Historia jednego akapitu: „Alejki z chodnikowych płyt”

„Zro­bił krok do przo­du, wte­dy poczuł coś mięk­kie­go. Popa­trzył w dół. Nie była to zwy­kła pod­ło­ga, tyl­ko roz­sy­pa­ny piach, a na nim alej­ki z chod­ni­ko­wych płyt. Uli­ca i pokój w jed­nym. Dom-nie-dom.”

Kil­ka lat temu mój przy­ja­ciel Tomek szu­kał loka­cji do fil­mu i przez przy­pa­dek zna­lazł apar­ta­ment, któ­re­go wła­ści­ciel­ka – zamiast użyć par­kie­tu, desek czy okrop­nie popu­lar­nych pane­li – wykoń­czy­ła pod­ło­gę pia­skiem i pły­ta­mi chod­ni­ko­wy­mi. Tuż po wizy­cie w tym miej­scu Tomek zadzwo­nił do mnie i wszyst­ko opi­sał w szcze­gó­łach. Miesz­ka­nie jed­nak w fil­mie nie wystą­pi­ło. Na moje szczę­ście zosta­ło odrzu­co­ne z powo­dów logi­stycz­nych lub budże­to­wych. Bran­ża fil­mo­wa o tej loka­cji zapo­mnia­ła, ale ja nie mogłem zapo­mnieć. Cią­gle roz­k­mi­nia­łem, kto mógł się tak urzą­dzić. Miesz­ka­nie mia­ło w sobie coś nie­eko­no­micz­ne­go, jak­by jego wła­ści­ciel­ka nie rozu­mia­ła idei domu. Niczym dziec­ko, któ­re zno­si do swo­je­go poko­ju kamie­nie i paty­ki, nie­spe­cjal­nie przej­mu­jąc się tym, że za jakiś czas dom zamie­ni się w podwór­ko. Zafa­scy­no­wa­ło mnie to odwró­ce­nie porząd­ków, wymie­sza­nie wnę­trza i zewnę­trza, jakiś rodzaj sza­leń­stwa. Pomy­śla­łem, że to świet­na sce­no­gra­fia do opo­wia­da­nia o prze­kra­cza­niu gra­nic, zarów­no tych este­tycz­nych, jak i emo­cjo­nal­nych.