„dla mgły, dla pustyni”

dla mgły, dla pustyni

nie ma już prąż­ka sre­bra,
prze­bie­ga­ją­ce­go po zaśnie­żo­nych wize­run­kach
agne­thy i fri­dy w tele­dy­sku. ciem­ność żło­bią­ca ska­zy
i czy­stość – nie ma już dwóch sióstr w pędzie,
w pozo­sta­wia­niu. pió­ra spa­da­ją
do rowów melio­ra­cyj­nych,
wiatr potrą­ca wisiel­ca,
ścią­ga z nie­go skó­rę.
wyspa­łeś się? – szep­cze.
okrut­nie pra­cu­je­cie, samot­ni,
dla mgły, dla pusty­ni

Tele­dy­ski Abby, Fer­nan­do i Chi­qu­iti­ta, odtwa­rza­ne wie­le lat temu z kaset video, z nie wia­do­mo któ­rej kopii nie wia­do­mo ile razy przed­tem i przez kogo oglą­da­nej – obraz tak dygo­tał i śnie­żył, jak­by Fri­da, Agne­tha, Bröjn i Ben­ny wszyst­kie swo­je kli­py nakrę­ci­li w zimie. Bröjn i Ben­ny nie poja­wia­ją się w wier­szu. Gru­bi i bro­da­ci, w tej śnież­nej zadym­ce przy­po­mi­na­li parę Yeti.