Historia jednego opowiadania: „Niektóre kobiety”

Moim ulu­bio­nym opo­wia­da­niem w zbio­rze są „Nie­któ­re kobie­ty”. Może być ono dość trud­ne do prze­tłu­ma­cze­nia, ponie­waż w dużej mie­rze opie­ra się na islandz­kiej pio­sen­ce pop z lat 00. autor­stwa Bub­bi Mor­then­sa (jeśli ktoś nie zna, to tro­chę tak jak­by Bru­ce Spring­ste­en spo­ty­kał Maro­on 5), zaty­tu­ło­wa­nej „Some Women”, któ­rej tekst brzmi mniej wię­cej tak: „Nie­któ­re kobie­ty śmie­ją się jak oce­an, w ich rękach jesteś małym pion­kiem, nigdy nie zdra­dzisz takiej kobie­ty, zabie­rze two­ją duszę i cię porzu­ci”.

Wpa­dłam na ten pomysł, kie­dy zimą miesz­ka­łam na odle­głym islandz­kim fior­dzie, gdzie w piąt­ki wypi­ja­łam samot­nie dwa piwa, słu­cha­łam Bru­ce­’a Spring­ste­ena i pisa­łam, pod­czas gdy mój part­ner pra­co­wał jako szef kuch­ni w miej­skiej restau­ra­cji. I to opo­wia­da­nie sta­ło się moim „kum­plem do picia” tej zimy. Pisa­łam je tyl­ko w ści­śle okre­ślo­nych warun­kach: musia­łam być w głup­ko­wa­tym nastro­ju, z dozą bez­czel­no­ści, ponie­waż histo­ria wyma­ga­ła pew­nej spe­cy­ficz­nej żar­to­bli­wo­ści. Kie­dy ją pisa­łam, bar­dzo chcia­łam wię­cej lite­ra­tu­ry o – z bra­ku lep­sze­go sło­wa – kobie­cych mario­net­kach – nie­do­sko­na­łych, dzie­cin­nych, zabaw­nych kobie­tach. Moja nar­ra­tor­ka tro­chę taka wła­śnie jest – nie jest świet­ną słu­chacz­ką, nie jest wiel­ką inte­lek­tu­alist­ką, nie jest uprzej­ma, po pro­stu impro­wi­zu­je.