[dzień na wyścigach. rzeka niosąca kubły], echa jednego głosu

[dzień na wyścigach. rzeka niosąca kubły]

dzień na wyści­gach. rze­ka nio­są­ca kubły
zamszo­wej far­by, dzie­wic­two fal
odda­wa­ne przy­pły­wom, włók­nom świe­cą­cych
ziół – te meda­lio­ny. a teraz
doga­sa lato,

suche bady­le łopia­nu i oset, i jego chrząsz­cze
i moty­le doga­sa­ją. i to
ta krwa­wa obe­rża, ta uczta cia­ła
nagie­go w świa­tło­ści, to nagie łoże śmier­ci

i śmierć, nad­bie­ga­ją­ca
z tą nie­wy­po­wie­dzia­ną groź­bą czy wyzna­niem. pra­wie goto­wy
jest metal, któ­ry cię orzeź­wi. wszyst­kie
two­je dzie­ci uro­dzą się zimą

Wiersz ten zamie­rza­łem zamie­ścić w moim pierw­szym tomie, lecz nigdy tam nie tra­fił. Odło­ży­łem go, sądząc, że może zdo­łam obmy­ślić dla nie­go lep­szy ład albo kalec­two, ale byłem w błę­dzie. Natych­mia­sto­we roz­strzy­gnię­cia w pisa­niu cza­sem są dla mnie rów­no­cze­śnie tak osta­tecz­ne, że sto­ję wobec koniecz­no­ści uzna­nia ich za nie­na­ru­szal­ne, choć powsta­ły za moją przy­czy­ną. Może dla­te­go w pew­nych przy­pad­kach wiersz nie jest zapla­no­wa­nym eks­pe­ry­men­tem, ale zda­rze­niem loso­wym, śle­pym przy­pad­kiem, jed­no­ra­zo­wą i nie­po­wta­rzal­ną sekwen­cją, któ­rej potem nie moż­na w żaden spo­sób zmo­dy­fi­ko­wać, bo obej­mu­je zbyt wie­le para­me­trów i stoi za nim zasad­ni­cza kwe­stia – nie­od­wra­cal­ność.

echa jednego głosu

czas nie zna żad­nych okru­cieństw,
oprócz ciszy po nas. każ­de­go lata
pali zie­mię lawi­na wczo­raj­szych śla­dów,
rze­ka obmy­wa usta spuch­nię­te od roz­gry­za­nia gło­gu
i ciem­nych liter na brze­gach podar­te­go
w mil­cze­niu pisma. cią­gle jesz­cze
nale­ży­my do minio­nych poża­rów,
odbla­sków czy­stych jak wra­ca­ją­cy z anglii,
bla­dy hra­bia st ives. tygo­dnie
nasy­ca­ją krwio­bieg spie­nio­ną kością,
kie­dy przy­ła­pu­je­my się w win­dach,
szpi­ta­lach, lustrach. ciem­ność,
okrę­gi wody i zwi­ja­ją­ca się głę­bia

aż tu doszli­śmy

Anne de Kéro­ual de St. Ives – to był boha­ter! Oca­lo­ny od gilo­ty­ny, potem od nie­przy­ja­ciel­skich kul, zwy­cię­sko i pota­jem­nie brał udział w poje­dyn­kach na przy­mo­co­wa­ne do drzew­ców połów­ki nożyc, bra­wu­ro­wo ucie­kał z angiel­skiej nie­wo­li, nocą zakra­dał się do ogro­dów, któ­rych strzegł ohyd­ny napis: „uwa­ga! samo­strze­la­ją­ce strzel­by!”, mgli­ste, szkoc­kie bez­dro­ża prze­mie­rzał wspar­ty o kostur lub podró­żu­jąc sekret­nie w zamknię­tym pudle-powo­zie, a nawet latał balo­nem – wszyst­ko po to, żeby wró­cić do domu. Czy ten cudow­nie uta­jo­ny boha­ter od salw, bro­ni bia­łej i pal­nej powró­cił w koń­cu do domu, tego nigdy się nie dowie­dzia­łem. Robert Louis Ste­ven­son nigdy nie skoń­czył książ­ki pt. St Ives, czy­li przy­go­dy fran­cu­skie­go jeń­ca w Anglii.