Fragment z komentarzem Natalki Śniadanko

Lubczyk na poddaszu (fragment)

Obec­ne wspo­mnie­nia Saro­ny były rów­nie bez­ład­ne, nijak nie­upo­rząd­ko­wa­ne, ani chro­no­lo­gicz­nie, ani w zależ­no­ści od ran­gi zda­rzeń, ale w tej cha­otycz­no­ści był pewien sens. Saro­na czu­ła to, choć nie umia­ła­by do koń­ca wyja­śnić, na czym wła­ści­wie pole­gał. Nie­któ­re ze wspo­mnień powra­ca­ły do niej po kil­ka razy, aż do momen­tu, kie­dy uda­wa­ło jej się odgad­nąć, cze­mu aku­rat któ­ryś z przy­po­mnia­nych szcze­gó­łów może być dla niej tak waż­ny.

Na przy­kład sce­na z dro­gą na lot­ni­sko. Czwar­ta rano. Saro­na bie­gnie do metra, żeby zdą­żyć na samo­lot. Na pla­cu jest prze­bu­do­wa i nie może zna­leźć wej­ścia do metra, kie­dy widzi, że w jej kie­run­ku idzie męż­czy­zna, pierw­szy prze­cho­dzień, któ­re­go spo­tka­ła pod­czas pół­go­dzin­nej dro­gi z hote­lu. Żeby nie tra­cić cza­su, pyta, jak dojść do metra, ten jej wyja­śnia i odcho­dzi, ale po kil­ku kro­kach nagle znów ją woła. Saro­na odwra­ca się.

– Posłu­chaj – mówi męż­czy­zna. – Pomy­śla­łem, że prze­cież mam klu­czy­ki do samo­cho­du. Powiedz, dokąd potrze­bu­jesz doje­chać, to cię pod­wio­zę.

– Nie, dzię­ku­ję, jadę dale­ko – odpo­wia­da Saro­na i wcho­dzi do metra.

Być może ten efekt wywo­ła­ny był na wpół sen­ną świa­do­mo­ścią, podat­ną na zapa­mię­ty­wa­nie wra­żeń, bo ina­czej Saro­nie trud­no wyja­śnić, dla­cze­go aku­rat ów epi­zod tak jej zapadł w pamięć i tak czę­sto do nie­go powra­ca. Nawet nie pamię­ta, ile lat temu to było, w jakim wła­ści­wie kra­ju, w każ­dym razie na pew­no gdzieś za gra­ni­cą. Ale do tej pory intry­gu­je ją sam dia­log. W żaden spo­sób nie może zro­zu­mieć, cze­mu rap­tem ten męż­czy­zna zaofe­ro­wał jej pod­wie­zie­nie. I dla­cze­go odmó­wi­ła? I jeśli zało­żyć, że rze­czy­wi­ście zapro­po­no­wał to sam z sie­bie, w pory­wie jakichś wła­snych, nie­zna­nych jej emo­cji, a nie sku­szo­ny moż­li­wo­ścią łatwe­go ulicz­ne­go flir­tu o czwar­tej rano, to czy napraw­dę to zda­rze­nie war­te jest aż takich trwa­łych roz­my­ślań o nim? Czy w ogó­le war­to roz­pa­mię­ty­wać emo­cje? Czy to jest moż­li­we? Czy potrzeb­ne? I co przy­nie­sie – wię­cej korzy­ści czy szko­dy, prze­cież roz­trzą­sa­nia czę­sto zabi­ja­ją spon­ta­nicz­ność, tak waż­ną we wszyst­kim, co doty­czy uczuć.

Pamięć jest tema­tem, któ­ry fascy­nu­je mnie od dłuż­sze­go cza­su. Sta­ła się boha­te­rem lite­rac­kim nie­jed­nej z moich ksią­żek. Za każ­dym razem, kie­dy opo­wia­dasz jakąś histo­rię, tro­chę ją zmie­niasz. To niby ta sama opo­wieść, a jed­nak już zupeł­nie inna. Jesz­cze inna będzie, jeśli opo­wie ją ktoś trze­ci. I wła­śnie taka „fik­cja pamię­ci” wyda­je mi się bar­dzo inte­re­su­ją­cym zja­wi­skiem, któ­re pozwa­la w zasa­dzie na wszyst­ko. Bo we wspo­mnie­niach wszyst­ko może­my zmie­nić – coś sobie przy­pi­sać, coś napi­sać od nowa. Z jed­nej stro­ny nie tra­ci­my tego, co było, z dru­giej zysku­je­my coś nowe­go.