Fotografia, Łyżka

W rodzin­nym archi­wum są dwie foto­gra­fie, któ­re lubię zesta­wiać. Obie przed­sta­wia­ją dzie­ci. Na jed­nej jest moja mat­ka pro­wa­dzo­na do ogro­du leżą­ce­go poza kadrem. Na dru­giej ja – już sto­ję tam, gdzie ona dopie­ro zmie­rza. Za nami to samo tło – dom, bra­ma z uchy­lo­nym skrzy­dłem, bal­kon, okna miesz­kań i piw­nic. Nasi foto­gra­fo­wie usta­wi­li się na tej samej linii, wyty­cza ją ścież­ka. Kła­dę dwa zdję­cia obok sie­bie i natych­miast w wyobraź­ni wywo­łu­je się trze­cie: na linii ścież­ki czas robi krok o dłu­go­ści trzy­dzie­stu lat.

Gdy pisa­łam „Foto­gra­fię”, przy­glą­da­łam się zdję­ciu mat­ki. Inspi­ra­cja była zamie­rzo­na. Pisząc „Łyż­kę”, pod­świa­do­mie odnio­słam się do dru­gie­go z obra­zów, o któ­rym zapo­mnia­łam. Zna­la­złam go w albu­mie z foto­gra­fia­mi wie­le mie­się­cy po publi­ka­cji książ­ki.