Historia jednego wiersza, czyli ewangeliści przed hotelem Puro

To było jede­na­ste­go wrze­śnia 2021 roku, gdy pomy­śla­łem: Moja, Sra­lu­cho. Jede­na­ście mie­się­cy temu ode­szłaś. Za tyle samo, może nie mie­się­cy, ale lat, może mnie już nie być. Nie zapo­mnia­łem jesz­cze cie­pła two­ich łap. Ani two­je­go spoj­rze­nia. Nic nie zapo­mnia­łem.

Może oczy nie gasną, może to mnie boli.

Pamię­tam dwo­rzec w Rado­miu, wie­le lat temu, kie­dy na pero­nie zerwa­łaś się ze smy­czy. Jede­na­ście mie­się­cy temu o godzi­nie czter­na­stej zerwa­łaś się bez resz­ty. Tam.

Pomy­śla­łem:

już nigdy nie poje­dziesz ze mną samo­cho­dem,
nigdzie. nigdy nie pobie­gniesz. nie pobie­gniesz tam,
aże­bym ja mógł bie­gać jesz­cze szyb­ciej.
abym ja mógł bie­gać i oddy­chać. tam

Zapa­dał wie­czór na skrzy­żo­wa­niu uli­cy Pawiej i Ogro­do­wej przed  hote­lem Puro w Kra­ko­wie, pali­łem papie­ro­sa na przy­stan­ku tram­wa­jo­wym, gdy dobiegł mnie głos z mega­fo­nu, woła­no o miło­sier­dziu i bożej miło­ści, o prze­ba­cze­niu, pod­sze­dłem bli­żej i wte­dy zauwa­ży­łem, że głos dobie­ga nie z mega­fo­nu, ale z kolum­ny gło­śni­ko­wej sto­ją­cej na chod­ni­ku, póź­niej sły­sza­łem go jesz­cze wie­lo­krot­nie, ponie­waż cho­dzi­łem tam­tę­dy na uli­cę War­szaw­ską i zawsze sły­sza­łem to elek­trycz­ne zgro­ma­dze­nie miło­ści i miło­sier­dzia odby­wa­ją­ce tam w każ­dą sobo­tę wie­czo­rem.

Póź­niej zapi­sa­łem:

pół­to­ra roku, gdy bie­głaś obok mnie,
minę­ło dzi­siaj – twój ostat­ni ślad,
roz­cho­dzą­cy się wciąż, a bez ostro­ści i dźwię­ku,
tak jak biel w mące, jej się nauczy­łem,
że noc – o tym widzia­łem.

A wcze­śniej pomy­śla­łem: Rok temu. O tej porze. O godzi­nie czter­na­stej. A wcze­śniej było dwa­na­ście lat szczę­ścia i bie­ga­nia. W słoń­cu, desz­czu i bło­cie. Życie się koń­czy. Nie ma: z całą prze­ra­ża­ją­cą, choć coraz pokor­niej­szą pro­sto­tą: nie ma. Może ktoś zdo­ła je powtó­rzyć, gdzieś tam, ale nie cie­szy mnie żad­na wiecz­ność, jak­kol­wiek bym ją rozu­miał i nie rozu­miał, ponie­waż swo­je upodo­ba­nie zna­la­złem w powta­rza­niu. W mru­że­niu oczu, nie w zamknię­ciu powiek.

Jesz­cze pamię­tam twój łeb w mojej dło­ni. Ufny. Two­je futer­ko żół­te, umasz­cze­nie cza­pra­ko­we, taka kyno­lo­gicz­nie wypin­drzo­na nazwa, więc cza­sem śmia­łem się, że przy­po­mi­na gów­no. I śle­pia two­je pamię­tam, mnie wier­ne, lecz życiu posłusz­ne.

A więc posłusz­ne śmier­ci. Pamię­tam mój śmiech na twój widok, two­ją tęży­znę fizycz­ną, odpor­ność na żar, kie­dy bałem się, byś się nie spa­li­ła, zawsze sia­da­łaś tak bli­sko ogni­ska, two­ją odpor­ność na mróz, jeden raz w całym życiu zamar­z­ły ci sta­wy, tak że musia­łem cię posa­dzić na dwor­co­wej ław­ce.

Żebyś mia­ła na życie wywa­lo­ne tro­chę wyżej.

Ale to było daw­no. Będę pamię­tał coraz mniej, ja wiem.

Moja radość. Że byłaś. Radość nie trwa dłu­go. Bądź szczę­śli­wa.

Wte­dy zapi­sa­łem wiersz, zaczy­nał się ina­czej i w tej posta­ci zna­lazł się w tomie żal, może on:

mojej (2008–2020)

twój ostat­ni ślad
roz­cho­dzą­cy się wciąż, a bez ostro­ści i dźwię­ku,
tak jak biel w mące, jej się nauczy­łem,

że noc – o tym wie­dzia­łem. ewan­ge­li­ści na ław­kach dla star­ców
przy gale­riach han­dlo­wych pod hote­lem puro,
ci, któ­rzy przy­szli wygry­wać i kraść,

ci, któ­rzy bie­gli dale­ko ode mnie,
sta­li się dzieć­mi moimi, nosi­łem je w oczach
dłu­żej, niż przy­pusz­cza­łem, i głę­biej, jak gdy­by tu nadal

przy­sy­ła­ła je two­ja wzbie­ra­ją­ca czu­łość
przy poże­gna­niu, lato
idą­ce na prze­miał, myśla­łem – to sen,