Dom wad

Wier­sze Julii Miki są zapi­sem sta­nów, któ­re przy­na­le­żą spe­cy­ficz­nym polom ludz­kim i mate­rial­nym. Pola takie nazwał­bym „wie­lo­ścio­wy­mi”: pod pre­sją wie­lu bodź­ców są w sta­nie cią­głej rekon­fi­gu­ra­cji, a wynik ich bada­nia jest zawsze już nie­ak­tu­al­ny. Są to sta­ny życia ludz­kie­go, któ­re wyprze­dza­ją i roz­sa­dza­ją insty­tu­cje powo­ła­ne do jego opi­su i kate­go­ry­za­cji.

Utwo­ry te prze­twa­rza­ją na wła­sną siłę este­tycz­ną man­ka­men­ty obec­nych umów spo­łecz­nych. Sygna­li­zo­wa­ne roze­dr­ga­ną wer­sy­fi­ka­cją, poru­sza­ją­cą się po obrze­żach popraw­no­ści skład­nią, roze­dr­ga­niem gło­su – są to wady sys­te­mów zarzą­dza­ją­cych i dzie­lą­cych prze­strzeń spo­łecz­ną. Wady dzia­ła­ją, są żywe i zna­czą­ce – z nich bio­rą się cia­ła i umy­sły kon­kret­nych kobiet i męż­czyzn.

Orga­nizm tych wier­szy jest mło­dy, kobie­cy, roz­rod­czy, sek­su­al­ny, podat­ny na cho­ro­by, podat­ny na dys­kry­mi­na­cję głu­pim uzu­sem, żywot­ny, żar­li­wy, szu­ka­ją­cy odku­pie­nia i kpią­cy z nie­go. Orga­nizm ten prze­ma­wia do nas z wnę­trza jakiejś potwor­nej wady psy­cho­spo­łecz­nej, któ­rą two­rzy­my, i któ­ra two­rzy dziś nas.