Błądzę i chcę dalej błądzić

Nie mam żad­nej pew­no­ści, czy ją rozu­miem. Nie jestem pewien, czy się z nią zga­dzam. Nie wiem, jak to się ma do moje­go życia i do życia na zie­mi. To chy­ba nie o mnie i nie o ludziach, któ­rych znam. Nie jestem pewien, czy lubię jej boha­te­rów. Nie wiem, co dokład­nie czu­ję, kie­dy o nich czy­tam, i nie wiem, co myśleć po ukoń­cze­niu lek­tu­ry. Nie wiem, co będzie dalej.

Pro­za Karo­li­ny Kra­sny daje mi nie­pew­ność i to w niej cenię naj­bar­dziej.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.