Glossa do Tęczy: zgłoś się!

W mojej papie­ro­wej tęczy panu­je kom­plet­na zwy­czaj­ność, nie­mal wszyst­kie sło­wa w utwo­rze to wyra­zy tak zwy­kłe jak kro­ple wody, tyle że po przej­ściach przez potęż­ne świa­tła. Histo­ria jest bar­dzo pro­sta: „moi ludzie” uda­ją się w podróż gór­nym skra­jem tęczy z Sopo­tu do Hel­si­nek, zabie­ra­jąc ze sobą cały zna­ny im świat, a ich błąd pole­ga na tym, że z powro­tem chcie­li­by jechać czymś na kształt kolej­ki tęczy pod­ziem­nej. Twar­dy jak dia­ment łuk tęczy prze­bie­ga­ją­cy rudy, gra­ni­ty, bazal­ty? Mis­sion impos­si­ble, pal. Cho­dzi więc już wyłącz­nie o to, aby gru­pę figur i barw­nych posta­ci przy­wieść do jakie­go­kol­wiek szczę­śli­we­go koń­ca, któ­ry nie doty­ka zie­mi. Lecz z oczy­wi­stych wzglę­dów nawet to nie jest moż­li­we: rzecz w pew­nej chwi­li zama­rza, kru­szy się, opa­da – gdzieś nad Bał­ty­kiem – w mal­lar­mej­skich kon­ste­la­cjach. Wszy­scy są zdzi­wie­ni i zdru­zgo­ta­ni, kie­dy lądu­ją w Batu­mi. Can you hear me, Major Tom?