Zimna książka

Umowa niewiązana

DS

Jaki ten świat nie­chluj­ny, spra­wia tyle zło­ści
Zupeł­nie nie­po­trzeb­nie Zapew­ne z miło­ści
Poga­si­ły się świa­tła i nad każ­dym gro­bem
Roz­gry­wa się pry­wat­ka, ale tyl­ko w sobie.

Boję się mró­wek. Pają­ki już ścier­pię. Pocisk
odbił się od żeber. Srebr­ne skraw­ki. Wyglą­da
na lateks. To nie są zwy­kłe mrów­ki mia­ła je
na twa­rzy. Ist­nie­je rze­czy­wi­stość, w któ­rej się

kocha­my. Ist­nie­je rze­czy­wi­stość, w któ­rej ktoś
nie umarł, wyje­chał i po pro­stu nie chciał już
wró­cić do pra­cy.

Krakowskim targiem

Two­je pół, moje pół – wyj­dzie­my na zera
Nucę sobie pod nosem, że chcę boha­te­ra
A prze­cież chcę przy­pad­ku, niech zda­rza się
Teraz, we wszyst­kich odmia­nach; zaraz
Zanim zmilk­nę ciut zawsty­dzo­na ero­tycz­nym fil­mem
Któ­ry kadru­je nas w osob­nych łóż­kach.
Dobrze zga­du­jesz: i dama, i wróż­ka.

A kie­dy film pło­wie­je na wie­czy­stych taśmach,
Na łąkach i na łączach, nigdy nam nie danych,
(Nie, panie pro­fe­so­rze, nie znam swo­ich danych)
Nigdy nie poznam i nie skry­ję żalu, bo po co
Się pozna­wać, kie­dy już się zna­my?

Może w pią­tek, na balu, wymie­ni­my kar­net
I może choć raz będziesz porząd­nie pija­ny,
Żeby powie­dzieć: Skar­bie,
Jak zwy­kle masz rację; przez akla­ma­cję
Wróż­ka powró­ci do damy.

Lecz nagle zni­czyk żalu, cią­gle tli się we mnie;
Owszem, na balu było przez chwi­lę przy­jem­nie,
Lecz chwi­la, jak to chwi­la, już poszła się paść
Do spół­ki z owiecz­ka­mi z pod­ha­lań­skich hal.
Cytu­ję wła­sne wier­sze; cza­sa­mi, przez sen:
Tyl­ko dym jest powie­trzem, tyl­ko noc jest dniem.

Na dworcach

Pytasz: jak to moż­li­we, wypić litra, skar­bie, zjeść wiel­ką golon­kę, tań­czyć
do upa­dłe­go, ste­po­wać z taką mon­stru­al­ną, żabią ością w gar­dle, wra­cać
na tar­czy, ale nie potra­fisz znieść swo­jej wali­zecz­ki cie­kły­mi scho­da­mi?

Odpo­wia­dam: mam w lewej ręce nie­da­le­ko ser­ca spo­ro meta­lu,
Nikiel, miedź i tytan w pakie­cie, co nie­ba­wem przy­da mi się,
gdy zechcę prze­sta­wić Ci szczę­kę, na co mam, uko­cha­ny, ogrom­ną ocho­tę.

Pijawki

Chry­stu­sie Naza­reń­ski, bo do Cie­bie mówię,
przez dwie noce nogi bola­ły mnie tak noż­nie,
że zapra­gnę­łam umrzeć wspo­sób nowo­cze­sny.
Meto­dy wie­lo­miej­skie przy­nio­sły zba­wie­nie;
osiem tłu­stych pija­wek śpi teraz w sło­iku
na szaf­ce noc­nej. To są moje sio­stry – albo –
jeśli tak wolisz – moi bra­cia krwi.

Ja Ciebie też

Tej nocy Two­je naj­szczer­sze wyzna­nie. Zaczy­na­łeś od ust,
a ja nad­sta­wia­łam woło­we policz­ki. Nale­ga­łeś
na wyga­sze­nie świa­tła, zamy­ka­łam oczy. Mie­li­śmy być jak
Sid i Nan­cy, mie­li­śmy, byli­śmy przez moment.
Nie­chaj Two­je następ­ne nie czy­ta­ją wier­szy przed snem
ani przez sen; niech przę­dą zasło­nę z paję­czyn,
welu­ro­wą, wiecz­nie zarę­czo­ne, niech bro­dzą w kwa­sie
mlecz­nym i palą wrze­cio­na w celu­lo­idzie wspo­mnień,
kie­dy wró­cisz po mnie, i wiem, że to nie będzie
kur­tu­azyj­na wizy­ta: pif-paf, Zro­bisz, że zapo­mnę.

Wykluczeni ludzie

A zatem zosta­li­śmy wyklu­cze­ni. Popatrz, jaka zie­lo­na tra­wa. Jak mi
tutaj dobrze. Nie będę już mieć dzie­ci, wybacz, wresz­cie wyznam,
powiedz­my, całą praw­dę. Pier­ścio­nek był lip­ny, a po lekar­stwach zawsze
mi nie­do­brze.

Zgu­bi­łam się w tej mlecz­nej mgle, były jakieś drze­wa, może krze­wy,
któ­re zazna­cza­łam skraw­ka­mi suk­ni. Stop: nie noszę sukien. Było
metro, gwałt, kra­dzież port­fe­la. Poli­cyj­ny serial w tele­wi­zji Puls.
Wyje­cha­łam nad morze, bo stam­tąd się wzię­łam. Wywia­ło mnie nad
morze, bo tam jest odpo­wiedź.