Festiwal piosenki śpiewanej, kłamstwo

Festiwal piosenki śpiewanej

Tak, Ty masz swój festi­wal, ja mam swój festi­wal.
Mię­dzy nami są daty, prze­jaz­dy, przy­lo­ty.
Dziś Ty masz swój festi­wal, a ja piję w łóż­ku.
Napi­sa­łam już wszyst­ko, co mogłam napi­sać.

Czy to ocie­ra się o gra­fo­ma­nię? Nie. To się już
nie ocie­ra o nic. O cokol­wiek. Albo­wiem
to tak cho­ler­nie chcia­ło­by się otrzeć, że mu odbi­ja
szaj­ba i idzie na tań­ce.

Jest w sta­nie oce­nić swo­je pisa­nie, i wie, gdzie tkwi błąd.
Wie, co trze­ba popra­wić, ale nie popra­wia.

Trud­no sko­men­to­wać wiersz, któ­ry sta­no­wi komen­tarz. Czy są wier­sze, któ­re nie sta­no­wią komen­ta­rza? Trud­no pisać przy­pi­sy do wier­sza, któ­ry jest przy­pi­sem do życia. To była­by wła­śnie „pio­sen­ka śpie­wa­na”. A ja lubię posłu­chać praw­dzi­wej pio­sen­ki.

kłamstwo

tyl­ko z lito­ści i przez wzgląd na prze­szłość
weszło, wyszło, wycho­dzi. nie ma o czym gadać.
prze­spał się z pierw­szą lep­szą na sta­cji kolej­ki.
nie wie skąd ta linij­ka. on śpie­wa o śmier­ci
że nie ist­nie­je, zno­wu. ona znów ma zawał
ale zdą­ży z tym zda­niem, jed­nym, naj­waż­niej­szym.

Trze­ba zdą­żyć z naj­waż­niej­szym zda­niem. Z dru­giej stro­ny, póki się go nie wypo­wie, jest na co cze­kać, i jest po co. Cho­ciaż­by po to, żeby się prze­ko­nać, że dla każ­de­go brzmi ono ina­czej.