­na wstąż­ko, prze­lew, a dokąd samo­chód?
Na ile wyce­nisz noce i jaką je miar­ką odmie­rzasz?
Jakie i w ilu dziel­ni­cach dzi­siaj pod­świe­tlasz dro­gi?

Na ile wyce­nisz noce i jaką je miar­ką odmie­rzasz,
skąd znasz dziel­ni­ce i dro­gi, jaka dyk­tu­je ci sieć?
Skąd znasz walu­tę i staw­kę, głę­bo­ko w kodzie dwój­ko­wym

jakie indie utu­lasz i jakie znasz ukra­iny?
Skąd znasz dziel­ni­ce i dro­gi, jaka dyk­tu­je ci sieć
nazwi­ska i reje­stra­cje, w jakich z nią mówisz języ­kach?

(na ile wyce­nisz noce i jaką je miar­ką odmie­rzysz,
i komu, zie­lo­na wstąż­ko, dro­gę, a komu czas?)

[z roz­dzia­łu Przy­szłość]

[3] Elon Musk odznacza kolonistów

dla Jan­ka Rojew­skie­go

Któ­rzy będą han­dlo­wać wodą i rudą krze­mu,
męscy i archa­icz­ni jak gaz ziem­ny i zło­to,
na drob­nej czer­wo­nej krop­ce stło­cze­ni jak w ser­cu poża­ru,

zła­pa­ni w obiek­tyw jak w son­dę i prze­sy­ła­ni na Zie­mię
jak prób­ki mar­sjań­skiej ska­ły, cze­ka­ją w rów­nym sze­re­gu.
Któ­rzy będą han­dlo­wać wodą i rudą krze­mu,

obda­rza­ni kre­dy­tem posłusz­nym i roz­ło­ży­stym
jak para skrzy­deł lub żagiel, pew­niej­szym i więk­szym od Zie­mi,
na małej czer­wo­nej krop­ce zamknię­ci jak w oku poża­ru,

wyna­gra­dza­ni haj­si­wem mno­gim jak galak­ty­ki,
cze­ka­ją w rów­nym sze­re­gu słu­cha­jąc świer­go­tu dro­nów,
męscy i archa­icz­ni. Jak gaz ziem­ny i zło­to

od daw­na nie­zna­ni na Zie­mi: nazwi­ska jak rasy zwie­rząt
wymar­łych przed stu­le­ciem, twa­rze jak z pierw­szej kon­kwi­sty,
na zim­nej czer­wo­nej krop­ce zmiesz­czo­ne jak w oku poża­ru.

Noszą­cy broń i dola­ry, cze­ka­ją w rów­nym sze­re­gu
któ­rzy będą han­dlo­wać wodą i rudą krze­mu:
męscy i archa­icz­ni jak gaz ziem­ny i zło­to,
na drob­nej czer­wo­nej krop­ce stło­cze­ni jak w ser­cu poża­ru.

[z zakoń­cze­nia]

/b/

z Dyla­na Tho­ma­sa

I śmierć nie będzie rzą­dzić nami,
mar­twi i nadzy jako żywi
u stóp i łok­ci nosić będą gwiaz­dy,
u stóp i łok­ci nosić będą memy, u stóp
i łok­ci nosić będą kot­ki pushe­en­ki, nosić
będą świa­tło, błę­kit­ne świa­tło z table­tów, z
moni­to­rów, smart­fo­nów, żół­te świa­tło z ekra­nów z fil­trem
błę­ki­tu, zara­sta­ją­ce oczy świa­tło Youtube’a oglą­da­ne­go nocą w łóż­ku, mia­ro­wo
tak­to­wa­ne świa­tło gier zręcz­no­ścio­wych w auto­bu­sach z pra­cy, i śmierć
nie będzie rzą­dzić nami,

i wszyst­kie japoń­skie czter­na­sto­lat­ki z Tum­bl­ra i wszy­scy
oglą­da­ją­cy je czter­dzie­sto­sied­mio­let­ni łotew­scy mecha­ni­cy kole­jo­wi u stóp i łok­ci
nosić będą gwiaz­dy,
i milion anon­ków z 4chana marzą­cych o sezo­nach, kasz­te­lach, zupeł­nie innych tęczach
i moc­niej­szych kar­tach gra­ficz­nych u stóp i łok­ci
nosić będzie gwiaz­dy, i śmierć nie będzie rzą­dzić nami,

zapeł­ni świa­tło, zale­je, zapcha wszyst­kie 1024 ser­we­row­nie Por­n­hu­ba, wszyst­kie
2048 ser­we­row­ni youtube’a, każ­de nagra­nie z egze­ku­cji zamie­ni
w loso­wy fil­mik z kot­kiem w ultraHD, każ­de nagra­nie Jor­da­na Peter­so­na
w jede­na­sto­go­dzin­ny cover Fran­ka Sina­try na wydrą­żo­nych słod­kich ziem­nia­kach,
zapeł­ni, zale­je świa­tło
i śmierć nie będzie rzą­dzić nami,

i prze­mie­nio­ne będą wszyst­kie cało­do­bo­we trans­mi­sje z mara­to­nów
panie­ro­wa­nia man­go,
wszy­scy mene­dże­ro­wie śred­nie­go i wyż­sze­go szcze­bla ze Skype’em wdru­ko­wa­nym pod
powie­ki, mar­twi i nadzy jako memy, i osło­ni ich świa­tło, i napeł­ni ich świa­tło, i napeł­ni
ich świa­tło, u stóp i dło­ni nosić będą świa­tło, i fil­trów
błę­ki­tu już nie będzie, i śmierć nie będzie rzą­dzić nami,

i śmierć nie będzie rzą­dzić nami,
i śmierć nie będzie rzą­dzić nami,