żywe linie nowe usta

Zadanie 13.

Opie­kun zapla­no­wał zmia­nę pie­lu­cho­maj­tek 77-let­nie­mu pacjen­to­wi. Po zdję­ciu spodni od piża­my pacjent zaczął krzy­czeć, kur­czo­wo chwy­cił się dra­bi­nek. Co w tej sytu­acji powi­nien zro­bić opie­kun?

A. Odcią­gnąć ręce pacjen­ta od dra­bi­nek i zacząć wyko­ny­wać zapla­no­wa­ne czyn­no­ści;
B. Uspo­ko­ić pacjen­ta i roz­po­cząć czyn­no­ści po wyci­sze­niu jego emo­cji;
C. Zasto­so­wać wobec pacjen­ta środ­ki przy­mu­su bez­po­śred­nie­go;
D. Zre­zy­gno­wać z wyko­ny­wa­nia zapla­no­wa­nych czyn­no­ści.

Co to za struk­tu­ra. Nie mia­łem tego zęba wcze­śniej. To cięż­ka fuszer­ka z ich stro­ny. Wycho­dzi z dzią­seł, ale nie może wejść do gło­wy, gdzie mam pocho­wa­ne. Nie znaj­dą. Nie wystar­czy wydaj­nie. Jesz­cze kana­ła­mi róż­ny­mi w zębie. To z zębów mówią jak wydaj­nie. Gło­wa obec­na jest na dużym ekra­nie. Na pla­cu było nazwi­sko. Myślą, że moje. Peiper. Czy to jest spój­nie? Oni nie wie­dzą, że ja to robię. Ich odlew­nie nie wie­dzą, kim jestem. Mogą oprzy­rzą­do­wy­wać. Wie­lo­funk­cyj­nie obgo­to­wa­ne w gło­wach mają wydaj­nie. Ja nie mam gło­wy. To roz­kaz. Scho­wa­na mię­dzy ludz­ki­mi czę­ścia­mi przed nimi zdań. Jesz­cze mam. Ząb wyrwę.

Czło­wiek patrzy na świat jak na syna. Źró­dło biał­ka. Wyre­gu­lo­wu­je­my bro­ma­ze­pam alpra­zo­lam i klo­ra­ze­pat pły­ta­mi cera­micz­ny­mi z Casto­ra­my. Parów­ki na rusz­to­wa­niach z Aldi­ka po kil­ku ope­ra­cjach krwa­wie­nie z geni­ta­liów dzia­ła­ją­ce na forum. Czło­wiek patrzy na syna jak krad­nie w Gdań­sku ze śmiet­ni­ka na moni­to­rin­gach bez bez­po­śred­niej per­cep­cji. Fil­try spa­li­no­we mon­tu­ją w dwu‑, trzy komo­ro­we okna PCV twój śpiew. Bło­to w uzę­bio­nej pie­śni. Lepiej widać co na zewnątrz rze­czy­wi­sto­ści w swej imma­nent­nej inno­ści świa­tło łóż­ka z pacjen­tem. Budzi­łem kie­dy jesz­cze był mały w żywym pato­sie kon­struk­cji. Jestem. Czło­wiek patrzy na świat jak na wiel­ko­prze­my­sło­we­go syna w pro­gra­mach lecze­nia zespo­łu abs­ty­nen­cji w Jaśle. Ser­ce nie może poczuć. Arma­to­rem jest ten kto we wła­snym imie­niu upra­wia żeglu­gę stat­kiem łączy fale kom­po­tu z mode­la­mi zarob­ku. Kil­ka tysię­cy zło­tych ulo­ko­wa­nych w związ­ku z dzia­ła­niem prze­ciw­dr­gaw­ko­wym uda­ło się uwol­nić do recep­to­rów. Odpo­wie­trza­nie krzy­wizn nie­zgod­nie z ich zasto­so­wa­niem w świe­tle wcho­dzą­cych prze­pi­sów. Czło­wiek patrzy na świat jak na syna w prze­cią­gu far­ma­ceu­ty­ków. Kurie­rzy jeż­dżą rowe­ra­mi na komu­nię żeby się zna­leźć i doszu­ku­ją róż­nej maści w spodniach dzwo­necz­ki. Ogło­szo­ny alarm dla mia­sta War­sza­wa wisiał w necie jak tysią­ce innych tre­ści zna­le­zio­nych pod boaze­rią. Czło­wiek patrzy na świat jak na syna wycho­dzą­ce­go z arma­tu­ry tere­nów zie­lo­nych. Czło­wiek patrzy na świat. Czło­wie­czy roz­twór syna. Syk. Antoś sika.

Nikt już nie wycho­dzi. Nie wyglą­da. Tor­biel zamiast roz­wi­nąć czy­ste. To oczy­wi­ste, któ­re daje­my im, żeby jedli, czy­nią nam swo­bo­dę słod­ką. Przy­po­mnij sobie let­ni­ska. Z góry przy­ję­te tema­ty może jedy­nie buj­ny auto­ma­tyzm bez tro­ski. Odby­wa­ją­cy się za dziec­ka. Ma to być. Oj prze­stań luź­no­ścia­mi roz­bić. Basen pod poślad­ki cho­re­go. A jed­nak ja w jak naj­bar­dziej auto­ma­tycz­nej posta­ci. Nie­wąt­pli­wie pie­lu­cho­majt­ki do pojem­ni­ka na odpa­dy medycz­ne wol­ne od wpły­wu wszel­kiej woli kie­row­ni­czej notu­ją­ce życie psy­chicz­ne. Obluź­nij jaką­kol­wiek pomoc­ni­czą w spo­sób jak naj­da­lej idą­ce. Pozo­sta­ją ślad. Prze­ja­wia­ją przyj­mu­je. Nie są za cia­sno lub za luź­no zapię­te. Nie wie­my. Jesteś jesz­cze mło­dy. Waha­nia przed kro­kiem w nie­zna­ne. Wiel­ki dyle­mat. Uśmie­cham się, bo jesteś pięk­ny.

Robią wydaj­nie. Z każ­de­go domu robią wydaj­nie. Orga­no­lep­tycz­nie sta­wia­ją w trzu­st­ce ser­wer. Robią wydaj­nie z domu. Nada­wa­ne tanecz­ne gwiaz­dy zro­bio­ne wydaj­nie z ante­ny. Koj­ce to tele­tur­nie­je. Gasną­ca w pół­ob­ro­cie gał­ka. To się nie dzie­je, to spo­tkań roz­wi­dlo­nych wydaj­nie. Pię­tro­we silo­sy sprzę­ga­ne z kwa­sem glu­ku­ro­no­wym. Robią z domu na pew­no śród­je­li­cie, bo stam­tąd docho­dzą klik­nię­cia. Dzie­je za ścia­ną, to moż­na usły­szeć, jak wydaj­nie ze ścian szcze­li­no­wych brzu­cho­mów­ców. Nie kry­ją tego. Z kąta oka w kąt bar­dziej wydaj­nie oglą­da­ne niż kie­dy­kol­wiek. Zarżną, żeby tyl­ko było. Wydaj­ne syn­tag­ma­sta­ty­ki oro­fa­cjal­ne.