Historia jednego wiersza: „praga”

Mój Dzia­dek zawsze po zebra­niu kosza grzy­bów sia­da przy sto­le drew­nia­nej alta­ny i przy­glą­da się każ­dej sztu­ce z osob­na w celu osta­tecz­ne­go odrzu­ce­nia tych wzbu­dza­ją­cych nie­po­kój – roba­czy­wych, zbyt podob­nych do tru­ja­ków lub za mło­dych, by je sku­tecz­nie skla­sy­fi­ko­wać. Moja Bab­cia suszy pozo­sta­łe na baweł­nia­nej tka­ni­nie wysta­wio­nej na słoń­ce, żeby móc ugo­to­wać z nich zupę w cza­sie zimy. Przy każ­dym garn­ku Dzia­dek z peł­nym prze­ko­na­niem stwier­dza, że pamię­ta, w któ­rym lesie i któ­re­go mie­sią­ca zebrał kon­kret­ne­go grzy­ba pły­wa­ją­ce­go w roso­le. „[P]raga” to zbiór nie­odrzu­co­nych przez pamięć stop­kla­tek, któ­re ule­gły kom­pi­la­cji i stwo­rzy­ły oso­bi­stą zna­cze­nio­wą całość. Nie­ste­ty, zda­rzy­ło mi się dwa lata temu efek­tow­nie wje­chać w słup i spaść z rowe­ru na dro­dze kra­jo­wej numer 7, w pra­skim loka­lu Cha­pe­au Rouge mia­łam oka­zję poznać (po czym opu­ścić w popło­chu) pew­ne­go kana­dyj­skie­go mate­ma­ty­ka, a o roz­bież­no­ściach w doku­men­ta­cji medycz­nej usły­sza­łam w radiu RMF FM, jadąc busem do rodzin­nej miej­sco­wo­ści. W audy­cji nie była jed­nak wspo­mnia­na kon­sump­cja.