Dwa akapity przy okazji

Każ­da plisz­ka swój ogo­nek chwa­li, ale nawet jeśli mógł­bym uznać, że ta książ­ka to taki ogo­nek, któ­ry nie­spo­dzie­wa­nie mi wyrósł, to jakoś nie potra­fię wyobra­zić sobie sie­bie w roli plisz­ki. Patrzę na tę książ­kę z roz­mo­wa­mi i przy­po­mi­na mi się sce­na z jakiejś lek­cji wycho­waw­czej w liceum, kie­dy nauczy­ciel Fran­ci­szek Kruk, wykrzy­ku­jąc sło­wa: „Nie­mo­wę mi na prze­wod­ni­czą­ce­go wybra­li!”, zdej­mu­je mnie z funk­cji prze­wod­ni­czą­ce­go kla­so­we­go samo­rzą­du. A tutaj takie gadul­stwo! Miał­bym może pra­wo być z nie­go dum­ny, gdy­by nie świa­do­mość, że to rezy­gna­cja z zasa­dy, że usta moż­na otwie­rać tyl­ko wte­dy, gdy ma się do powie­dze­nia coś istot­ne­go i odkryw­cze­go, spo­wo­do­wa­ła we mnie tę prze­mia­nę.

Nigdy nie wąt­pi­łem w to, że roz­mo­wa sama w sobie może być przy­jem­no­ścią, choć dłu­go z takich przy­jem­no­ści nie umia­łem korzy­stać, a przy więk­szo­ści z roz­mów, któ­re weszły do tej książ­ki, nie­za­leż­nie od tego, czy prze­py­ty­wa­li mnie dobrzy zna­jo­mi, czy nie, towa­rzy­szył mi mało przy­jem­ny stres.