Henry Lee

Jak się zako­chać po raz pierw­szy, to tyl­ko na Ślą­sku. Coś tu u nas wisi takie­go w powie­trzu, że jak nikt umie­my iść na całość; zjeż­dżać do kopalń, rzu­cać się w prze­pa­ście; w głę­bi­ny; we wszyst­kim. Ser­ca nam ter­ko­czą jak gór­ni­cze wycią­gi. Ja mia­łam pięt­na­ście lat, on trzy lata star­szy (jak się zako­chać po raz pierw­szy, to tyl­ko w star­szym chło­pa­ku, pamię­taj­cie, dziew­czę­ta! I żeby przy­stoj­ny, nie jak Oli­vier Janiak, ale jak Sta­chu­ra, i tro­chę nie­obli­czal­ny, ale opie­kuń­czy, no i tak dalej…). No i się zako­cha­li­śmy.

Obo­je już wte­dy zde­cy­do­wa­ni, że będzie­my żyć życiem arty­stycz­nym, któ­re sobie wyobra­ża­li­śmy w ode­rwa­niu cał­ko­wi­tym od realiów – że będzie­my wiecz­nie roz­dar­ci mię­dzy miło­ścia­mi i flir­ta­mi, w aurze wer­ni­sa­ży, spo­tkań autor­skich, spek­ta­kli, kon­cer­tów, wódek kolo­ro­wych, opium i dys­ku­sji po świt… tak pięk­nie nie­szczę­śli­wi i zara­zem wyzwo­le­ni, unie­sie­ni nie­mal emo­cja­mi, tą dzi­ką miło­ścią – do sie­bie wza­jem, do lite­ra­tu­ry, do życia. Star­cza­ły dwa piwa, bilet na pociąg, kanap­ka z pasz­te­tem, ple­cak, kari­ma­ta. Jakaś ście­ma wci­śnię­ta rodzi­com. I świat był nasz. Świat nie zwle­kał zbyt dłu­go, by się z tymi nasto­let­ni­mi roje­nia­mi roz­pra­wić.

Słu­cha­li­śmy Nic­ka Cave’a. Słu­cha­li­śmy zresz­tą każ­dej muzy­ki, taki był w nas głód, że za kawał­kiem wier­sza czy melo­dii mogli­śmy głod­ni i szczę­śli­wi zajść na koniec świa­ta. Nie zaszli­śmy. Nie wiem, i chy­ba nie pra­gnę tej wie­dzy, na któ­rym posto­ju dali­śmy za wygra­ną. Nasi rodzi­ce nie­spe­cjal­nie zachwy­ce­ni naszy­mi eska­pa­da­mi. Nasi kole­dzy (bo mie­li­śmy już swo­ją pacz­kę), i nowe fascy­na­cje, nowe wizje pod­bo­ju wszech­świa­ta. Nasza kru­cja­ta skoń­czy­ła się, zanim na dobre zaczę­ła. Pierw­sze zdra­dy, pierw­sze wyrzu­ty sumie­nia, pierw­sze testy cią­żo­we i pierw­sze wymów­ki. Czy Nick Cave prze­żył tę samą histo­rię z, daj­my na to, P.J. Harvey? Może i tak. Czy chcia­łam zabić kochan­ka? Wie­lo­krot­nie. Czy wybra­ła­bym nóż do papie­ru, i zawlo­kła jego cia­ło do stud­ni? Tech­nicz­nie – moż­li­we. Czy jed­nak chcia­ła­bym zabić tę pięk­ną histo­rię? Nigdy. W moich Mor­der­czych bal­la­dach „Hen­ry Lee” zasłu­gu­je na dwie wer­sje. I jak każ­da mor­der­cza bal­la­da, na hap­py end.