Duch

Duch

Teren uzbro­jo­ny. Bły­ski leżą w kole­inie, głę­bo­ko. Po powierzch­ni sunie duch – duży i solid­ny. Nastę­pu­je wiel­ki przy­rost warstw i w chór pomna­ża­ją się gło­sy.
Po wszyst­kim scho­dzę do sie­bie. Bio­rę scho­dy jed­nym susem.

„Wyj­ście z sie­bie” ozna­cza dla mnie prze­chadz­kę po wie­lo­pla­no­wym obsza­rze. Im wię­cej się wędru­je, tym czę­ściej wzbu­dza się te rejo­ny „sie­bie”, o któ­rych nie wia­do­mo było nic lub wia­do­mo napraw­dę nie­wie­le. Każ­dy ruch budzi głos, któ­ry mówi spo­ro i trud­no się w tym poła­pać. Pew­ne jest jed­no: za każ­dym razem „powrót” odby­wa się ina­czej.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry