BEZ KOMENTARZA

Prze­rzu­cam wier­sze, skła­da­ją­ce się na Wszyst­ko, żeby wybrać jakieś dwa, nada­ją­ce się do sko­men­to­wa­nia, i widzę, że jest to trud darem­ny. Nie ma cze­go komen­to­wać, nie ma cze­go dopo­wia­dać. Więc żeby nie psuć tego pro­mo­cyj­ne­go rytu­ału, jaki obo­wią­zu­je w Biu­rze Lite­rac­kim, przy­cho­dzi mi do gło­wy, żeby auto­ko­men­ta­rzem opa­trzeć nie dwa wier­sze, jak życzył sobie Wydaw­ca, a całe Wszyst­ko.

Poczy­na­jąc od jesie­ni 2004 roku, wier­sze mi się nie pisa­ły, co mia­ło pew­nie zwią­zek z nowy­mi obo­wiąz­ka­mi, jakie nie­ocze­ki­wa­nie na mnie spa­dły. Kie­dy się tro­chę odblo­ko­wa­łem, zapi­sy­wa­łem je w kom­pu­te­rze w kata­lo­gu, któ­ry nazwa­łem „wszyst­ko”. Gdy trosz­kę się ich uzbie­ra­ło, zaczą­łem się zasta­na­wiać nad tytu­łem nowe­go tomi­ku. I nic mi nie przy­szło do gło­wy poza nazwą tego kata­lo­gu. Czyż taki tytuł cie­niut­kie­go tomi­ku uka­zu­ją­ce­go się po sied­miu gru­bych tomach utwo­rów zebra­nych nie jest wdzięcz­nym żar­tem? Pew­nie był­by wdzięcz­niej­szym, gdy­by ta ksią­żecz­ka dość nie­ocze­ki­wa­nie w koń­co­wej fazie nie przy­ty­ła.

Jak wszyst­ko, to wszyst­ko – jeśli Czy­tel­ni­cy znaj­dą w tym tomi­ku wier­sze kiep­skie, to prze­cież zosta­li tym tytu­łem też uprze­dze­ni. Czy odkry­ją, jaką rolę w moim zamy­śle mia­ły one peł­nić, tego już nie wiem. Jak nie wiem do koń­ca, czy rze­czy­wi­ście ją peł­nią.