żal, może on

pokój z widokiem na puste podwórko

to byli podat­ni­cy, oni mają oczy
ustę­pu­ją­ce pal­com w przy­po­mnie­niu – tę noc
pomię­dzy cia­łem a ubra­niem,
jak gdy­by sami żyli, a to ja

dotkną­łem two­ich oczu
i odwró­ci­łem się, jak gdy­by ktoś szep­nął
ara­be­la! ara­be­la! –
i przy­wo­ły­wał mnie śmie­chem,

gwizd­nię­ciem

sen agaty

kobie­ta nio­sła tobo­łek,
a w tym toboł­ku były zmar­łe dzie­ci
i gło­wa z drew­na, pamiąt­ka.
dzwon z drew­na. cza­sem tyle potrze­ba ci wie­dzieć o śnie,

ile o śmier­ci – w środ­ku tej gło­wy
pochy­lo­ne pismo, wyprze­da­wa­nie szmat
i majęt­no­ści, nagłe szar­pa­nie się z ulgą,
pijań­stwo. ale to inna mapa,

rów­nie uprzej­ma. jak płe­twa,
zanim wynu­rzy się z wody,
nabie­rze kształ­tu linii papi­lar­nych
i zacznie liczyć pie­nią­dze w kie­sze­ni. albo

ina­czej – nie ma jej
w moim oku patrzą­cym, gład­kim,
jak­bym je w skle­pie kupił
i upy­chał w nim brud, tam­tą histo­rię

naj­trud­niej­sze­go prze­kła­du:
ja – ty.
przy­pad­ko­we­go odkry­cia:
ludzie umie­ra­ją

ziemia

dokąd tam­ta zie­mia zabra­ła męż­czyzn
wra­ca­ją­cych do domu przez bra­mę
sta­cji hodow­li roślin ogrod­ni­czych o zmierz­chu,
dokąd rze­ka zanio­sła rudą dziew­czyn­kę,

jak moż­na było tam powró­cić,
nie wiem. pamię­tam nara­dy,
nara­sta­ją­ce kło­po­ty z orien­ta­cją w tere­nie,
kon­kla­we nad jezio­rem i pły­wa­nie w nim,

i wra­ca­ją­cą póź­niej wście­kłość,
zamy­śle­nie – żyję, ponie­waż nie­na­wi­dzę zie­mi pod sobą
ani nad sobą, choć uno­szą­ca się w powie­trzu
rzu­ca mój cień

nad stawem jasnowidzenia

czło­wiek uczą­cy ludzi
głu­pie­je sam

pomię­dzy nami zapa­da­ła noc,
zmierzch han­dlu deta­licz­ne­go,
męż­czyź­ni-kar­ły, śpie­wa­ją­cy pieśń o piłach ręcz­nych,
piłach tar­czo­wych i nudzie bez gra­nic,

wychy­la­li się z lasu i macha­li coraz wyżej łapa­mi,
i wywra­ca­li ocza­mi, żeby słoń­ce spa­dło
nad sta­wem jasno­wi­dze­nia.
choć spa­dło za sto­do­łę

(a ich gesty nic nie mówi­ły
ani język zro­bio­ny z mydła). a tak
pomię­dzy nami – weszło mię­dzy drze­wa,
gdzie ludzie zakła­da­ją rodzi­ny,

a życie nie chce modu­la­cji gło­su,
ale pożą­da ciem­no­ści, jeb­nię­cia

szkło w inkubatorze

alko­ho­lik umie­ra cały­mi lata­mi,
a cza­sem w jed­nej chwi­li – tak prze­kła­da­ją rosyj­scy tłu­ma­cze
chrzęst szkła w inku­ba­to­rze. nie nade­szła do mnie
two­ja wia­do­mość, listów two­ich

jesz­cze nie spa­li­łem – mogę
pamię­tać. mogę zapo­mi­nać. jak dziec­ko,
kie­dy skła­da na ręce uko­cha­nej mat­ki
swój splą­ta­ny kłę­bu­szek weł­ny

albo się wkur­wia. jak ja –
zno­wu idę po oran­ża­dę do skle­pu, prze­bie­gam po żwi­ro­wej ścież­ce,
każ­de­go roku. jesz­cze mogę
przy­się­gać. mogę pro­sić – o to

albo o jakieś inne nic. jak ty
uro­słaś. jesz­cze mnie tutaj trzy­ma
two­ja ręka – oddy­cham po to, byś ty bie­gła obok

szermierze na wózkach

zatrzy­ma­łem się w sierp­niu naprze­ciw męż­czyzn,
dwóch szer­mie­rzy na wóz­kach inwa­lidz­kich,
i popa­trzy­łem im w oczy, a były jak płyn
ze sta­re­go czło­wie­ka – alko­hol (poza jego imie­niem
nie wia­do­mo nic)

ci, któ­rzy dziś są śle­pi,
pozo­sta­ną śle­pi na zawsze – szep­nę­li
i odda­li­li się na jakiś czas,
i nie było miło­ści w tym cza­sie

jak­by nie potra­fi­li oddać nic
nigdy niko­mu (czło­wiek nie­po­tra­fią­cy –
tak zapa­mię­ta­łem). dwóch męż­czyzn,

dwóch szer­mie­rzy na wóz­kach inwa­lidz­kich w nocy,
przez wycie, wście­kłość i mnie zapi­sa­nych –
tam­te­go lata posta­rza­łem się

pomysł nocy na mnie

a umie­ra­jąc, bał­bym się trzech rze­czy –
tego, co było zawsze jak­by poza mną,
tego, że przyj­dzie po mnie kie­dyś inna mowa,

i tego, że sam żyłem wyłącz­nie dla sie­bie,
a noc, w któ­rej przez roz­tar­gnie­nie zanu­rzy­łem ręce,
była począt­kiem i koń­cem nie moje­go cia­ła

i mia­ła na mnie pomysł –
w nocy jest mnie kil­ku