Legia Legia lublin

Legia Legia lublin

war­sza­wa wschod­nia (legia jak:
Ala ma kota a Bar­tek? Bar­tek
ma bra­ta pilo­ta

Dęblin (legia legia legia

Bar­tek ma bra­ta pilo­ta (lublin
war­sza­wa wschod­nia) a Ala? Don­bas

Ala ma (legia Don­bas Don­bas Don­bas (jak
wej­dą ruscy pierw­szy pode­rwie się dęblin)
(kota) jak

wej­dą ruscy pierw­szy
pode­rwie się dęblin

{Wszy­scy}

Jak wej­dą ruscy pierw­szy
pode­rwie się dęblin jak wej­dą ruscy
pierw­szy pode­rwie się
lublin war­sza­wa wschod­nia lublin wschod­nia

Wiersz zaczy­na się i koń­czy w pocią­gu. Nie­wie­le wte­dy mówi­łem, jesz­cze mniej niż teraz, a mimo to chcie­li się ze mną zaprzy­jaź­nić wszy­scy towa­rzy­sze podró­ży, z któ­ry­mi ja aku­rat zaprzy­jaź­niać się nie chcia­łem. Ale nie pro­te­sto­wa­łem, mia­łem za sobą cało­dzien­ną podróż pocią­giem TLK rela­cji Wro­cław Głów­ny – War­sza­wa Wschod­nia, a przed sobą pół nocy w pocią­gu TLK rela­cji War­sza­wa Wschod­nia – Lublin.

Na kola­nach sie­dzą­cej naprze­ciw mnie pary spa­ło ich dziec­ko, ojciec zaj­mo­wał pół­to­ra sie­dze­nia, mat­ka całe, jak myśmy się tam pomie­ści­li w tyle osób, w lecie? A oni wręcz zado­wo­le­ni, w prze­dzia­le wysia­dło świa­tło, mąż obej­mo­wał żonę, wszy­scy spo­ce­ni, spod bluz­ki na ramiącz­kach wysta­wał jej bia­ły sta­nik, on tam opusz­czał rękę i ści­skał ją za cycek, a ona pod­ska­ki­wa­ła wte­dy z piskiem, ale był to chy­ba rado­sny pisk, dziec­ko budzi­ło się, zasy­pia­ło, ojciec ryczał ze śmie­chu i pusz­czał do mnie oko, a potem zno­wu, i zno­wu, cho­ciaż nic nie mówi­łem. Im bar­dziej nic nie mówi­łem, tym wię­cej miał dla mnie sym­pa­tii. Poczę­sto­wał mnie nawet piwem i zapro­sił do domu.

Współ­pa­sa­żer z lewej – kory­tarz – chciał mnie z kolei poczę­sto­wać skrę­tem, ale nie miał, bo wra­cał z testów do Legii i myślał, że ja na pew­no mam. Z Fran­cji. I zaraz zapy­tał, o jakiej ja pomy­śla­łem Legii. Bo cho­dzi­ło o tam­tą Legię. On nie miał, ponie­waż nie moż­na, był zresz­tą już któ­ryś raz i za każ­dym razem to samo mu powie­dzie­li: że jesteś zaje­bi­sty, kur­wa, naj­lep­szy i byśmy cię bra­li, chce­my cię brać, ale ci kur­wa, zio­ło w moczu wycho­dzi, mari­hu­ana, więc nie pal, przy­jedź do nas za rok, to cię weź­mie­my, bo jesteś zaje­bi­sty. I tak mu mówią w kół­ko.

A wte­dy chło­pa­czek, któ­ry sie­dział naprze­ciw tego z Legii i od godzi­ny wpa­try­wał się w Kodeks postę­po­wa­nia admi­ni­stra­cyj­ne­go, cho­ciaż w prze­dzia­le było pra­wie zupeł­nie ciem­no, powie­dział, że ma tu bra­ta pilo­ta – mija­li­śmy Dęblin – i jak wej­dą Ruscy, to wte­dy pierw­szy pode­rwie się Dęblin. Pierw­szy, zanim to poda Inter­net. Tak jest, kur­wa, pierw­szy Dęblin, zaczął krzy­czeć mój przy­ja­ciel od piwa, nie prze­sta­jąc macać swo­jej żony. „A widzie­li­ście Don­bas Defen­ders?” ‒ zapy­tał, wycią­ga­jąc tele­fon, ale nie łado­wał się Youtu­be. I tak dalej, do same­go Lubli­na, czy Ruscy wej­dą do nas, a jak wej­dą to do kie­dy. A niech, kur­wa, wcho­dzą, jak chcą, niech sobie wcho­dzą. Jak chcą, to, kur­wa, zapra­sza­my. Zoba­czy­my, jak wcho­dzą. Zoba­czy­my, kur­wa, zapra­szam.

Youtu­be się wte­dy nie zała­do­wał, ale każ­dy, kto oglą­dał w tam­tym cza­sie tele­wi­zję, widział rela­cje z ukra­iń­skiej woj­ny. Po trans­mi­sji z Don­ba­su czy Ługań­ska poja­wia­li się w stu­diu poli­ty­cy par­tii rzą­dzą­cej, któ­rzy zapew­nia­li, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską, poli­ty­cy par­tii opo­zy­cyj­nych, któ­rzy zapew­nia­li, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską, tłu­ste twa­rze, któ­re mówi­ły, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską, szczu­płe twa­rze, któ­re mówi­ły, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską, twa­rze o rysach wul­gar­nych, któ­re zapew­nia­ły, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską, twa­rze o deli­kat­nych rysach, któ­re zapew­nia­ły, że pol­ska armia jest przy­go­to­wa­na na ewen­tu­al­ną agre­sję rosyj­ską. Twa­rze for­mo­wa­ły pochód, w któ­rym krzy­cza­ły i ska­ka­ły. Hop. Pochód wyska­ki­wał z tele­wi­zo­ra na dywa­ny naszych salo­nów, hop, zni­kał w przed­po­ko­ju, wycho­dził na uli­ce, stam­tąd na dwo­rzec, tram­wa­jem linii 2 lub auto­bu­sem 146, hop, a z dwor­ca pocią­ga­mi na wschód, zachód i na pół­noc. Hop. Kto nie ska­cze?

Doje­cha­li­śmy o świ­cie. Posze­dłem na Sta­re Mia­sto. Było zupeł­nie pusto. Na murze przy­kle­jo­no bia­ły pla­kat z prze­kre­ślo­nym czoł­giem i pod­pi­sem: „Stop mili­ta­ry­zmo­wi”. Całe Sta­re Mia­sto było ich peł­ne. Wisia­ły na murach, mur­kach, na zna­kach dro­go­wych. Ale to łatwa puen­ta, dla­te­go nie ma jej w wier­szu. Jest to puen­ta podró­ży z War­sza­wy Wschod­niej do Lubli­na, całe szczę­ście. Tym­cza­sem ta histo­ria kur­su­je na tra­sie Lublin – War­sza­wa Wschod­nia, ponie­waż w takich sytu­acjach wiersz musi oka­zać się, za każ­dym razem, nie orzeł­kiem, a resz­ką.