Ballady z pogranicza

O tym, jak żyzne bywa­ją kul­tu­ro­we i języ­ko­we pogra­ni­cza, wia­do­mo nie od dziś. Kata­rzy­na Szwe­da udo­wad­nia, że wciąż moż­na zebrać z nich wier­szo­wy plon. Jej nie­po­ko­ją­ce, czę­sto praw­dzi­wie przej­mu­ją­ce zapi­sy ukła­da­ją się w szcze­gól­ne­go rodza­ju pró­bę arche­olo­gii pamię­ci. A przy tym – co z poetyc­kie­go punk­tu widze­nia naj­waż­niej­sze – w dość skon­den­so­wa­nym ima­gi­na­rium tej, powiedz­my, sagi dzie­ją się czę­sto­kroć rze­czy nader inte­re­su­ją­ce i wia­ry­god­ne języ­ko­wo. Oczy­wi­ście, to przy­szłość zde­cy­du­je, czy Kata­rzy­na Szwe­da oka­że się poet­ką nie tyl­ko jed­ne­go tema­tu, lecz napraw­dę war­to posłu­chać tego, co ma do powie­dze­nia już dziś.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry