Historia jednego wiersza: Chcę się dostać na tę wyspę

Chcę się dostać na tę wyspę
Dzień dwu­dzie­sty

W środ­ku nocy wyru­szasz w stro­nę wyspy.
Wcho­dzisz na prom, cią­ga­jąc ze sobą małą waliz­kę.
Jest pół­noc, a ty się nudzisz. Nie możesz zasnąć.
Wycho­dzisz na pokład. Roz­le­głe nie­bo i oce­an są czar­nym lustrem. Falu­ją.
Myślisz o rybach śpią­cych w czar­nym lustrze.
Myślisz o obżar­stwie sze­ro­kie­go lustra, któ­re nie oszczę­dza nicze­go, nawet jed­ne­go cie­nia.
Myślisz sobie, co by to było, gdy­by począw­szy od jutra, dni oby­wa­ły się bez wscho­dów słoń­ca?
Trwa­li­by­śmy wte­dy w tym czar­nym lustrze 24 godzi­ny na dobę i kto zanu­rzył­by pió­ro w lustrze-wodzie, żeby o nas pisać?
Skąd tu tyle atra­men­tu do pisa­nia?
Idziesz do snack baru, aby otrzą­snąć się ze zło­wro­gich myśli.
Do uno­szą­ce­go się na czar­nej wodzie stat­ku zda­ją się docie­rać smut­ne szlo­cha­ją­ce sygna­ły.
Po pół­no­cy przy­cho­dzi tele­fon.
Doty­czy pust­ki po two­im odej­ściu.
To już tysięcz­ny taki tele­fon.
Za każ­dym razem dosię­ga cię tam­tej­sze poczu­cie pust­ki.
Wycho­dzisz na kory­tarz i do tele­fo­nu śpie­wasz naj­star­szą pio­sen­kę, jaką zro­dził ten kraj.
Usta­wiasz godzi­nę, o któ­rej pio­sen­ka ma być wysła­na.
Żeby ktoś, kto czu­je się opusz­czo­ny, mógł ją usły­szeć, gdy tyl­ko z rana otwo­rzy oczy.
Tym­cza­sem wsłu­chu­jesz się w dźwię­ki śpią­cych ciał
i zapa­dasz w lek­ką drzem­kę, jak w lustro-wodę.
Po raz tysięcz­ny to samo miej­sce, ta sama poza, te same cia­ła, ten sam zapach, ten sam pokój.
Opusz­czo­na oso­ba wcho­dzi w lustro-wodę. To płacz­li­wie, to czu­le zda­je się wołać two­je imię.
Świa­tło latar­ni mor­skiej gaśnie i budzisz się z drzem­ki.
Sły­szysz ogło­sze­nie o śnia­da­niu.
To two­ja poran­na pobud­ka.
Ta sama kar­ta dań, ten sam sto­lik, ta sama kiszon­ka z rzod­kwi, ten sam smak, ten sam hałas, to samo uczu­cie.
Wyglą­dasz przez okno. Jasne morze. Czy­ste nie­bo. Ulży­ło ci.
Już pra­wie jesteś na miej­scu.
Słoń­ce jest wyso­ko na nie­bie i morze jest spo­koj­ne. Myjesz twarz, paku­jesz tor­bę, już czas zejść na ląd.
I ciem­ność.
Po raz tysięcz­ny nie docie­rasz na wyspę.
Dosta­nie się na nią w naj­bliż­szym cza­sie nie będzie moż­li­we.
Kie­dy już myślisz, że nad­szedł czas zej­ścia na ląd,
ponow­nie wcho­dzisz na prom w środ­ku nocy, cią­ga­jąc ze sobą małą waliz­kę.
Dźwięk syre­ny, gdy sta­tek odbi­ja od brze­gu przy­pra­wia two­je ser­ce o drże­nie.
Zno­wu jest pół­noc, a ty się nudzisz. Nie możesz zasnąć.
Wycho­dzisz na pokład.
Roz­le­głe nie­bo i oce­an są czar­nym lustrem.

W dniu 16 kwiet­nia 2014 roku połu­dnio­wo­ko­re­ań­ski prom pasa­żer­ski o nazwie Sewol wywró­cił się i zato­nął u wybrze­ży Korei, w dro­dze na wyspę Jeju, któ­ra jest popu­lar­nym celem waka­cyj­nych wycie­czek. Spo­śród 476 osób obec­nych na pokła­dzie stat­ku zgi­nę­ły 304 oso­by, z cze­go 250 sta­no­wi­li ucznio­wie szkół śred­nich. Prom zato­nął w prze­cią­gu dwóch i pół godzi­ny. W tym cza­sie połu­dnio­wo­ko­re­ań­ska Straż Przy­brzeż­na cze­ka­ła na roz­ka­zy od rzą­du, któ­ry z kolei ocze­ki­wał, że to Straż Przy­brzeż­na podej­mie bar­dziej nie­za­leż­ne dzia­ła­nia w zakre­sie ope­ra­cji ratun­ko­wych. W mię­dzy­cza­sie kapi­tan stat­ku naka­zał pasa­że­rom pozo­stać w swo­ich kabi­nach, po czym sam opu­ścił sta­tek wraz z czę­ścią swo­jej zało­gi. Zato­nię­cie Sewo­la wywo­ła­ło głę­bo­ką naro­do­wą reflek­sję nad uwa­run­ko­wa­nia­mi spo­łecz­ny­mi i indy­wi­du­al­ny­mi. Pomi­mo swo­jej nowo­cze­sno­ści i demo­kra­tycz­ne­go ustro­ju, Korea Połu­dnio­wa jest kra­jem, któ­re­go tra­dy­cje zako­rze­nio­ne są w idei kon­fu­cjań­skiej. To przy­wią­za­nie do tra­dy­cyj­nej hie­rar­chii kon­fu­cjań­skiej oka­za­ło się tra­gicz­ne w skut­kach i jako takie zosta­ło wydo­by­te na pierw­szy plan. Dys­kurs z tra­dy­cją, zapo­cząt­ko­wa­ny kata­stro­fą Sewo­la, cały czas trwa i przy­czy­nia się do ewo­lu­cji w świa­do­mo­ści wie­lu, szcze­gól­nie mło­dych, Kore­anek i Kore­ań­czy­ków.