Historia jednego wiersza

W tam­tych dniach mia­łem mnó­stwo pra­cy. Dwo­iłem się i tro­iłem, a za dnia cho­dzi­łem roz­stro­jo­ny. Było wie­le takich dni.

Histo­ria jed­ne­go wier­sza, ale co wte­dy, gdy wiersz trwa nie­co dłu­żej, wcho­dzi w rytm wcze­snych pobu­dek, poran­nych posie­dzeń przed biur­kiem, któ­re mają cię jakoś dopro­wa­dzić do sta­nu uży­wal­no­ści, bar­dzo wcze­śnie, zanim zacznie się pra­ca, bo trze­ba żyć? Czy histo­rię poema­tu da się oddzie­lić od tych dni?

Raczej jest to histo­ria poszu­ki­wa­nia pra­cy na innej czę­sto­tli­wo­ści, pró­ba wychwy­ce­nia jakiejś fali bazo­wej, fan­to­mo­we­go nośni­ka. Żeby moż­na było wejść w tryb. Cho­dzi o wyobra­że­nie kształ­tu, dzię­ki któ­re­mu przy­ję­cie napły­wa­ją­cych w róż­nie skal­ku­lo­wa­nym ete­rze tre­ści o cha­rak­te­rze spre­pa­ro­wa­nej trau­my, słu­żą­cej za zbio­ro­wą die­tę, nie zala­ło kom­plet­nie gaź­ni­ka w moim sil­ni­ku. Albo o nowy sil­nik, bez gaź­ni­ka, w któ­rym spa­la­nie odby­wa się całą for­mą, jest brud­ne, ale pożyw­ne i odżyw­cze.

W tam­tych dniach spo­ro jeź­dzi­łem po mie­ście, ale też za mia­stem, było spo­ro prac dro­go­wych i pla­ców budo­wal­nych, któ­re w moim mie­ście pod­no­si­ły poziom pył­ków w powie­trzu, a w całym kra­ju pod­no­si­ły poziom ciśnie­nia. Bywa­łem na par­kin­gach skle­pów spo­żyw­czych, w celu zaku­pie­nia żyw­no­ści dla bli­skich. Dla innych osób kupo­wa­łem leki, oglą­da­łem ska­ny narzą­dów, stu­dio­wa­łem ich kolo­ry. Pod­łą­cza­łem urzą­dze­nia i sie­bie do nich. Nasta­wia­łem her­ba­tę bądź kawę. Nasta­wia­łem radio. Wysłu­chi­wa­łem audy­cji o tym, jak szczuć, dźgać, lżyć, pod­że­gać. O zna­kach w żół­ci. To dopie­ro były audy­cje. Póź­niej ktoś oblał się sub­stan­cją nie­wia­do­me­go pocho­dze­nia i pod­pa­lił.

A ja nic, tyl­ko for­mu­la­rze. Ze wzglę­du na cha­rak­ter wyko­ny­wa­nej pra­cy, czę­sto prze­glą­da­łem tabe­le, wyni­ki para­me­try­za­cji, dane sta­ty­stycz­ne. Zda­wa­łem sobie spra­wę, że poda­ne media­ny mnie mają, że tną mnie na prób­ki i wycin­ki i wszyst­ko już wie­dzą. Ze wzglę­du na cha­rak­ter wyko­ny­wa­nej pra­cy przy­sta­wia­łem sobie stem­ple. Zaczą­łem palić nie­któ­re papie­ry i wdy­chać dane. Bywa­ły mgli­ste dni, w któ­rych mgła była sta­ty­stycz­na. Byłem zmę­czo­ny, więc spo­ro oglą­da­łem pro­gra­mów infor­ma­cyj­nych w tele­wi­zo­rze, ale to był błąd. Byłem cho­ry.

Sta­ra­łem się jeść warzy­wa. Cho­dzi­łem po ogro­dzie, ale coś mnie uką­si­ło i dozna­łem pora­że­nia. Na prze­mian jadłem anty­bio­ty­ki i żywe kul­tu­ry bak­te­rii.

Kupi­łem sobie kil­ka nowych urzą­dzeń, do któ­rych sta­ra­łem się pod­łą­czyć.

Cho­dzi­ło o to, żeby wytrzeć ośro­dek i zoba­czyć się na czy­sto. Wte­dy oka­zy­wa­ło się, że ośro­dek nie zni­ka, tyl­ko się prze­po­czwa­rza, zaczy­na ina­czej przy­le­gać. Dosze­dłem do wnio­sku, że mam coś wspól­ne­go z tymi zmia­na­mi kształ­tu. Cho­dzi­ło o spo­sób pro­wa­dze­nia nasłu­chu, o kształt fil­tra. Moż­na się było zoba­czyć, ale na brud­no.

Spo­ro czy­ta­łem: o dnach pre­sji, o flu­idzie metrycz­nym, któ­ry zastę­pu­je próż­nię, o tym, że nie ma próż­ni i mknie­my w zawie­si­nie, któ­ra wła­ści­wie jest świa­tłem, że mknie­my w pięk­nej świe­tli­stej zawie­si­nie, o tym, że świa­tło jest pre­sją. Ktoś pode­słał swo­je media­ny. Były pięk­ne. Jakiś nie­ży­ją­cy kore­spon­dent przy­słał pieśń o tym, że sama zie­mia jest jak piec pełen słów, więc prze­nik­nę­li­śmy do same­go rdze­nia. Inny duch prze­ka­zał coś o misecz­kach z ofia­rą na ołta­rzy­ku mowy. Przy­wio­dłem twarz do misecz­ki – opar był meta­licz­ny, tok­sycz­ny i tre­ści­wy. To wszyst­ko poma­ga­ło i wcho­dzi­ło do histo­rii, do geo­me­trii ośrod­ka. Zakrzy­wia­ło. Gra­wi­to­wa­ło. Poka­za­ło się jakieś zakrzy­wie­nie, któ­re przy­bra­ło postać roz­mów­cy. Było jak roz­kosz­ny ból po fan­to­mo­wej prze­strze­ni.