Komentarz Giovanniego Catellego

Geo­gra­fie to nauka – tajem­ni­cza i oso­bi­sta, szcze­gó­ło­wa i nie­pod­wa­żal­na: ostat­nia, naj­cen­niej­sza, to pozna­nie wie­lu geo­gra­fii roz­pro­szo­nych, powszech­nych, nacho­dzą­cych na sie­bie, któ­re na prze­mian pro­wa­dzą, zmie­nia­ją, inter­pre­tu­ją ścież­ki życia, cia­ła, nadziei, wspo­mnień; przed tymi praw­dzi­wy­mi Geo­gra­fia­mi nie ma uciecz­ki, a ich budo­wa jest czę­sto bole­sna i nie­świa­do­ma, śle­pa i pecho­wa, to zdo­bycz trwa­ją­cej prze­szło­ści i zapo­mnie­nia, teraź­niej­szo­ści i nadziei. Ich peł­ne pozna­nie pro­wa­dzi­ło­by do stra­chu, do lęku i decy­du­ją­cej, być może nie­zno­śnej kon­fron­ta­cji z życiem i z cza­sem. Dopó­ki życie nie podej­mie osta­tecz­nych decy­zji, jest łagod­ne i pole­ga­ją na rucho­mych hory­zon­tach, na prze­strze­ni zło­żo­nej z odjaz­dów, przy­jaz­dów, kie­run­ków, któ­re nie ukła­da­ją się w żaden wzór, nie two­rzą żad­nych skoń­czo­nych geo­gra­fii, ale roz­pra­sza­ją się w śla­dach podróż­nych, w nie­uchwyt­nej sie­ci map, w kodzie na pia­sku, w gęstej i nie­wi­dzial­nej struk­tu­rze pomy­łek, błęd­nych dróg.