Znikanie

Spóźniona odpowiedź

Zapy­ta­łeś mnie
czy pisać wier­sze
i nie wiesz
cze­mu mil­czę

idąc polną dro­gą
uli­cą nie­zna­ne­go mia­sta
ścież­ką cmen­tar­ną
do gro­bu mat­ki
mówi­łem do sie­bie

więc to tak
tak się pła­ci
za wszyst­ko
za co
za nic
więc to tak

poeta zosta­je sam
w poko­ju hote­lo­wym
wień­cu lau­ro­wym
ten dru­gi
w czap­ce bła­zeń­skiej
w celi wię­zien­nej
roz­glą­da się za sznu­rem
nad wiel­ką wodą
w domu obłą­ka­nych

myślał że pisząc wier­sze
obej­mu­je kobie­tę
rodzi­nę kraj
całą zie­mię

ktoś trze­ci z nas się śmie­je

dopie­ro na koń­cu
dowiesz się
co to jest poezja
paź­dzier­nik 1980

kamień filozoficzny

trze­ba uśpić
ten wiersz

zanim zacznie
filo­zo­fo­wać
zanim zacznie

roz­glą­dać się doko­ła
za kom­ple­men­ta­mi

powo­ła­ny do życia
w chwi­li zapo­mnie­nia

uczu­lo­ny na słów­ka
spoj­rze­nia
szu­ka ratun­ku
u kamie­nia
filo­zo­ficz­ne­go
prze­chod­niu przy­śpiesz kro­ku
nie pod­noś tego kamie­nia

tam się wier­szyk bia­ły
nagi
prze­mie­nia
w popio­ły

2002–2003

dom lalek

w dom­ku lalek
nikt nie cho­ru­je
nikt nie umie­ra
nikt się nie rodzi

na kuch­ni sto­ją garn­ki i ron­dle
w któ­rych Nic się gotu­je
nic się nie przy­pa­la
nikt nie krzy­czy
„wyki­pia­ło mle­ko!”
wiecz­ne mle­ko
nie wyla­tu­je z garn­ka

kotek mle­ka nie chłep­ce
bo to wiecz­ny kotek

nic się nie dzie­je

w tym dom­ku wszy­scy są
szczę­śli­wi uśmiech­nię­ci
niko­go nie boli brzu­szek
nikt nie gry­ma­si nie cho­wa
do kie­sze­ni szpi­na­ku ani kasz­ki
nikt do niko­go nie mówi
zegar nie mie­rzy cza­su
bo tu nie ma cza­su

ktoś Wiel­ki dał lal­ce
rącz­ki i nóż­ki
i gło­wę bez mózgu
oczy i rzę­sy ustecz­ka i ząb­ki
przy­kle­ił uśmiech bez­tro­ski

dał locz­ki i wło­ski
i nosek boski
zapo­mniał dać mowę
i duszę i trwo­gę
i tro­ski

ale ludzie opo­wia­da­ją
że w nocy w domu lalek
sły­chać było płacz śmiech
i zgrzy­ta­nie zębów

Domek zamknię­to
i opie­czę­to­wa­no
lal­ki zaczę­ły umie­rać

wrze­sień 2005

Propozycja druga

Utwór
skoń­czo­ny
trze­ba zła­mać
a kie­dy się zro­śnie
jesz­cze raz łamać
w miej­scach gdzie sty­ka się z rze­czy­wi­sto­ścią
usu­nąć ele­men­ty łączą­ce
przy­pad­ko­we
któ­re pocho­dzą z wyobraź­ni
pozo­sta­łe powią­zać
mil­cze­niem
lub zosta­wić roz­wią­za­ne
po skoń­cze­niu
utwo­ru
usu­nąć fun­da­ment
na któ­rym się opie­ra
– ponie­waż fun­da­men­ty
ogra­ni­cza­ją ruch –
wte­dy kon­struk­cja
unie­sie się
i będzie
przez chwi­lę lecia­ła
nad rze­czy­wi­sto­ścią
z któ­rą wresz­cie
się zde­rzy
zde­rze­nie
będzie począt­kiem życia
utwo­ru nowe­go
któ­ry jest obcy rze­czy­wi­sto­ści
zaska­ku­je ją
roz­bi­ja
prze­kształ­ca

i sam ule­ga
prze­kształ­ce­niu

Od jakiegoś czasu

Od kil­ku lat
pro­ces umie­ra­nia poezji
jest przy­śpie­szo­ny

zauwa­ży­łem
że nowe wier­sze
ogła­sza­ne w tygo­dni­kach
ule­ga­ją roz­kła­do­wi
w cią­gu dwóch trzech godzin

umar­li poeci
odcho­dzą szyb­ciej
żywi
wyrzu­ca­ją ze sie­bie
w pośpie­chu
nowe książ­ki
jak­by chcie­li zapchać papie­rem
dziu­rę

* * *

Pró­bo­wa­łem sobie przy­po­mnieć
ten pięk­ny
nie napi­sa­ny
wiersz

ukształ­to­wa­ny w nocy
pra­wie doj­rza­ły
zanu­rzał się
roz­ta­piał w świe­tle dnia
nie ist­niał

wiersz był praw­do­po­dob­nie
wier­szem o sobie samym
jak per­ła
jest opi­sem per­ły
a motyl opi­sem moty­la

chwi­la­mi czu­łem go na języ­ku
i nie­spo­koj­ny cze­ka­łem
na prze­mie­nie­nie
w sło­wo

ten gasną­cy
w świe­tle dzien­nym wiersz
ukrył się w sobie
tyl­ko cza­sem zalśni

ale nie wycią­gam go
z ciem­nej głę­bi­ny
na pła­ski brzeg
rze­czy­wi­sto­ści

1982