EBA

EBA

Gdy­by krę­go­słu­py były jak z kau­czu­ku
na świe­cie zapa­no­wał­by pokój.
Wyko­pu­ję miłość wła­sny­mi łopat­ka­mi.

Nawet wyso­ki czynsz nie zro­bi krzyw­dy konio­wi.
Mastur­bu­ję two­je wspo­mnie­nie, niech się
stwo­rzy od nowa jak che­mik pół wie­ku temu.

Czu­ją jak zapa­da­ją im się brzu­chy,
dla­te­go wykrzy­ku­ją nazwy swo­ich kra­jów,
wykłu­wa­ją sobie zło­to z oczu.

Oglą­da­ją Fixer Upper prze­żu­wa­jąc swe posił­ki
za 3,5 dola­ra. Od tego wido­ku chce się czy­tać
Mark­sa. Opi­sać róż­ni­cę cza­su: 6 godzin.

Zdej­mij wszyst­kie moje kości z pie­de­sta­łu.
Czy to choć tro­chę przy­po­mi­na tobie
miłość jak z kau­czu­ku?

Wywo­łu­ję Šala­mu­na,
wywo­łu­ję Kar­po­wi­cza,
wywo­łu­ję wszyst­kie nie­spo­koj­ne skład­nie.

Od 24 maja do 9 wrze­śnia 2019 roku. Trzy i pół mie­sią­ca. Tyle spę­dzi­łem w tym roku na sak­sach w USA. Nud­na, żmud­na robo­ta, pole­ga­ją­ca na sta­niu w do bólu kolo­ro­wym, do mdło­ści weso­łym par­ku roz­ryw­ki o nazwie Busch Gar­dens. Któ­re­goś dnia, sie­dząc na dłu­giej prze­rwie, obser­wo­wa­łem sto­łów­kę pra­cow­ni­czą (Employ­ees’ Bre­ak Area – EBA). Na dwóch wiel­kich ekra­nach tele­wi­zo­rów leciał aku­rat pro­gram Fixer Upper, w któ­rym boga­ci, pięk­ni, uśmiech­nię­ci Ame­ry­ka­nie, z pomo­cą rów­nie boga­tej, pięk­nej i uśmiech­nię­tej pro­wa­dzą­cej, decy­do­wa­li, czy zro­bić remont domu za 40 000 dola­rów, czy może jed­nak za 50 000. Oglą­da­li to ze swo­ich krze­seł, spo­glą­da­jąc w górę, zmę­cze­ni, spo­ce­ni pra­cow­ni­cy par­ku, żywiąc się co naj­wy­żej fryt­ka­mi za 2 dola­ry, czy mar­nej jako­ści bur­ge­rem. Ude­rzył mnie kon­trast, napa­dły fra­zy. Wąt­ków jest tu jesz­cze kil­ka, każ­dy jakoś zwią­za­ny z tą dłuż­szą wyciecz­ką, ale mam wra­że­nie, że ten naj­waż­niej­szy.